ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Μετά την κυπριακή εμπειρία κανείς δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να λέει ψέματα, απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό.

Ομιλία Ευάγγελου Βενιζέλου, στη συζήτηση του Σχεδίου Νόμου τoυ Υπουργείου Οικονομικών «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής των νόμων 4046/2012, 4093/2012 και 4127/2013»

Κυρίες και κύριοι βουλευτές, ομολογώ ότι όταν μιλάει ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχω πάντα τεταμένη την προσοχή μου, γιατί θέλω να δω κάθε φορά ποια συχνότητα επιλέγει. Σήμερα το πήρε πολύ αριστερά! Υπάρχουν άλλες τοποθετήσεις του στο εξωτερικό, σε επιλεγμένα ακροατήρια, όπου είναι πολύ πιο μετριοπαθής, πολύ πιο συστημικός, θεσμικός.

Σήμερα τον είδα αριστερό, ριζοσπάστη και θυμωμένο. Και αναρωτιέμαι: Ποια είναι η αιτία αυτού του θυμού; Θα έλεγα πως διαβλέπει την προοπτική εξόδου της χώρας από την κρίση μέσα σε μια νευρική Ευρώπη, η οποία είναι πάντα έτοιμη για εσφαλμένες επιλογές. Και επίσης θυμωμένος γιατί είναι αιχμάλωτος μιας αξεπέραστης πλέον αντίφασης, της ίδιας της παράταξής του, η οποία δεν μπορεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε μια καθαρή ευρωπαϊκή προοπτική, προοδευτική, φιλολαϊκή, αναπτυξιακή, και μια στρατηγική η οποία είναι ειλικρινής, έντιμη, καθαρή, όπως για παράδειγμα αυτή του Κομμουνιστικού Κόμματος που λέει πολύ απλά ότι δεν μπορείς να λες το κραυγαλέο ψέμα, «θα είμαι μέσα στο ευρώ και εκτός Μνημονίου».

Ο κ. Τσίπρας όμως απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό προσβάλλει τη νοημοσύνη του, τις θυσίες του, τους κόπους του, τους φόβους του και τις εμπειρίες του. Γιατί ναι, τα τελευταία τρία χρόνια ο Έλληνας πολίτης βιώνει την ύφεση, την ανεργία, τη μείωση μισθών και συντάξεων, τη μείωση εισοδημάτων και περιουσιών, αλλά δεν βιώνει την απόλυτη καταστροφή που ήταν το περιβόητο εναλλακτικό σενάριο και είναι το περιβόητο εναλλακτικό σενάριο.

Και θα έλεγα πως στην ελληνοκεντρική συζήτηση γύρω από τα θέματα αυτά, άντε να δικαιολογούσαμε αυτήν τη δημαγωγία και το βιασμό της λογικής έως την εμπειρία της Κύπρου. Αλλά μετά την κυπριακή εμπειρία κανείς δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να λέει τέτοια ψέματα, απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό. Γιατί ο πολίτης ξέρει και συγκρίνει την εμπειρία της κρίσης, των θυσιών, της ανεργίας, της μείωσης των εισοδημάτων από τη μια μεριά και την άπαξ πτώση του εθνικού εισοδήματος, την ακύρωση ενός ολόκληρου παραγωγικού μοντέλου, την ακύρωση του τραπεζικού συστήματος, την επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων από την άλλη μεριά.

Φτάνει σε ένα σημείο η δημοσιονομική διαχείριση που δεν μπορεί να κάνει ούτε πίσω ούτε μπρος και δυστυχώς εκεί είχε βρεθεί η χώρα το 2009. Εκεί! Γιατί εάν δεν προσχωρούσαμε στη λογική του προγράμματος στήριξης, η άλλη λύση θα ήταν η απόλυτη καταστροφή: η παύση πληρωμών, η αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων, η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, η πλήρη διακοπή του εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου της χώρας, το κλείσιμο των επιχειρήσεων, η κολοσσιαία ανεργία, η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Αυτό θα συνέβαινε.

Η χώρα είχε ένα τεράστιο δυσθεώρητο πρωτογενές έλλειμμα 26 δις ευρώ. Δεν μπορούσε με τα έσοδα τα δημοσιονομικά -που κι αυτά θα είχαν δραματικά υποβαθμιστεί- εκείνης της περιόδου, να αντιμετωπίσει τις ανάγκες λειτουργίας του κράτους, τα σχολεία, τα νοσοκομεία.

Εγώ σας λέω και με μονομερή διακοπή εξυπηρέτησης του χρέους και με μονομερή διαγραφή του χρέους και αποκλεισμό της Ελλάδας από τις διεθνείς αγορές για δεκαετίες. Ακόμη κι αν κάναμε αυτή την επιλογή να ξεφορτωθούμε μονομερώς και το χρέος και την εξυπηρέτησή του, πάλι θα είχαμε οδηγηθεί στην απόλυτη καταστροφή. Καμία σχέση με ύφεση σωρευτικά 25% σε τρία χρόνια και με εκτίναξη της ανεργίας σε τόσο υψηλά επίπεδα, ιδίως για τους νέους.

Είναι άλλο το σενάριο της κρίσης και των θυσιών και άλλο το σενάριο του ζόφου, της κόλασης, της διάλυσης της εθνικής οικονομίας και της κοινωνίας. Και τώρα πλέον δεν μιλάμε συγκρίνοντας από τη μια βιώματα και από την άλλη σενάρια, συγκρίνουμε βιώματα με βιώματα, δυστυχώς μέσα στον εθνικό μας χώρο.

Θέλει συστολή και ικανότητα να λες την αλήθεια.

Πιστεύετε στα σοβαρά, κυρίες και κύριοι βουλευτές, ότι μέσα σε μια Ευρώπη η οποία προετοιμάζεται για την κρίση χρέους του σκληρού πυρήνα της λόγω μεγάλου απόλυτου μεγέθους του χρέους, η Ελλάδα θα μπορούσε να μείνει αδιάφορη; Προετοιμαζόμαστε εφαρμόζοντας αυτό το πρόγραμμα προσαρμογής και για την επόμενη φάση της κρίσης. Γιατί πρέπει να βρεθεί η Ελλάδα στην ασφαλέστερη δυνατή θέση δημοσιονομικά και από πλευράς διαρθρωτικής, από πλευράς εθνικής ανταγωνιστικότητας.

Δεν τελειώνει το πρόβλημα εύκολα. Η κρίση έχει μετακινούμενο ορίζοντα και θέλει πολύ κόπο, επιμονή, σύστημα δουλειάς για να μπορείς να πετύχεις τον εθνικό στόχο εξόδου από την κρίση χωρίς να επηρεάζεσαι από τον μετακινούμενο ορίζοντα της ευρωπαϊκής κρίσης που συνεχώς επαναλαμβάνεται και ανακυκλώνεται.

Ο Νότος είναι η λύση. Ποιος Νότος; Ποια χώρα σε Νότο και Βορρά στην Ευρωζώνη έχει μεγαλύτερα περιθώρια διακριτικής ευχέρειας από την Ελλάδα, στη νομισματική τη δημοσιονομική και τη χρηματοπιστωτική πολιτική; Ποια χώρα; Η Γαλλία; Η Ιταλία; Η Ισπανία; Για να πάρω τις μεγάλες..

Ποια χώρα; Το Λουξεμβούργο και η Αυστρία που είναι χώρες του σκληρού πυρήνα με τριπλό ΑΑΑ στην αξιολόγηση και μετά την Κύπρο ετέθησαν στο στόχαστρο γιατί κάνουν αθέμιτο χρηματοπιστωτικό ανταγωνισμό; Ποια χώρα; Η Σλοβακία, η Σλοβενία, η Μάλτα, η Κύπρος, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία; Ποια χώρα της Ευρωζώνης έχει μεγαλύτερα περιθώρια διακριτικής ευχέρειας από εμάς; καμία.

Κι εμείς πήραμε το δάνειο των 240 δισεκατομμυρίων με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Παλαιού τύπου πρόγραμμα, τώρα δεν υπάρχουν αυτά, με πλήρη ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών από το δάνειο χωρίς να θίγονται και χωρίς να θιγούν οι καταθέσεις.

Τι ήθελε ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό που ήθελε ο μεσαιωνικός άνθρωπος αντεστραμμένο. Ο μεσαιωνικός άνθρωπος ζούσε με το άγχος του τέλους του κόσμου. Τον απειλούσε το επικείμενο τέλος του κόσμου.

Ο νέος μεσαιωνικός άνθρωπος, όπως τον εξέφρασε ο κ. Τσίπρας, παρακαλάει να έρθει το τέλος του κόσμου, να καταστραφεί η χώρα, να εξαθλιωθούν οι Έλληνες για να δικαιωθεί πολιτικά. Αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτό περιμένει. Επενδύει στο τέλος του κόσμου. Διότι δεν έχει τι να πει τώρα. Τι να πει; «Θα βρούμε» λέει «τη λύση στην αλληλεγγύη των χωρών του Νότου». Ο Νότος είναι πολιτική έννοια. Δηλαδή πού; Στους Ευρωπαίους σοσιαλιστές; 

Συναντήθηκε με τον ομόλογό μου το σοσιαλιστή στην Πορτογαλία, απέκρυψε βέβαια την επίσημη δήλωση του πορτογαλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος ότι υπήρξαν απόλυτες διαφωνίες και ότι οι Ευρωπαίοι, οι Πορτογάλοι σοσιαλιστές προσβλέπουν στο αδελφό τους κόμμα στην Ελλάδα που είναι το ΠΑΣΟΚ. Πάρτε και τη δήλωση την επίσημη των Πορτογάλων Σοσιαλιστών, γιατί διάβασα στημένα δημοσιεύματα αντίστροφα.

Πού θα το βρει αυτό; Στους Γερμανούς ομολόγους του; Στη Γερμανία πάει για απόλυτη πλειοψηφία το Συντηρητικό Κόμμα, το CDU με τους Βαυαρούς συμμάχους του. Πού θα το βρει αυτό; Σε ποιους συσχετισμούς; Το «κυβερνητικό μόρφωμα» είμαστε εμείς. Άρα και η κυβέρνηση της Ιταλίας η καινούργια είναι κι αυτή ένα μόρφωμα που εξυπηρετεί το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Ποιος έχει μείνει απ’ έξω; Ο κ. Γκρίλο.

Δηλαδή τώρα, μέσα στις φαντασιώσεις του κ. Τσίπρα είναι και Γκρίλο στην Ελλάδα! Είναι Τσάβες, Γκρίλο, όλα.. Επιλογή προσωπικοτήτων και προσωπείων. Γιατί για προσωπεία πρόκειται . Γιατί φυσικά τώρα δεν έχουν τι να πουν.

Το PSI λέει, η μείωση του χρέους, αύξησε το δημόσιο χρέος και κατέστρεψε τ’ Ασφαλιστικά Ταμεία. Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, να έχουμε συνείδηση των αριθμών. Το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει μειωθεί κατά 130 δισεκατομμύρια, κατά 65 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, είναι η μεγαλύτερη μείωση στον κόσμο διαχρονικά.

Ναι, από τα 130 δισεκατομμύρια πήραμε πίσω 37 δισεκατομμύρια. 14 λόγω των Ταμείων και 23 λόγω των επιπτώσεων που είχε το PSI στις Τράπεζες, γιατί ο υπόλοιπες επιπτώσεις ήταν επιπτώσεις κακής διαχείρισης και κακών χορηγήσεων και αδυναμίας εξυπηρέτησης δανείων.

Αυτό σημαίνει ότι πήραμε πάνω μας 16% του ΑΕΠ χρέους από τα 65%. Έχουμε καθαρό όφελος μείωσης, 50 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ και υπεσχημένη από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και το Eurogroup, περαιτέρω μείωση του χρέους τώρα. Και το χρέος αυτό θα κοπεί από τους θεσμικούς εταίρους, από το δημόσιο τομέα. Γιατί τώρα δεν έχουμε χρέος στον ιδιωτικό τομέα, το ανέλαβε το χρέος μας ο διεθνής δημόσιος τομέας.

Είπα προχθές, μιλώντας στο νομοσχέδιο για το Ταμείο Αλληλεγγύης των Γενεών: Ναι, τα Ασφαλιστικά Ταμεία μετείχαν υποχρεωτικά στη διαδικασία μείωσης για να έχουμε τις αναγκαίες απαρτίες και πλειοψηφίες. Και μειώθηκε το χαρτοφυλάκιό τους 14 δισεκατομμύρια. Όμως η ετήσια επιχορήγησή τους είναι 17. Και από το 2000 έως το 2012, έλαβαν συνολική επιχορήγηση 154 δισεκατομμύρια.

Εξισορροπείται η περικοπή με μια ετήσια επιχορήγηση, λιγότερο από μία. Αν δεν υπήρχε χώρα, θα υπήρχαν Ασφαλιστικά Ταμεία; Αν δεν υπήρχε προϋπολογισμός, θα υπήρχε επιχορήγηση; Και όταν είπαμε στα Ταμεία να πάνε να ξαναγοράσουν ομόλογα με τους τίτλους που τους έδωσε το EFSF δε μας άκουσαν, δεν άφησαν οι συνδικαλιστικές αντιλήψεις και η αντιπολίτευση.

Η Εταιρεία Διοίκησης του χαρτοφυλακίου του ΙΚΑ μας άκουσε και κέρδισε εντυπωσιακά μεγάλο ποσοστό του χαρτοφυλακίου της. Άρα και όσοι καθοδήγησαν πολιτικά τα Ταμεία στην απόρριψη της πρότασής μας, έβλαψαν τα Ταμεία και τα χαρτοφυλάκιά τους πολιτικά και συνδικαλιστικά.

Χαρίζουμε τις Τράπεζες; Δε θέλατε κ. Τσίπρα να γίνει ανακεφαλαιοποίηση απευθείας από το ESM με ευρωπαϊκά κονδύλια; Κι εγώ το ήθελα, όλοι το θέλαμε. Αυτό σήμαινε όμως ότι και τον έλεγχο των Τραπεζών θα τον έχει το ESM απευθείας. Και τώρα υπάρχουν πολλαπλά επίπεδα ελέγχου, όλο το τραπεζικό σύστημα στρατηγικά τελεί υπό κρατικό έλεγχο.

Το θέμα είναι να έχει προοπτική ανόδου η οικονομία για να έχουμε κι εμείς προοπτική ανάκτησης των χρημάτων που βάζουμε στις Τράπεζες.

Και στις ιδιωτικοποιήσεις να είστε προσεκτικοί. Γιατί όσο προβληματικό και ύποπτο είναι να υποστηρίζεις συγκεκριμένο που διεκδικεί την ιδιωτικοποίηση, άλλο τόσο είναι να αντιστέκεσαι σε συγκεκριμένο συμφέρον που διεκδικεί την ιδιωτικοποίηση. Θεσμικές διαδικασίες, διαφάνεια, αντικειμενικότητα και μη εμπλοκή πολιτικών οργάνων.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το νομοσχέδιο αυτό είναι μια ευκαιρία και μια υποχρέωση να δούμε συνολικά την πορεία της χώρας. Θα ήταν λάθος να πούμε ότι συζητάμε ένα νομοσχέδιο που συρράπτει επιμέρους μνημονιακά μέτρα και συνιστά όρο για την εκταμίευση των δόσεων. Πρέπει να δούμε πως εντάσσεται και το βήμα αυτό σε μια συνολική στρατηγική διαχείρισης της κρίσης.

Και σας είπα: το μεγάλο θέμα δεν είναι οι οικονομικοί εθνικισμοί, ή ο γερμανικός οικονομικός εθνικισμός πιο συγκεκριμένα, είναι πώς μπορεί να αντέξει διαρθρωτικά η Ευρωζώνη με τι αλλαγές και με τι κόστος. Γι' αυτό πρέπει να θωρακιστούμε.

Εμείς, το ΠΑΣΟΚ, επειδή έχουμε ακολουθήσει τα τελευταία τρία χρόνια -με λάθη, παραλείψεις, νευρικότητες λόγω της μεγάλης πίεσης- μια σταθερή γραμμή ευθύνης με τεράστιο κόστος εκλογικό, πολιτικό, συναισθηματικό,έχουμε και το πολιτικό και το ηθικό δικαίωμα να υπερασπιζόμαστε μια πολιτική και να διατυπώνουμε προτάσεις βελτίωσής της, που την κάνουν πιο δίκαιη και πιο αποτελεσματική.

Άλλοι έχουν περάσει από αντιμνημονιακές φάσεις, από φάσεις αμηχανίας, έχουν πρόβλημα στρατηγικού προσανατολισμού, εμείς μιλάμε πολύ καθαρά και πολύ υπεύθυνα. Θέλαμε η συμφωνία με την τρόικα να έχει τελειώσει νωρίτερα, αλλά κατακτήσαμε ένα άλλο κλίμα διεθνώς και εν μέρει και εσωτερικά, το οποίο είναι εύθραυστο και πρέπει να το υποστηρίξουμε.

Πρέπει να βγούμε ως χώρα έξω από την εικόνα της κρίσης. Είναι πολύ σημαντικό ότι τώρα αναγνωρίζουν όλοι οι εταίροι μας πως η Ελλάδα και δεν μπορεί και δεν πρέπει να λάβει πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα, αναγνωρίζουν και σέβονται την ελληνική προσπάθεια.

Αυτή όμως έγινε με την πολιτική ευθύνη και καθοδήγηση συγκεκριμένων προσώπων και συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων. Πως κατακτήθηκε το δημοσιονομικό έλλειμμα 6% ουσιαστικά το 2012; Κάποιοι πήραν αποφάσεις δύσκολες, σηκώσαμε στους ώμους μας δυσανάλογο βάρος. Ποιοι επέβαλλαν τη δέσμευση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ ότι θα πάμε σε περαιτέρω κούρεμα του χρέους, τον Φεβρουάριο του 2012; Ποιοι διασφάλισαν την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών με τον παλαιό τρόπο, χωρίς να απειλούνται οι καταθέσεις;

Έχει όνομα αυτό. Λέγεται ΠΑΣΟΚ. Το ταλαιπωρημένο, το μειωμένο εκλογικά και κοινοβουλευτικά ΠΑΣΟΚ.

Εμείς έχουμε την υποχρέωση και το δικαίωμα να θέτουμε θέματα. Ούτε δημαγωγούμε, ούτε αοριστολογούμε. Λέγαμε το ειδικό τέλος ακινήτων μέσω της ΔΕΗ είναι προσωρινό μέτρο, που επέτρεψε να εκτελεστούν οι προϋπολογισμοί του ’11, του ’12, του ’13. Ακούσαμε πολλά και από τους κυβερνητικούς μας συμμάχους τους σημερινούς, τώρα όλοι αντιλαμβάνονται ότι δεν υπήρχε άλλη λύση και τώρα εμείς λέμε: ήρθε η ώρα να πάμε στον ενιαίο φόρο ακινήτων, με αφορολόγητο, με προοδευτική κλίμακα, εντεταγμένο στο εθνικό φορολογικό σύστημα. Το διεκδικούμε και θα το πετύχουμε.

Εμείς δικαιούμαστε να πούμε ότι τώρα που πετύχαμε τους δημοσιονομικούς στόχους και έχουμε συμφωνήσει το δημοσιονομικό πλαίσιο και τη διαχείριση του λεγόμενου δημοσιονομικού κενού, βεβαίως και πρέπει να τεθεί τώρα, πριν την τουριστική περίοδο, το θέμα της μείωσης του ΦΠΑ στην εστίαση. Γιατί το Μάιο του 2011 αναγκαστήκαμε ως τότε Κυβέρνηση να αποδεχτούμε ένα μέτρο αντιπαραγωγικό, αλλά δυστυχώς αναγκαίο ταμειακά, που το θέλαμε και το θέλουμε όσο γίνεται πιο προσωρινό.

Έχει για μας σημασία η Κυβέρνησή μας, η Κυβέρνηση των τριών Κομμάτων να αναδείξει στην προμετωπίδα των πολιτικών της το πρόγραμμα ανάσχεσης της ανεργίας. Δεν μας κάνει χάρη κανείς υπουργός, δεν πρόκειται για γαλαντομία υπουργού, πρόκειται για ζωτική ανάγκη της Κυβέρνησης και για πολιτική συμφωνία των Αρχηγών των Κομμάτων, που είναι υποχρεωμένη να εκτελέσει η Κυβέρνηση, που στηρίζεται στην εμπιστοσύνη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και υπάρχει χάρις στα Κόμματα και το κόστος που σηκώνουν τα Κόμματα.

Δεν θέλουμε χάρες. Θέλουμε εφαρμογή πολιτικών, εμείς που απολογούμαστε στον ελληνικό λαό και ψηφιζόμαστε, όπως ψηφιζόμαστε αναλογικά από τον ελληνικό λαό.

Το ΠΑΣΟΚ δεν εκβιάζει, αλλά προστατεύει τη σχέση της Κυβέρνησης με την πραγματικότητα, την κοινωνία και την αγορά. Ιδίως τώρα. Είναι πολύ σημαντικό ότι υιοθετήθηκε η τροπολογία μας και για το πρόγραμμα προσωρινής απασχόλησης σε 200.000 θέσεις ιδίως για ανέργους από οικογένειες χωρίς άλλο εργαζόμενο(απόλυτη ανεργία), με την εποπτεία του ΑΣΕΠ μέσω των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, χωρίς ενδιάμεσους. Και το σκέλος που αφορά τη στήριξη υφιστάμενων θέσεων εργασίας σε επιχειρήσεις, σε κλονιζόμενους κλάδους, που πρέπει να τις στηρίξουμε εφόσον διατηρούν τις θέσεις εργασίας μέσα στο Μεσοπρόθεσμό Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής, μέσα στις υφιστάμενες δημοσιονομικές δυνατότητες.

Για να στηρίξεις 100.000 θέσεις εργασίας υφιστάμενες, θέλεις 42 εκ. μόνο. Εάν σώσεις 3.600 θέσεις και δεν τις χάσεις, κάνεις απόσβεση, παίρνεις τα λεφτά σου πίσω. Γιατί για κάθε απώλεια θέσης εργασίας, χάνεις δημόσια έσοδα 11.800 ευρώ από εργοδοτικές και εργατικές εισφορές, επιδόματα ανεργίας και μη καταβολή φόρων.

Και βεβαίως περιμένουμε μόλις ελεγχθεί δημοσιονομικά το ζήτημα αυτό, να προστεθεί σε επόμενο νομοσχέδιο και η πλήρης ιατροφαρμακευτική κάλυψη των ανέργων.

Αυτό ισχύει και για τις ρυθμίσεις φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων. Βεβαίως δεχόμαστε αυτό που εισάγεται για ψήφιση, δεν είναι το άριστο, δεν είναι αυτό που θέλαμε. Δεν κατανοεί πλήρως δυστυχώς η τρόικα την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας και την κατάσταση των επιχειρήσεων, αλλά ας το χρησιμοποιήσουμε ως βάση.

Το ίδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Είμαι βέβαιος ότι τελικά στην πράξη, οι Τράπεζες θα κάνουν καλύτερες ρυθμίσεις απ’ ό,τι ο νόμος, γιατί είναι επωφελές και για τις Τράπεζες να έχουν ρυθμισμένα και όχι κόκκινα δάνεια.

Και το ίδιο φυσικά ισχύει για τις διαρθρωτικές αλλαγές με κορυφαία αλλαγή το κράτος, τη Δημόσια Διοίκηση και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Αλλά με διαφανή τρόπο, με συνολική στρατηγική και με αξιολόγηση φορέων και υπηρεσιών από τη μια μεριά, προσώπων από την άλλη μεριά. Όλων. Κανένας υπάλληλος συνεπής, έντιμος, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.

Το άγχος, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η φιλολογία, η σεναριολογία είναι αυτή που επηρεάζει το κλίμα μέσα στη Δημόσια Διοίκηση. Υπάρχουν αντικειμενικά νομοθετημένα κριτήρια και για την αξιολόγηση Φορέων και Υπηρεσιών και για την αξιολόγηση προσώπων. Είναι αυτονόητο βέβαια ότι ο πειθαρχικός έλεγχος πρέπει να ολοκληρώνεται γρήγορα.

Ο εισηγητής μας, ο κοινοβουλευτικός μας εκπρόσωπος, οι ομιλητές μας, αναφέρθηκαν εκτενώς και στην Ολομέλεια κι εχθές στην Επιτροπή -9 Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ μίλησαν χθες- στα επιμέρους ζητήματα του νομοσχεδίου με εξαιρετικό τρόπο.

Κλείνω με την ανάγκη η χώρα να συναντηθεί εθνικά σ’ ένα σχέδιο ανασυγκρότησης που θα συνιστά και τηνεπικαιροποιημένη προγραμματική συμφωνία της κυβέρνησης, γιατί η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση της χώρας, όχι των τριών κομμάτων.

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος πυκνός, έχουμε νέα δεδομένα, εσωτερικά, ευρωπαϊκά, παγκόσμια. Πρέπει να ενισχύσουμε τη συνοχή και την αποδοτικότητα της κυβέρνησης, ιδίως στις 50 εβδομάδες που μένουν μέχρι τη μεγάλη πανευρωπαϊκή σύγκρουση για το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Το ΠΑΣΟΚ, για τους λόγους που εξήγησα, δε χαρίζει την υπόθεση αυτή σε κανέναν άλλον. Η υπόθεση αυτή είναι μια εθνική υπόθεση που μας αφορά περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Όχι για να βολέψουμε στελέχη, αλλά για να υπηρετήσουμε τον πολίτη, την κοινωνία, το έθνος. Να υπάρξει αποτέλεσμα.

Και αυτό το βάρος δε μπορεί να το σηκώσει μόνη της η κυβέρνηση. Ούτε το κράτος ούτε το πολιτικό σύστημα.

Το «κακό κράτος» και το «φαύλο πολιτικό σύστημα», έχει ανάγκη από τη βοήθεια του ιδιωτικού τομέα, των κοινωνικών εταίρων, της κοινωνίας των πολιτών, να κινητοποιηθούν όλοι. Η υπόθεση είναι εθνική.

Και βέβαια υπάρχουν και οι ευθύνες της αντιπολίτευσης. Επειδή έχουμε ξεχαστεί, εμείς το Μάιο, μετά τις πρώτες εκλογές, προτείναμε κυβέρνηση με τη συμμετοχή όλων των δυνάμεων που έλεγαν ή λένε ότι είναι φιλοευρωπαϊκές. Και του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήθελαν, για λόγους εκλογικής σκοπιμότητας και τεχνητής έντασης.

Πήγαμε στις πολωτικές εκλογές του Ιουνίου. Και μετά τον Ιούνιο θέλαμε να είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα. Αλλά διάλεξε τον εύκολο δρόμο της αντιπολίτευσης. Γιατί βρέθηκαν τα θύματα που θα σηκώσουν το βάρος. Και καλά εμείς ήμαστε ούτως ή άλλως στο σταυρό επάνω, στο Γολγοθά. Ήρθαν οι «Κυρηναίοι» της Νέας Δημοκρατίας και της ΔΗΜΑΡ, ευπρόσδεκτοι. Αλλά οι άλλοι έμειναν απ’ έξω, για να λένε αυτά που είπε σήμερα ο κ. Τσίπρας, αυτό το κρεσέντο ανευθυνότητας και στρατηγικού αδιεξόδου.

Πού οδηγείται η χώρα; Είμαστε σε συνθήκες πολιτικού διχασμού, το βλέπω. Δεν ενεργείτε ως αντίπαλοι, αλλά ως εχθροί. Παίζετε σ’ ένα τεχνητό θέατρο, δήθεν εμφυλίου πολέμου πολιτικά. Η κοινωνία είναι διχασμένη όπως το πολιτικό σύστημα; Όχι. Η κοινωνία δε βλέπει κάποιους να επηρεάζονται περισσότερο και κάποιους λιγότερο από την κρίση, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας επηρεάζεται από την κρίση. Δεν παύουν να υπάρχουν οι ταξικές διαφορές, οι ανισότητες, αλλά όλοι επηρεάζονται.

Μήπως υπάρχει εθνικός διχασμός; Όχι, δεν υπάρχει. Παρά το εμπόριο συνωμοσιολογίας και υπερπατριωτισμού.

Τι προσδοκάτε και τι προτείνετε, κυρίες και κύριοι Βουλευτές της αντιπολίτευσης;

Τι θα σας ευχαριστούσε και τι θα σας δικαίωνε; Η διάσωση της χώρας, η υπέρβαση της κρίσης, η ανάκτηση των δυνάμεών μας ή το αδιέξοδο, η καταστροφή, η εθνική ήττα; Πείτε μας τι θα σας ευχαριστούσε και τι θα σας δικαίωνε. Πείτε το στη συνείδησή σας, αυτό είναι το θέμα.

Γι’ αυτό προτείνουμε να σχηματιστεί Εθνική Επιτροπή Στρατηγικού Σχεδιασμού με τη συμμετοχή όλων των δυνάμεων. Των πολιτικών, των θεσμικών, των πολιτειακών, των παραγωγικών, των κοινωνικών, των διανοητικών και της αντιπολίτευσης.

Εθνικό Συμβούλιο, Συμβούλιο Κρίσης και Εθνικής Κινητοποίησης. Ελάτε να μιλήσουμε για αριθμούς. Για συγκεκριμένες προτάσεις. Μας κατηγορείτε ότι μιλάμε με την τρόικα. Εσείς θέλετε να μιλάτε με τον κ. Ομπάμα, με τον κ. Σόιμπλε, με την κα Λαγκάρντ..

Ποιους εκπροσωπεί η τρόικα; Η τρόικα εκπροσωπεί πολιτικά κυβερνήσεις και διεθνείς θεσμούς. Ενεργεί ως πολιτικό και όχι ως υπηρεσιακό όργανο. Είναι εντολοδόχος μιας συγκεκριμένης αντίληψης. Γιατί δεν μιλάτε μαζί τους ώστε να βλέπετε πόσο αντέχουν ή δεν αντέχουν οι υποτιθέμενες προτάσεις σας που δεν διατυπώνονται γιατί δεν υπάρχουν και γιατί εσωτερικά δεν μπορείτε να συμφωνήσετε, αφού σας διαπερνά μια κόκκινη διαχωριστική γραμμή στα μεγάλα: «Ευρώπη ή μη Ευρώπη», «ευρώ ή μη ευρώ».

Άρα η ευθύνη είναι όλων εδώ μέσα και βρισκόμαστε μπροστά σε πολύ κρίσιμες αποφάσεις οι οποίες δεν αφορούν τα αρτοποιεία, τους λογιστές, αφορούν το μέλλον του τόπου. Πολύ κρίσιμα θέματα είναι όλα και τα αρτοποιεία και οι λογιστές και τα θέματα του ΕΕΤΗΔΕ και τα θέματα του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας στην εστίαση, όλα εξαιρετικά σοβαρά.

Όμως το μεγάλο ερώτημα είναι εάν θα βγούμε σώοι και αβλαβείς από την κρίση, εάν θα περιορίσουμε τις θυσίες και τις συνέπειες, εάν θα παίξουμε στο πεδίο της ευθύνης και της προοπτικής, ή στο γλιστερό γήπεδο της δημαγωγίας, της ανευθυνότητας και της καταστροφής. Διαλέξτε!