Θ. ΠΑΓΚΑΛΟΣ: Οι «νεκρανάστες» της απλής αναλογικής

Πρόσφατα επανήλθε στο προσκήνιο το θέμα της καθιέρωσης ως παγίου εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής. Πρωτεργάτης οι συνήθεις ύποπτοι, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ κ. Φώτης Κουβέλης και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα αυτό αποτελεί πράγματι έναν παραδοσιακό χαβά (στα τουρκικά αέρας και κατ’ επέκταση μουσική μελωδία) με έντονη φιλοδοξία ενίσχυσης της μαζοχιστικής τάσης των «αδικημένων οπαδών» των εν γένει αριστερών ιδεών. Η ενισχυμένη αναλογική και κατ’ επέκταση όλα τα άλλα εκλογικά συστήματα υποτίθεται ότι κλέβουν την ψήφο των αριστερών ψηφοφόρων και με σκοτεινές και δαιδαλώδεις μεθοδεύσεις εκλέγουν βουλευτές της Δεξιάς ή εν πάση περιπτώσει εκπροσώπους, άμεσους ή έμμεσους, της πολιτικής που υποτίθεται ότι ενισχύει το κεφάλαιο. Ο συλλογισμός θα ήταν άξιος προσοχής και σε ό,τι με αφορά και υποστήριξης αν δεν ανήκε, όπως και όλα σχεδόν τα επιχειρήματα της πρώην κομμουνιστικής Αριστεράς, στη μυθολογία. «Αγνή και άδολη» αναλογική απλούστατα δεν υπάρχει. Θα μπορούσε να υπάρξει μόνο αν όλη η χώρα ήταν μια περιφέρεια όπως συμβαίνει π.χ. στις ευρωεκλογές.

 Ή όπως συμβαίνει πάγια σε άλλες χώρες όπως π.χ. το Ισραήλ. Από τη στιγμή όμως που υπεισέρχεται στους εκλογικούς υπολογισμούς η έννοια της εκλογικής περιφέρειας αλλάζει τελείως η βάση του συλλογισμού. Οσο μεγαλύτερες και λιγότερες εκλογικές περιφέρειες έχουμε τόσο πιο αναλογικό είναι το σύστημα. Οσο περισσότερες και μικρότερες στο μέγεθος περιφέρειες έχουμε τόσο λιγότερο αναλογικό γίνεται το σύστημα γιατί αυξάνεται ο αριθμός των εδρών που δεν κατανέμονται με την πρώτη κατανομή απευθείας από τη λαϊκή ψήφο.Αυτό όμως που χλευαστικά οι κομμουνιστικής έμπνευσης πολιτικάντηδες ονομάζουν «σύστημα απλής αναλογικής» προβλέπεται ρητά από το άρθρο 54 του Συντάγματος. Στο άρθρο αυτό προβλέπονται τουλάχιστον δύο εκλογικές περιφέρειες αφού χρησιμοποιείται όχι τυχαία ασφαλώς ο πληθυντικός αριθμός. Αυτό επιβεβαιώνεται από την παράγραφο 3 του άρθρου που προβλέπει ως εξαίρεση μια ενιαία περιφέρεια σε όλη την επικράτεια, δηλαδή απλή αναλογική για την εκλογή των βουλευτών Επικρατείας (το ανώτερο 1/20 του συνολικού αριθμού των βουλευτών, δηλαδή 60).

Σε προηγούμενο άρθρο μας είχαμε δείξει πώς στη χαοτική ελληνική πολιτική ζωή πριν από τη δικτατορία του 1967 υπήρχε μια άτσαλη περιοδική εναλλαγή κάποιου είδους αναλογικής με κάποιου είδους πλειοψηφικό. Μετά τη Μεταπολίτευση η κατάσταση εξομαλύνθηκε κάπως με την εφαρμογή συστημάτων λιγότερο ή περισσότερο ενισχυμένης αναλογικής.

Οπωσδήποτε η εξυπηρέτηση της εξισωτικής αρχής «κάθε άνθρωπος, μία ψήφος» (one man, one vote) είναι απόλυτος κανόνας της λαϊκής κυριαρχίας. Ολοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι είναι άδικο βουλευτής μιας περιφέρειας να εκλέγεται με 7.000 ψήφους και βουλευτής άλλης περιφέρειας με 30.000 ψήφους. 

Το ίδιο απαράδεκτο είναι να εκλέγεται κάποιος στη Βουλή με μερικές εκατοντάδες σταυρούς προτίμησης και άλλος με δεκάδες χιλιάδες να μένει έξω. Για όλα όμως αυτά τα κόμματα της Αριστεράς ουδέποτε πρότειναν κάτι το συγκεκριμένο. Οι ερυθροί Μαυρογιαλούροι δεν τολμούν να προτείνουν την κατάργηση της μιας ή της άλλης γραφικής μονοεδρικής για να μη χάσουν μερικές εκατοντάδες ψήφους θίγοντας τον τοπικισμό και παρ’ ότι κάτι τέτοιο θα ενίσχυε τον αναλογικό χαρακτήρα του συστήματος.Για την ορθότητα του συλλογισμού ότι τα κόμματα της Αριστεράς αδικούνται κατάφωρα ας ρίξουμε μια ματιά στον παρακάτω πίνακα. Εκεί θα διαπιστώσουμε ότι η διαφορά μεταξύ του ποσοστού επί των ψηφισάντων και του ποσοστού επί του συνολικού αριθμού των βουλευτών είναι μικρότερη όταν οι δυνάμεις της πρώην κομμουνιστικής Αριστεράς εμφανίζονται ενωμένες και επιτυγχάνουν καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα. Οπως και να έχουν τα πράγματα, μετά το 2007 οι διαφορές μειώνονται και καθίστανται ανεπαίσθητες. Ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι ο συσχετισμός πολιτικών δυνάμεων στη χώρα θα άλλαζε με την εκλογή ενός ή δύο ή τριών παραπάνω βουλευτών του ΚΚΕ ή οποιουδήποτε άλλου τέτοιου κόμματος.

Πηγή: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=488992&wordsinarticle=