Ομιλία του μαθητή Καψάλα Στέφανου για τη 17 Νοέμβρη.

Βρισκόμαστε εδώ σήμερα για να τιμήσουμε μια επέτειο. Την επέτειο του Πολυτεχνείου, την 17η Νοέμβρη 1973. Έχουν περάσει 42 χρόνια από εκείνη την ημέρα όμως ακόμα θυμόμαστε. Θυμόμαστε όλοι όσοι γνωρίζουμε και διδάσκουμε σε όσους δεν γνωρίζουν πως  για την ελευθερία  χρειάζονται αγώνες. Στον αγώνα αυτό τα νιάτα της πατρίδας μας έδωσαν το μεγάλο παρόν με επικεφαλής τους τότε φοιτητές του Πολυτεχνείου Αθηνών.  

Ένας από  τους σκοπούς της σημερινής γιορτής είναι να μη ξεχάσουμε τι έγινε σαν σήμερα πριν από 42 χρόνια. Οπότε ας γυρίσουμε την μνήμη μας στο 1973. Μια χρονιά κατά την οποία η χούντα είχε ''κουρελιάσει'' κάθε ιδέα δικαιοσύνης , αξιοπρέπειας των πολιτών και ιδιαίτερα των φοιτητών, γνωρίζοντας ότι αυτοί ήταν ο μεγάλος εχθρός της. Κυριαρχούσε η λογοκρισία αφού τα Μ.Μ.Ε ήταν στα χέρια της και έτσι οι άνθρωποι σπάνια μάθαιναν για τα όσα γίνονταν γύρω τους.

Όταν όμως η πίκρα είχε φτάσει στο απροχώρητο , έγινε οργή και τότε άρχισαν οι πρώτες αντιδράσεις ενάντια στη Χούντα. Οι εργάτες έκαναν απεργίες , οι φοιτητές αποχές. Η αγανάκτηση του λαού  όλο και μεγάλωνε. Τα προβλήματα αντί να λύνονται, πλήθαιναν. Τότε οι φοιτητές βλέπουν ότι τα αιτήματα τους σχετικά με την αποκατάσταση της δημοκρατίας στο εκπαιδευτικό σύστημα , δεν θα λυθούν, αν δεν αλλάξει το πολίτευμα.

Γι' αυτή αλλαγή ο αγώνας από καθαρά φοιτητικός, αρχίζει να  γίνεται αγώνας όλων των Ελλήνων. Ένας αγώνας όπου ζητούνταν τα απαραίτητα: Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία. Αυτές οι τρεις  λέξεις  έμοιαζαν να είναι η λύση των προβλημάτων εκείνης της εποχής.

Συλλαλητήρια , στάσεις εργασίας , απεργίες ,  αποχές από μαθήματα. Παντού πρωτοστάτες οι φοιτητές ,  προετοιμάζουν  τις  κινητοποιήσεις.

Και φθάνουμε στο Νοέμβρη του 1973. Τότε που οι φοιτητές με κέντρο το Πολυτεχνείο θα αρχίσουν ένα αγώνα ενάντια στο καθεστώς της εποχής. Ο αγώνας  από φοιτητική διαμαρτυρία γίνεται λαϊκό ξέσπασμα για τα όσα υπόφερε ο λαός στα χρόνια της πιο σκληρής δικτατορίας που γνώρισε αυτός ο τόπος.

Στον αγώνα εκτός από τους φοιτητές μέρος παίρνει και η νεολαία γενικότερα.  Ξεκινούν ένα αγώνα δύσκολο, μα τους δυναμώνει η πίστη στην ελευθερία και τους στηρίζει η ελπίδα πως η δικτατορία δεν γίνεται να συνεχιστεί.

Όπως και άλλες φορές , έτσι και τώρα περισσότερο από ποτέ, τα Ελληνικά νιάτα φλογισμένα από τον πόθο της ελευθερίας, ενωμένα και αδερφωμένα κάνουν αγώνα μέχρι θανάτου, γιατί όπως πολύ καλά  ξέρουν οι Έλληνες : «Η ελευθερία δεν χαρίζεται, κατακτιέται.

Τα  νιάτα δείχνουν ξανά ότι ξέρουν και μπορούν  να αντιστέκονται στη βία. Έδειξαν ότι ξέρουν να υπερασπίζονται την «Απ" τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά» Ελευθερία. Ξεσηκώθηκαν για να βγάλουν αληθινό τον Ελ. Βενιζέλο που είπε: «Ένα Έθνος χωρίς επαναστατημένα νιάτα είναι χαμένο έθνος ».

                      Ας δούμε όμως τώρα τι γίνεται το κρίσιμο τετραήμερο μεταξύ 14 και 17 Νοέμβρη.

                                                                              '' 14 Νοεμβρίου 1973 ''

Οι φοιτητές οργανώνουν τον αγώνα τους και αποφασίζουν να κλειστούν στο Πολυτεχνείο. Για το σκοπό αυτό δημιουργούν  επιτροπές. Αρχίζουν να συγκεντρώνουν τρόφιμα, φάρμακα και να ορίζουν  φρουρές στα πιο επίκαιρα σημεία.

                                                                             '' 15 Νοεμβρίου 1973 ''

Οργανώνεται ιατρείο για παν ενδεχόμενο. Μέρα γεμάτη αγωνία , ανησυχία για την απόφαση της Χούντας για τα όσα γίνονται στο Πολυτεχνείο.  Το βράδυ ακούγεται στην πόλη το «Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο». Ακούγονται οι πρώτες εκπομπές των ελεύθερων πολιορκημένων  φοιτητών από τον δικό τους ραδιοφωνικό σταθμό.

Οι φοιτητές στέλνουν αγωνιστικά συνθήματα, δηλώνουν την θέλησή τους να συνεχίσουν τον και ζητούν την συμπαράσταση του λαού. Ο λαός προσφέρει πρόθυμα  υλική και ηθική βοήθεια την στιγμή που  και οι πολιτικοί με δηλώσεις τους δείχνουν ότι βρίσκονται στο πλευρό των διαδηλούντων.

                                                                             '' 16 Νοεμβρίου 1973''

Το πρωί οι φοιτητές ορίζουν την τελική συντονιστική επιτροπή. Γύρω από το Πολυτεχνείο έχουν συγκεντρωθεί χιλιάδες  πολίτες κάθε κοινωνικής τάξης. Νέοι οχυρώνουν τον χώρο  με οδοφράγματα ενώ άλλοι προσπαθούν να ακινητοποιήσουν λεωφορεία και  τρόλεϊ. Ο λαός της Ελλάδας και ιδιαίτερα ο λαός της Αθήνας ζει όλη αυτή την κατάσταση με ανησυχία και αγωνία, προσεύχεται, φοβάται αλλά ελπίζει, περιμένει ότι θα έχει αίσιο τέλος. Το Πολυτεχνείο γεμάτο αγωνιστές της ελευθερίας και της Δημοκρατίας, σε όλους τους χώρους οι οποίοι  τραγουδούν και φωνάζουν όλοι μαζί: «Ζήτω η Λευτεριά, Κάτω η τυραννία, Είμαστε αδέρφια. Οι αγωνιστές με την συμπαράσταση των καθηγητών τους και του κόσμου συνεχίζουν οπλισμένοι με θάρρος τον αγώνα τους. Η χουντική κυβέρνηση παρά τα όσα είχε δηλώσει ότι δεν θα παραβιάσει το άσυλο των φοιτητών πυροβολεί τους άοπλους φοιτητές και όσους τους συμπαραστέκονται. Επιτίθενται με γκλοπ και χτυπούν όσους συναντούν κοντά στον χώρου του Πολυτεχνείου.

                                                                          ''17 Νοεμβρίου 1973''

Τελευταία και πιο κρίσιμη μέρα του αγώνα για την Δημοκρατία. Οι δύο πλευρές αποφασισμένες να φτάσουν στα άκρα.

Ώρα 2 το πρωί. Τα τανκς πλησιάζουν το Πολυτεχνείο. Οι πολιορκημένοι φοιτητές φωνάζουν «Φαντάροι, είμαστε άοπλοι, είμαστε αδέρφια, μη μας πυροβολήσετε».

 Ώρα 3 το πρωί. Ένα τανκ γκρεμίζει την πόρτα του Πολυτεχνείου και ο στρατός και η αστυνομία μπαίνουν στο προαύλιο. Οι φοιτητές, μπροστά στην κατάσταση που δημιουργήθηκε, προσπαθούν να φύγουν, πηδώντας τα κάγκελα, μάταια όμως αφού δέχονται άγριες επιθέσεις. Πολλοί φαντάροι δεν υπακούν στις εντολές και  προστατεύουν τους φοιτητές και τους βοηθούν να φύγουν. Πολλοί φοιτητές και πολίτες πιάστηκαν και οδηγήθηκαν στην Ε.Σ.Α. όπου βασανίστηκαν φρικτά. Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών μεταδίδει «Λαέ, μας σκοτώνουν! Την ώρα τούτη πεθαίνουμε για τη λευτεριά! σου! Μας σκοτώνουν! Βοήθεια! Θα νικήσουμε! Ο φασισμός επέδραμε, αλλά δε θα περάσει. Να, φτάσαν.» Ακούτε τους πυροβολισμούς «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή.» και μετά δεν ξανακούστηκε τη βραδιά εκείνη. Το κυνηγητό συνεχίστηκε μέχρι το πρωί. Οι νεκροί είναι 18 ενώ οι τραυματίες έφτασαν τους  1.103.

Πόσος ήταν ο πόθος για δημοκρατία φάνηκε με το ξέσπασμά του λαού όταν τον Ιούλιο του 1974 κατέρρευσε η χούντα. Ο πόνος ήταν μεγάλος αλλά ακόμα μεγαλύτερη  η περηφάνια για τους ήρωες του Πολυτεχνείου. Τα γεγονότα πρέπει να μας διδάσκουν  ότι ο λαός ενωμένος μπορεί και νικά οποιοδήποτε εχθρό του. Ενότητα κι αποφασιστικότητα είναι το νόημα της ειρηνικής πορείας που κλείνει τη γιορτή.

Στ' αυτιά μας Θ' αντηχεί κάθε χρόνο αυτές τις μέρες: Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο ο Σταθμός των ελεύθερων Ελλήνων. Γιατί τούτος ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του. Ζήτω το έπος του Πολυτεχνείου. Ζήτω η ελευθερία. Ζήτω η Ελλάδα.

                                                                                                                                                      Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας.

[op14]