Μια πρωτογενής και βασική κοινωνική ανάγκη
Τα επιχειρήματα για την αναγκαιότητα ενός κεντρικού ρόλου της παιδείας υπήρξαν μεταπολιτευτικά, βασικά βέλη στην φαρέτρα της κομματικής πολιτικής πειθούς. Ιδίως εκείνων των κομμάτων που σχεδόν μονοπώλησαν ετούτο το διάστημα την εξουσία και την διακυβέρνηση της χώρας.
Επιχειρήματα ντυμένα με γλαφυρές και γοητευτικές αναφορές που τροφοδότησαν μεγάλες προσδοκίες για άρση των εκπαιδευτικών ανισοτήτων και παραγωγή ελκυστικής γνώσης μέσα από το δημόσιο σχολείο. Μεταξύ άλλων και την μετατροπή του Λυκείου σε μια ανεξάρτητη εκπαιδευτική μονάδα με σύγχρονο πρόγραμμα σπουδών γενικής παιδείας από ένα στεγνό και άχαρο προθάλαμο αγχώδους και μηχανιστικής προπαρασκευής.
Στον καιρό της μνημονιακής των πραγμάτων οπτικής, κατά την οποία εντοπίστηκαν όλοι οι φταίχτες και οι γενεσιουργές αιτίες όλων των ελλείψεων, περιττεύει οποιαδήποτε αναφορά στο τι υλοποιήθηκε από όλα αυτά. Σχολεία που αυτοαξιολογούνται και επιδιώκουν την τελική αξιολόγηση τους και επιστημονική κριτική προκαλώντας τα ίδια την εκπαιδευτική πολιτική να αναδιατάξει και να αξιοποιήσει το υψηλού επιπέδου ανθρώπινο δυναμικό τους δυστυχώς δεν μπορούν την ίδια ώρα να διακρίνουν καμία ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική για την παιδεία και εισπράττουν αποσπασματικές και αγχωμένες απόπειρες εφαρμογής ακατέργαστων νεωτερικών μεθόδων, και ολίγων διαδραστικών πινάκων ταυτόχρονα με καθυστερήσεις στην παροχή σχολικών βιβλίων, ελλειπή θέρμανση σχολική στέγη, προσωπικό....
Οι ιθύνοντες είναι φανερό ότι δεν γνωρίζουν την χρήση των εργαλείων που προτείνουν για την μετατροπή του σχολείου σε “νέο”. Αυτό θα το καταφέρουν μάλλον τα ίδια τα σχολεία αφού διαθέτουν πολλούς εκπαιδευτικούς με υψηλά προσόντα, γνώσεις σε νέες τεχνολογίες και στην έρευνα, συγγραφικό έργο και παιδαγωγικό έργο. Περισσότερους από κάθε άλλη φορά.
Και όλα αυτά απέναντι στην γενικευμένη επιχείρηση απαξίωσης και δαιμονοποίησης τους για να μπορέσει λογικοφανώς να παντρευτεί η επαναστατική αυτονόητη μεταρρύθμιση με την ανεργία, τη εφεδρεία, την αφυδάτωση προσωπικοτήτων που μοιραία επιφέρουν την διαταραχή της αναγκαίας καθημερινής και οικογενειακής ηρεμίας και για να μπορέσει προφανώς να δικαιολογηθεί το τέρας της φτώχειας, τη σχολική διαρροή που αυξάνεται και τα 5 δισ. ευρώ της παραπαιδείας που τελευταία έχει υπερβεί το ρόλο της και υβρίζει καθώς διαλαλεί την επιμέρους πραμάτεια της στον γνωστό ανταγωνισμό της αγοράς κατασυκοφαντώντας το μαγαζί απέναντι.
Μοιραία θα πρέπει να αναρωτηθούμε ποιος είναι ο κυρίαρχος πολιτικός προσανατολισμός στην περίπτωση μας (παιδεία – εκπαίδευση). Με σοσιαλιστική δημοκρατία αλλά και ακροδεξιά στην ίδια κυβέρνηση θα πρέπει να ανησυχούμε για τον σταθερά αμφισβητούμενο και περιοριζόμενο ρόλο της δημόσιας εκπαίδευσης και την διαρκή εκχώρηση πολλών από τις λειτουργίες της σε ιδιώτες.
H νομιμοποίηση που επιχειρήται βρίσκοντας ιδεολογικό καταφύγιο στον πόλεμο εναντίον του επάρατου και υπεύθυνο για όλα τα κακά κρατισμού, δε μπορεί ούτε στο ελάχιστο να δικαιολογήσει την καταβαράθρωση κοινωνικών αγαθών σημαντικών και αναγκαίων που οι άνθρωποι – πολίτες με πολύχρονους αγώνες θεμελίωσαν.
Θα πρέπει κάποιοι ηλίθιοι ή επικίνδυνοι, που διαμορφώνουν ή συναινούν σε αυτό τον πολιτικό προσανατολισμό, να σκεφτούν ξανά ή να μάθουν ότι η εκπαίδευση εκτός από παράγοντας αναπαραγωγής ή αλλαγής της κοινωνίας είναι και μηχανισμός – παράγοντας διατήρησης της εθνικής και συλλογικής συνείδησης, της πολιτισμικής μας ταυτότητας, της συνέχειας μας της κοινωνικής ειρήνης και της ανάπτυξης της χώρας για την οποία τόσο κόπτονται.
Κι αυτά όλα μπορεί να τα πετύχει με λειτουργούς τολμηρούς, οραματιστές και αισιόδοξους και όχι υπαλληλίσκους φοβικούς, πένητες και “κρατικούς”.
Σωστά ο κ.Παπ. χαρακτήρισε μαγαζί το νέο(;)Λύκειο,αφού έχει μετατραπεί σε άντρο παράνομων μαθημάτων από επίορκους εκπαιδευτικούς΄που εκβιάζουν με το βαθμό μαθητές και γονείς.Δεν τον είδαμε ως τώρα να καταγγέλει το γεγονός παρά να υιοθετεί τη λαϊκιστική τακτική της δαιμονοποίησης των φροντιστηρίων,που γέμισαν τον τόπο μας με καταξιωμένους επιστήμονες άρκετοί από τους οποίους διαπρέπουν στην κρατικοδίαιτη εκπαίδευση. Ας αφήσει λοιπόν τους αναγνωρισμένους από όλη την κοινωνία φροντιστές-δασκάλους και ας ασχοληθεί με όσα οι ίδιοι οι μαθητές καταμαρτυρούν για τους καθηγητές τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή