Ομιλία του Καθηγητή Νίκου Ντάβανου «η φιλανθρωπία ανά τους αιώνες»

ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΛΙΤΟΧΩΡΟΥ «ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ», ΣΤΗΝ ΠΛΑΚΑ ΛΙΤΟΧΩΡΟΥ.

     Την Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013 ο Φιλόπτωχος Σύλλογος Λιτοχώρου «Αγία Μαρίνα» διοργάνωσε απογευματινό καφέ στο ξενοδοχείο Litohoro Resort, στην Πλάκα Λιτοχώρου.

Την εκδήλωση αυτή, από πλευράς Διοίκησης του Δήμου Δίου-Ολύμπου, παρακολούθησαν ο Δήμαρχος Γιώργος Παπαθανασίου, ο Αντιδήμαρχος Γιώργος Φαρμάκης, η Αντιδήμαρχος Σοφία Ζουρζούρα και ο Δημοτικός Σύμβουλος Γιώργος Ελευθερίου.

Ομιλητής στην εκδήλωση ήταν ο Καθηγητής κ. Νικόλαος Ντάβανος με θέμα: «Η φιλανθρωπία ανά τους αιώνες». Ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας του έχει ως εξής:

«Η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΑΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ»

Φίλτατοί μου, κυρίες και κύριοι, χαιρετίζω με τα πιο εξαίρετα συναισθήματά μου όλους σας, που με την καλλίτερη διάθεση και την καλοπροαίρετη πρόθεση συμμετέχετε στην άοκνη και αέναη προσπάθεια της  Φιλοπτώχου  μας προκειμένου να πετυχαίνει ο ιερός σκοπός της φιλανθρωπίας και συμπαράστασης προς τον κάθε μας συνάνθρωπο που έχει την ανάγκη μας και ζητά από μας την φιλική προσέγγιση , την συμπαράσταση, το φιλί της ζωής …

Ευχαριστώ για την ευγενική πρόσκληση της κυρίας Προέδρου και των κυριών του συμβουλίου της Φιλοπτώχου μας να συμμετάσχω στην αποψινή εκδήλωση και να προσφέρω και εγώ τη δική μου συνδρομή  στον φιλάνθρωπο αγώνα που απαλαίνει την θλιβερή τραχύτητα της ζωής, γαληνεύει τον τρόμο της απόγνωσης και δίδει μια νότα αισιοδοξίας και ελπίδας στον συνάνθρωπο που υποφέρει και πονά.

Επέλεξα για θέμα μου απόψε μία βασική και θεμελιακή αλήθεια  που έχει απόλυτη ταύτιση με την υψηλή αποστολή της Φιλοπτώχου μας. Γιατί πιστεύω πως το έργο της δεν στοχεύει μονάχα στον φτωχό, στον αδύναμο, στον πάσχοντα και ασθενή αλλά εκτείνεται και ευρύτερα στην έννοια «άνθρωπος».

Το πρώτο συνθετικό (φιλόπτωχος) έχει για βάση του το φιλώ, φίλος, φιλικός, αγαπητός, έννοιες σημαντικές για όλες τις φάσεις και πλευρές της ζωής μας. Δέκτης όλων αυτών των θερμών και πολύ ευχάριστων συναισθημάτων είναι ο άνθρωπος. Φιλώ… φιλί ζωής… αγαπώ…

Μια πληθώρα από ζωηρά, χαρούμενα συναισθήματα πλημμυρίζει τον εσωτερικό μας κόσμο κάθε φορά που σημαντικές  έννοιες μας διαφεντεύουν στην εσωτερική μας σύνθεση και μας προδιαθέτουν με τις καλλίτερες διαθέσεις και προθέσεις να αντιμετωπίσουμε τη φύση, να δούμε την ομορφιά γύρω μας και να μοιραστούμε μαζί με όλους τους συνανθρώπους μας την ευχάριστη και καλόκαρδη πρόθεσή μας για τα υψηλά, τα σημαντικά και τα ωραία . Γιατί το «φιλώ», σημαίνει αγαπώ, επιθυμώ, δέχομαι, είμαι ευχαριστημένος και καλοδιάθετος, ικανοποιημένος με τον συνάνθρωπο, όποιος κι αν είναι αυτός.

Η όλη μας ψυχοσύνθεση παραμερίζει κάθε άλλη σκέψη και εμπόδιο και αφιερώνεται στο πρόσωπο του πρόθυμου συνανθρώπου μας, που έρχεται κοντά μας, θέλει τη συντροφιά μας ή έχει την ανάγκη μας. Οπότε, λοιπόν, η προσέγγισή μας προς τον πλησίον μας έχει ως άμεση συνέπεια να ικανοποιεί και τον ίδιο τον εαυτό μας αφού προσφέροντας την αγάπη μας δεν μπορεί παρά να περιμένουμε κι από τον συνάνθρωπό μας αν όχι παρόμοια αγάπη αλλά, όπως είναι ανθρώπινο, τουλάχιστον την εκτίμηση και την καλοσύνη του.

Θεμέλιο ζωής η φιλία, η αγάπη, γιατί από τη φύση του ο άνθρωπος είναι πλασμένος να αγαπά και να αγαπιέται. Έρχεται στη ζωή ως δημιούργημα της αγάπης και ως ο εξαιρετικός καρπός μιας ισχυρής ερωτικής έλξης δύο θερμών υπάρξεων που ένωσαν τις ζωές τους με ισχυρούς δεσμούς φιλίας, αγάπης, έρωτα και αιώνιας πίστης. Αιώνιες ανθρώπινες σχέσεις.

Και αυτός είναι νόμος της φύσης και της δημιουργίας από τα πρώτα βήματα του ανθρώπου στη γη. Όσο και αν ανατρέξουμε στην αρχή της ζωής, δεν θα διαπιστώσουμε τίποτε ιδιαίτερο και διαφορετικότερο από τον ισχυρότατο αυτόν δεσμό φιλίας και αγάπης, έρωτα και ένωσης ανάμεσα στους ανθρώπους.

Οι μύθοι και οι παραδόσεις, οι φιλοσοφικές και επιστημονικές μελέτες και διαπιστώσεις δεν οδηγούν παρά σε αυτή την απλή και αδιαφιλονίκητη  πραγματικότητα του «φιλώ», «αγαπώ». Κορύφωση μεγάλη αυτής της αέναης αλήθειας ομολογεί στην τραγωδία του «Αντιγόνη» ο τραγικός ποιητής Σοφοκλής, όταν βάζει στο στόμα της  ηρωίδας του να ομολογεί εκείνη την υπέροχη αλήθεια: «Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν». Δηλαδή, εγώ όχι, δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για να αγαπώ γεννήθηκα.

Κι αυτή η αλήθεια γίνεται βίωμα σε όλα τα στάδια της ζωής αφότου οι πρώτοι άνθρωποι έζησαν στη γη και αποτέλεσαν τα έθνη, τις κοινωνίες και τους πολιτισμούς τους. Γιατί στο εξαιρετικό τρίγωνο της οικογένειας, Πατέρας, Μητέρα, Παιδί, αναπτύσσονται εξαιρετικά συναισθήματα αγάπης. Το μητρικό φίλτρο είναι η λεπτότατη και ύψιστη έκφραση αγάπης που θα χαραχτεί μέσα βαθιά στην ψυχή του παιδιού. Η πατρική στοργή, το πιο ανδροπρεπές συναίσθημα με την σημασία του στέργω, του αγαπώ δηλαδή με πιο αδρά χαρακτηριστικά, θα στερεωθεί στην παιδική αντίληψη και θα στοιχειοθετήσει σταθερό δομικό στοιχείο στη συνείδησή του. Έτσι, από μικρό παιδί ακόμα ο καθένας μας, κουβαλά μέσα του πλούσια αποθέματα αγάπης, που άφθονα του κληροδότησαν οι γονείς του, για να τα έχει στην πορεία της ζωής του και να έχει τη δύναμη και τη χαρά να τα προσφέρει σε όσους συνανθρώπους του θα κριθούν ως οι κατάλληλοι δέκτες και της δικής του αγάπης.

Όλοι λοιπόν ερχόμαστε πλούσια φορτωμένοι με αυτό το πλούσιο θεματικό αγάπης. Όλοι μπορούμε να γίνουμε δωρητές της φιλίας και της χαράς. Αρκεί να εκτιμήσουμε σωστά τα πλούσια δώρα με τα οποία είμαστε εφοδιασμένοι. Η οικογένεια λοιπόν γίνεται η πρώτη κυψέλη του μητρικού, ανάερου φίλτρου και της βαθύτατης πατρικής στοργής, και εμπλουτισμένη με τα υπέροχα συναισθήματά της, τα προσφέρει απλόχερα σε όλον τον ευρύτερο συγγενικό κύκλο. Απλώνεται έτσι η φιλική προσέγγιση σε μεγαλύτερη κοινωνική διάσταση και τείνει να μοιραστεί σε όλο και περισσότερους συμπολίτες που επιλέγονται ως φίλοι ή και ανήκουν στους χώρους των εργασιών και αποτελούν στενούς και εκλεκτούς συνεργάτες.

Μα και στην κοινωνική μας σύνθεση θα προσφύγουμε προς τους συμπολίτες μας και στην εθνική μας υπόσταση θα συνυπάρξουμε με τους απλούς μας συνανθρώπους και θα αγωνιστούμε για τα εθνικά μας ιδεώδη και θα πολεμήσουμε μαζί, όπου μας καλεί το κοινό καθήκον, και μπορεί ακόμα και να θυσιαστούμε μαζί για το υπέρτατο αγαθό της πατρίδας μας. Δίπλα πάντοτε οι άνθρωποι πορευόμαστε στους δρόμους των εθνικών μας ιδανικών και βρισκόμαστε δίπλα στον συνάνθρωπο, οπότε η φιλανθρωπία προβάλλει ως η απαράβατη αναγκαιότητα και ως η απαραβίαστη αρχή, για να μπορούν να υπάρχουν τα κοινωνικά σύνολα, να ευδοκιμεί το έθνος και να πορεύεται η ανθρωπότητα ολόκληρη, χωρίς να κατασπαράσσεται και να αλληλοεξοντώνεται.

Όλα λοιπόν συνηγορούν για τη φιλάνθρωπη διάθεση και την πιο φιλική συμπεριφορά όλων των ανθρώπων μεταξύ τους. Όλοι οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή με πλούσια τα εφόδια και άφθονα τα προσόντα τους για να οικοδομήσουν μια πετυχημένη καριέρα και να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες και τα όνειρά τους.

Από την οικογένεια θα έχουν αμέριστη τη συνδρομή και την κάθε βοήθεια. Η πολιτεία θα προσφέρει, από τη δική της υποχρέωση, όσα έχουν θεσμοθετηθεί ως δικό της καθήκον. Οπότε η βασική μορφή της φιλανθρωπίας εξασφαλίζεται ως κοινωνική συνδρομή και ως η θεμελιακή συνεισφορά για τον νέο ιδιαίτερα άνθρωπο, που ξανοίγεται στα βαθιά νερά της σκληρής πραγματικότητας και αγωνίζεται να κατακτήσει μια επίζηλη θέση στο κοινωνικό στερέωμα. Και η ζωή τραβά το δρόμο της, που δεν είναι βέβαια πάντοτε στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά έχει και αρκετές τις δυσκολίες. Οπότε προβάλλει η αναγκαιότητα της συνδρομής των συνανθρώπων.

«Κράτα με, να σε κρατώ, να ανεβούμε στο βουνό», λέει σοφά η λαϊκή μας παροιμία. Γιατί ο δρόμος της ζωής πολλές φορές δεν είναι μονάχα ανηφορικός, αλλά και κακοτράχαλος. Και τότε έχουμε ανάγκη τη βοήθεια και συμπαράσταση του κάθε συνανθρώπου μας. Φυσικά στο κοινωνικό μας διάβα ποτέ δεν πορευόμαστε μόνοι μας, ούτε αρέσει στον άνθρωπο να είναι και να ζει απομονωμένος. Συμβιώνουμε με τους ομοίους μας, στις κοινωνικές μας συναναστροφές αγωνιζόμαστε, συναγωνιζόμαστε και πολλές φορές ανταγωνιζόμαστε τους κοινωνικούς μας εταίρους.

Είμαστε πάντοτε σε στενή επαφή. Θέλουμε πάντοτε να είμαστε πετυχημένοι, νικητές στους αγώνες, θριαμβευτές στους κοινωνικούς στίβους και να κερδίζουμε τις υλικές και τις ηθικές ανταμοιβές που η κοινωνία προσφέρει στους άξιους. Όλα λοιπόν συνηγορούν, ώστε να ευημερούμε, να διακρινόμαστε, να νικούμε και να απολαμβάνουμε τις χαρές και τις ευτυχίες της ζωής. Όλοι οι άνθρωποι ερχόμαστε στον κόσμο, ως το κυρίαρχο και πιο τέλειο δημιούργημα της φύσης, για να χαρούμε και να απολαύσουμε τα υπέροχα δημιουργήματα και όλα τα πλούσια προσφερόμενα αγαθά. Η ομορφιά του κόσμου και η αξία του φαντάζει παντού τριγύρω και μας καλεί να δρέψουμε τους γλυκόχυμους καρπούς των έργων και των προσπαθειών μας και να χορτάσουμε δράση και απολαβή , τιμή και δόξα, πλούτο και απόλαυση, χαρά και ευτυχία…

Γιατί όμως φτάνουμε πολλές φορές στην ανάγκη και στη δυστυχία, στο δάκρυ και στον πόνο, στη δύσκολη και πιεστική θέση που μας αναγκάζει να ζητήσουμε το χέρι της βοήθειας και τη μεγάλη συνδρομή της φιλίας; Γιατί κάνουμε λάθη…! Γιατί υποκύπτουμε στις αδυναμίες μας. Γιατί χάνουμε το μέτρο και τη σωστή θεώρηση και αντιμετώπιση της ζωής. Γιατί ξεχνούμε και παραμελούμε την πραγματική μας υπόσταση και δίνουμε πιο μεγάλη σημασία σε ασήμαντα πράγματα, σε δευτερότερες ιδέες και σε ανούσιες ασχολίες. Γιατί αφήνουμε να μας κυριεύουν τα πάθη και οι εγωισμοί.

Και γιατί κάνουμε λάθη; Γιατί έχουμε πάθη και αδυναμίες, εγωισμούς και άμετρες φιλοδοξίες, που δεν μας αφήνουν καθαρή τη σκέψη, ώστε να κρίνουμε σωστά, να διακρίνουμε το καλό από το κακό και να εγκρίνουμε το σωστό, το πρέπον και το νόμιμο. Γιατί παραβιάζουμε την αποστολή του ωραίου όντος, που είναι ο άνθρωπος, και αποκαλύπτουμε τις πιο αδύναμες πλευρές του και τις ατέλειες. Γιατί δεν κρατούμε πιστά την οντότητα «άνθρωπος», αλλά αφήνουμε να μας κυριεύσουν τα πάθη μας και μετατρεπόμαστε πολλές φορές σε θηρία ανήμερα.

Γι’ αυτό και ο σοφός Διογένης έψαχνε με το φανάρι του ανάμεσα στους ανθρώπους φωνάζοντας εκείνο το ξεχωριστό:  «Άνθρωπο ζητώ»… Και στους απορημένους γύρω του συνανθρώπους του, που τον παρατηρούσαν και ρωτούσαν το γιατί, αυτός απτόητος απαντούσε την ίδια του άποψη. Ζητούσε τον άνθρωπο…, τον πραγματικό άνθρωπο, γιατί κυριαρχούσε μέσα του η αντίληψη των αρχαίων σοφών που υποστήριζαν την αλήθεια: «Ως χαρίεν άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή», δηλαδή, πόσο χαρισματικό και χαριτωμένο πλάσμα είναι ο άνθρωπος, όταν είναι πραγματικός άνθρωπος.

Έτσι λοιπόν φτάνουμε στη σωστή διαπίστωση, ότι δηλαδή ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της φυσιολογικής και ορθής συμπεριφοράς και ζωής μας εξαρτάται άμεσα από εμάς τους ίδιους και από το πώς εμείς μπορούμε σωστά και φυσιολογικά να κατανοούμε και να  αντιλαμβανόμαστε την ίδια την ύπαρξή μας και σωστά να την ορίζουμε, να την κουμαντάρουμε με τις απαραίτητες και τις φυσιολογικές αρχές και κινήσεις.

Βέβαια δεν έχουμε στη γη όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες και τις πιο κατάλληλες συνθήκες ζωής. Μα και δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων, όπως συνήθως λέγεται. Ούτε οι προϋποθέσεις για όλα τα έθνη και τους λαούς είναι το ίδιο εξαιρετικές, ώστε να έχουν όλοι εξασφαλισμένη τη δυνατότητα για μια ομαλή ανάπτυξη και συγκρότηση, για μια ανεμπόδιστη, ορθή πορεία για όλους τους λαούς και τους ανθρώπους. Μα και γιατί δεν μπορούμε να είμαστε όλοι δυνατοί, αλάνθαστοι και τέλειοι. Οπότε θα πέφτουμε σε πάθη και θα κάνουμε και σφάλματα.

Όμως, «το σφάλλειν, ανθρώπινον, διό ξύγνωμον το ακούσιον», έλεγαν πάλι οι σοφοί πρόγονοί μας. Υποστήριζαν δηλαδή ότι το κάθε σφάλμα και το λάθος είναι ανθρώπινα, γι αυτό και είναι δίκαιο να θεωρείται συγχωρητέο το ακούσιο λάθος. Έχει δηλαδή όλη η κοινωνία των ανθρώπων τη μεγαλοψυχία να συγχωρεί και όλα τα σφάλματα που γίνονται χωρίς τη θέλησή μας, που δεν τα κάνουμε από σκόπιμη διάθεση αλλά συμβαίνουν από διάφορα και απρόβλεπτα αίτια. Ακόμα και η δικαστική εξουσία δικάζει με την ίδια αντίληψη. Απαλλάσσει τον κάθε ένοχο για το ακούσιο αδίκημα και τον κρίνει με επιείκεια.

Είναι διάχυτη λοιπόν στην ανθρώπινη  κοινωνία η καλή πρόθεση  να αντιμετωπίζουμε με κατανόηση τον κάθε συνάνθρωπο και να σπεύδουμε να τον συνδράμουμε όταν οι ανάγκες το επιβάλλουν κι όταν έντονα διαπιστώνεται πως ο πλησίον μας χρειάζεται τη συμπαράστασή μας, τη φιλανθρωπία μας.

Πολλά λοιπόν τα καθήκοντα του κάθε κοινωνικού μέλους αλλά περισσότερες και βαρύτερες είναι οι υποχρεώσεις των υπευθύνων που ηγούνται στις κοινωνίες και κρατούν στα χέρια τους τη μοίρα και τις τύχες των λαών και των εθνών.

Οφείλουν οι ταγοί της ανθρωπότητας όλης να μεριμνούν για την ευημερία των λαών και να εξασφαλίζουν την ειρήνη και τη γαλήνη. Να κλείνουν τις πόρτες στους πολέμους που άπειρες φορές συγκλόνισαν τον κόσμο με τις άγριες μάχες των φιλόδοξων δικτατόρων και πότισαν τη γη με αίμα πολεμιστών, που δεν τους ταίριαζε μια τέτοια μοίρα. Γιατί στο πέρασμα των ιστορικών χρόνων δεν στρώθηκε λίγες φορές η γη με άπειρα κουφάρια, θυσία στους βωμούς σκληρών ηγετών που παραμέρισαν την αξία της ανθρώπινης ζωής, αγνόησαν την έννοια της φιλανθρωπίας και χρησιμοποίησαν τον άνθρωπο ως μέσο μονάχα για να ικανοποιήσουν τον άμετρο εγωισμό τους. Να κατακτήσουν αυτοί τον πλούτο, τις ξένες εκτάσεις. Να καθυποτάξουν τους λαούς και τις χώρες τους. Να κρατούν την εξουσία σε ευρύτερη κλίμακα και να έχουν έντονη την παρουσία τους παντού.

Πλήρωσε η απλή και αγνή ανθρωπότητα πολύ ακριβά την εμπιστοσύνη της στους πιο απίθανους  ηγέτες και τους εισηγητές των διαφόρων ιδεολογιών και θεωριών που υπόσχονταν αφειδώς στους λαούς αμφίβολους παραδείσους, πλούσια κοινωνικοπολιτικά συστήματα και ιδέες χωρίς όμως εφαρμογή και με αμφίβολες εξελίξεις…  Πιστεύουμε πως δεν θα ξαναπέσει η ανθρωπότητα σε παρόμοιες πλάνες και στις αντίστοιχες παγίδες που έστησαν οι απίθανοι λαοπλάνοι.

Η συνείδηση της ευθύνης των ηγετών των εθνών του κόσμου μας  ενεργοποιήθηκε, ώστε να προβάλλει ενεργά τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών ως τον άγρυπνο φρουρό για τη μοίρα και την ειρηνική πορεία των λαών. Έτσι η φιλανθρωπία βρίσκεται στην πιο κορυφαία μορφή της και ενδύεται τον παγκόσμιο χαρακτήρα της. Όμως, ας μην εφησυχάζουμε με τη γενίκευση των ευθυνών και των υποχρεώσεων των άλλων.

Επιβάλλεται ο κάθε ένας από εμάς να στραφεί στον εαυτό του, να κάμουμε έναν αυτοέλεγχο, μια αγνή και ειλικρινή αυτοκριτική, ώστε τότε να διαπιστώσουμε ποια είναι η προσωπική μας θέση απέναντι στην φιλανθρωπία, κατά πόσο και πώς εμείς οι ίδιοι αγαπούμε τον εαυτό μας και κατόπιν να δούμε καθαρά και την πλευρά του συνανθρώπου μας. Γιατί, ενώ ως προικισμένοι και φωτισμένοι από τη δημιουργία μας μπορούμε να προχωρούμε σε ορθούς δρόμους και με εξαιρετικούς στόχους, εντούτοις πολλές φορές λοξοδρομούμε και γινόμαστε παθολογικοί και κακοί.

Κάπου βαθιά μέσα μας φωλιάζει μια τάση εγωισμού και αρνούμαστε να υποταγούμε σε νόμους και κανόνες. Τα θέλουμε όλα για μας και, αν γίνεται, να τα κατακτήσουμε χωρίς κόπο, έστω και με τρόπους ανεπίτρεπτους. Αφήνουμε πολλές φορές τη συνείδησή μας να χαλαρώνει και διαπράττουμε αδικίες.

Άλλοτε πάλι εμφανίζουμε μια ροπή που μας στρέφει προς την περιοχή των παθών, γιατί δίνουμε βαρύτητα στα ευχάριστα συναισθήματα που όμως αυτά δεν έχουν εύκολα φραγμούς και μας φέρνουν στα μονοπάτια της ακολασίας και της αμαρτίας… Και είναι πολύ γλυκιά η ρημάδα η αμαρτία… υποστηρίζουν πολλοί. Μα στην αμαρτία θα αδικήσεις τον συνάνθρωπο, θα παραβείς νόμους και κανόνες. Δεν θα είσαι σύμφωνος με το σωστό, το πρέπον, το ενάρετο.

Το «εγώ» σου πια, το τόσο ατίθασο, πολλές φορές επαναστατεί… και δεν δέχεται τους φραγμούς και τις υποδείξεις. Πείθεται μονάχα στη δική του κρίση και υπακούει στους δικούς του κανόνες. Υπεράνω όλων το «εγώ» και η εύκολη και ανώδυνη επικυριαρχία του. Γινόμαστε έτσι στα καλά καλούτσικα οι «ζουρζουβήληδες», οι πονηροί και ασύχαστοι, για να χρησιμοποιήσω μια δική μας Λιτουχουρνή έκφραση της λαλιάς μας.

Και ενώ μπορούμε να πορευόμαστε στον σωστό δρόμο, εμείς ακολουθούμε την εγωιστική μας στράτα αντίθετα. Και τότε ξεχνούμε και τη φιλία και τη φιλανθρωπία. Χάνουμε τους σωστούς προσανατολισμούς και πορευόμαστε σε λαθεμένες επιλογές και κατευθύνσεις. Και τότε μύρια έπονται τα σφάλματα και τα παρανομήματά μας. Ερχόμαστε σε σύγκρουση με την οργανωμένη κοινωνία και με τη νομιμότητα, οπότε είναι επόμενο να αντιμετωπίσουμε τη δικαιοσύνη, την ποινή και την καταδίκη, μα και τον οίκτο και την περιφρόνηση.

Βέβαια πολλές φορές πέφτουμε θύματα των κακών προτύπων, που μας γοήτεψαν είτε με τον δυναμικό αλλά άδικο τρόπο, είτε με παράτολμες αλλά απίθανες επιλογές. Εύκολα αντιγράφουμε τους άλλους και πολύ συχνά ασυλλόγιστα. Μας παρασέρνουν οι ρυθμοί της εποχής μας και ακολουθούμε τα ρεύματα και τις μόδες χωρίς να βασανίσουμε το μυαλό μας ιδιαίτερα. Παραμερίζουμε τη δική μας κρίση και αφηνόμαστε έρμαια των καιρών.

Έτσι συμβαίνει στις μέρες μας και στους τόσο χαλαρούς καιρούς μας, να αφηνόμαστε στους πιο ξέφρενους ρυθμούς της υπερβολής και της σπατάλης. Ποτέ δεν είμαστε ικανοποιημένοι και δύσκολα χορταίνουμε. Χάσαμε την υπέροχη αίσθηση του μέτρου και αγωνιζόμαστε όχι για το σωστό και απαραίτητο αλλά για το περιττό, το παραπανίσιο.

Ρίξτε μια ματιά στις ντουλάπες και στις παπουτσοθήκες σας. Μετρήστε ρούχα και παπούτσια… Θα βρείτε άπειρα… Μα θα μου πείτε, πέρασε η μόδα τους… Μα ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι το κάθε ωραίο πράγμα χάνει την ομορφιά και τη φινέτσα του μετά από έναν χρόνο; Πιστεύω, κανείς. Γιατί, οτιδήποτε είναι ωραίο, διατηρεί την ομορφιά και την αξία του. Και ο Παρθενώνας είναι πολυκαιρίσιος και αρχαίος, διατηρεί όμως ακέραια την γοητεία του έστω κι αν πέρασαν χιλιάδες χρόνια. Ας μην αφηνόμαστε, λοιπόν, να μας παρασέρνουν οι εύκολες και επιπόλαιες σκέψεις και προτιμήσεις. Ας ενεργούμε με σύνεση και περίσκεψη, με μέτρο και λογική. Ας ελέγχουμε τις κινήσεις μας κι ας κάνουμε τις επιλογές μας με μέθοδο και σύστημα κι ας ενεργούμε συνειδητά. Γιατί ωραίο είναι ό,τι γίνεται στην ώρα του με σωστό τρόπο και μέτρο. Ο ώριμος καρπός είναι γλυκόχυμος και μυρωδάτος. Όταν όμως είναι άγουρος, είναι ξινός και στυφός. Όταν παραωριμάσει πάλι, τότε σαπίζει και είναι άχρηστος…

Όλα, λοιπόν, της ζωής μας είναι στο χέρι μας και έχουμε τις ικανότητες, τις σωματικές και τις πνευματικές, να τα ρυθμίζουμε κατά τον καλλίτερο τρόπο για να προσφέρουμε στον εαυτό μας και στους συνανθρώπους μας την υπέρτατη φιλία και αγάπη. Να είμαστε πραγματικοί αγαθοί και φιλάνθρωποι.

Δεν είναι φιλανθρωπία να δώσουμε μονάχα μια ελεημοσύνη ή κάτι που μας περισσεύει. Φιλανθρωπία είναι να προσφέρουμε από τα πλούτια της ψυχής μας τα υπέροχα δώρα της καλής διάθεσης και να μοιραστούμε τη ζωή μας με τη ζωή των συνανθρώπων μας. Η φιλαλληλία και η φιλία μάς οδηγούν στο υπέροχο άγγιγμα της ανθρώπινης ύπαρξης και ψυχής. Να ‘μαστε δίπλα - δίπλα στον άνθρωπο και να μοιραζόμαστε τη ζωή μας. Και τότε όλα θα είναι καλλίτερα. Γιατί, μοιρασμένη χαρά είναι διπλή χαρά. Και η μοιρασμένη λύπη γίνεται μισή λύπη, λέει ο λαός μας.        

Όταν μοιράζουμε τις χαρούμενες μέρες στους γύρω μας αγαπημένους, τότε ο κόσμος μας μεθά στη χαρά και γιορτάζει και χαίρεται που είναι άνθρωπος και συμμετέχει σε τούτο το γιορτάσι της χαράς και της απόλαυσης. Κι όταν πάλι τυχαίνει η λύπη να μας ρίξει στη θλίψη και στον πόνο, τότε ιδιαίτερα έχουμε την ανάγκη να μοιραστούμε τις δύστυχες στιγμές και να δεχτούμε την κάθε συνδρομή, να  ακουμπήσουμε στην αγκαλιά και στον ώμο του συνανθρώπου.

Από κάπου έχουμε ανάγκη να πιαστούμε για να αποφύγουμε την κατάρρευση, να σταθούμε στα πόδια μας, να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας για να συνεχίσουμε πάλι την πορεία της ζωής. Και τότε θέλουμε να έχουμε τον άνθρωπο δίπλα μας για να ελπίσουμε και να αισιοδοξούμε.  Τότε χρειαζόμαστε κυριολεκτικά το φιλί της ζωής για να ξαναανασάνουμε, ξανά να αρχίσουμε να ελπίζουμε, να ξαναζήσουμε. Γιατί «dum spiro , spero», έλεγαν οι Λατίνοι, όσο, δηλαδή, ανασαίνω, ελπίζω… Και πράγματι, φτάνουν οι άνθρωποι στην υπέρτατη στιγμή και σκύβουν στον απελπισμένο και ημιθανή συνάνθρωπο, και του δίνουν με χείλη αποφασισμένα το φιλί της ζωής προσπαθώντας να του μεταγγίσουν τη δική τους ζωή.

Είναι άπειρες οι θυσίες των πρόθυμων συνανθρώπων στην δύσκολη στιγμή των διπλανών τους. Τότε κορυφώνεται απόλυτα η φιλανθρωπία. Δίπλα, λοιπόν, οι άνθρωποι στους ανθρώπους για να βαδίζουν στις στράτες των επιλογών τους και να απολαμβάνουν το υπέροχο δώρο, τη ζωή τους, που με ύψιστη αγάπη τους φιλοδώρησε ο Δημιουργός τους και με τον τρελό τους έρωτα οι γονείς τους. Αρκεί όλοι να έχουν στο νου και την καρδιά τους τη σύνεση και σωφροσύνη, που λύνει τα προβλήματα, αγγίζει τις ανθρώπινες υπάρξεις και τις κρατά σφιχτά δεμένες με τους δεσμούς της αλληλοστήριξης και της αλληλεγγύης. Αρκεί οι άνθρωποι να ομονοούν και να επιλέγουν να πορεύονται το δρόμο της συναδέλφωσης των λαών και της ειρήνης. Να αναγκάζουν τους ηγέτες τους να δουν την αλήθεια της ανθρώπινης αξίας και υπόστασης και να σταματήσουν τα τόσα πολιτικά παιχνίδια, που όλους έντονα μας ταλαιπωρούν.

Μπορούμε οι άνθρωποι, όπου γης, να πορευτούμε τους δρόμους της φιλανθρωπίας και της ειρήνης, της αλληλεγγύης και της γαλήνης. Και τότε αυτή η αγωνιστική μας διάθεση θα είναι πανανθρώπινα πετυχημένη και θα προμηνύει μια ζωή ευτυχισμένη. Σε μια τέτοια σκέψη σάς καλώ, χαρούμενοι και αδελφωμένοι, να είμαστε όλοι πασίχαροι και τρισευτυχισμένοι. Να στεκόμαστε με αγάπη και φροντίδα δίπλα στις αγαπημένες κυρίες της Φιλοπτώχου μας και αμέριστα και πλούσια να τις βοηθούμε.

Είναι θεάρεστο το έργο σας, αγαπημένες μου κυρίες, και ευχόμαστε να σας δίνει δύναμη ο Θεός για να κρατάτε υψηλά την αγάπη και τη φροντίδα για όλους, μα και την φιλανθρωπία. Από τα φυλλοκάρδια μου, σας ευχαριστώ…