1o ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΑΙΔΙΚΟΥ-ΕΦΗΒΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΝΙΚΑ - ΜΑΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Η ΜΕΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΞΑΝΑ"

Μια λαμπρή γιορτή παιδικού ορθόδοξου χριστιανικού βιβλίου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (αίθουσα Μελίνα Μερκούρη) με απονομές βραβείων στα βιβλία που διακρίθηκαν.

Α'  Βραβείο καλύτερου παιδικού-εφηβικού βιβλίου που εκδόθηκε τα έτη 2014-15 στην Κατερίνα Νίκα Μάνου για το βιβλίο «Η μέρα αρχίζει ξανά».

Με πρωτοφανή συμμετοχή κόσμου, πραγματοποιήθηκε, για πρώτη φορά στην αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας, η απονομή Βραβείων Παιδικού Ορθόδοξου Χριστιανικού Βιβλίου, μετά από σχετική διαγωνιστική διαδικασία που διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς και συγκεκριμένα ο Ραδιοφωνικός Σταθμός «Πειραϊκή Εκκλησία 91,2FM» τον Αυγουστο 2017.

Η μεγάλη γιορτή, ξεκίνησε λίγο πριν τις 11:00 το πρωί της Κυριακής 29ης Ιανουαρίου 2017 με δραστηριότητες, ομάδες ψυχαγωγίας, διαδραστικά παιχνίδια, και αγαπημένους συγγραφείς για τα παιδιά. Συνεχίστηκε με παραδοσιακούς χορούς και στις 12:00 το μεσημέρι, παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ,  ξεκίνησε η διαδικασία βράβευσης των διακριθέντων.

Ιδιαίτερη νότα ανάμεσα στις βραβεύσεις αποτέλεσε η Χορωδία των εκπαιδευτηρίων της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς ενώ η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με συναυλία του γνωστού καλλιτέχνη Πέτρου Γαϊτάνου.

Παραυρέθηκαν και απένειμαν βραβεία: η Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γεωργία Γεννιά, ο Βουλευτής της Ν.Δ. κ. Ιωάννης Τραγάκης και ο Βουλευτής των ΑΝ.ΕΛ. κ. Δημήτριος Καμμένος. Παρευρέθηκε επίσης ο πρώην Γενικός Γραμματέας Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αιγαίου κ. Σπυρίδων Σπυρίδων. Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του και ο Δήμαρχος δήμου Δίου Ολύμπου, Κωνσταντίνος Δημόπουλος.

Χορηγός επικοινωνίας της μεγάλης αυτής εκδήλωσης ήταν οι εκδόσεις «ΣΑΪΤΗ», και χορηγοί επικοινωνίας: η ΕΡΤ & Alpha 98,9.

Βραβείο καλύτερου παιδικού βιβλίου που εκδόθηκε τα έτη 2014 – 2015.

Μέλη κριτικής επιτροπής: ο π. Χαράλαμπος Θεοδόσης, πτυχιούχος Α.Β.ΣΠ, Κοινωνικής Θεολογίας & Μεταπτυχιακών σπουδών στη θεολογική σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, η πρεσβυτέρα Βασιλική Τσουκάτου – Κορωναίου, απόφοιτος Παιδαγ. Τμήματος Δημ. Εκπαίδευσης Π.Α., η Ευαγγελία Κουσκουλή, Διδάκτωρ Φιλολογίας, η Νικολέττα Σκάλκου – Διαμαντίδη, φιλόλογος - συγγραφέας και η Στέλλα Πλαταρά, φιλόλογος και ραδιοφωνική παραγωγός της Πειραϊκής Εκκλησίας.

Αποτελέσματα:

1ο Βραβείο: Κατερίνα Νίκα – Μάνου για το  βιβλίο «Η Μέρα αρχίζει ξανά!».

2ο Βραβείο:  Αδαμαντία Αλατάρη, για το  βιβλίο «Τα βήματά μου στους Αγίους Τόπους», εκδ. Σταμούλης, Άθως.

3ο Βραβείο:  Εύη Τσιτσιρίδου – Χριστοφορίδου, για το βιβλίο «Μια βόλτα στα βυζαντινά χρόνια», εκδ. Κέδρος. [opb][op10]

ΣΤΟ ΜΑΕΣΤΡΟ ΓΙΩΡΓΟ ΓΚΟΥΤΖΑΜΑΝΗ ΤΟ ΦΛΟΥΡΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΠΗ ΠΙΤΑΣ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΛΙΤΟΧΩΡΟΥ.

Ο ΜΑΕΣΤΡΟΣ  ΕΥΧΗΘΗΚΕ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΛΙΤΟΧΩΡΟΥ ΥΓΕΙΑ, ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΓΕΡΑ ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ!

[opb][op9]

Το πρώτο βραβείο παιδικού Ορθόδοξου Χριστιανικού βιβλίου, στην Καίτη Νίκα-Μάνου

Το πρώτο βραβείο παιδικού Ορθόδοξου Χριστιανικού βιβλίου, στην Καίτη Νίκα-Μάνου

Την Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017,  στην αίθουσα “Μελίνα Μερκούρη” του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας, ο Ραδιοφωνικός Σταθμός «Πειραϊκή Εκκλησία 91,2FM», υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς και ενώπιον του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτη Πειραιώς και Φαλήρου κ. κ. Σεραφείμ, διοργάνωσε ειδική εορταστική εκδήλωση στην οποία απονεμήθηκαν βραβεία σε όσους διακρίθηκαν.

Το πρώτο βραβείο παιδικού Ορθόδοξου Χριστιανικού βιβλίου (“η μέρα αρχίζει ξανά”, εκδοθέν από τον Οκτώβριο του 2014), απονεμήθηκε από τον Βουλευτή Β΄ Πειραιώς Ιωάννη Τραγάκη στη Διευθύντρια του δημοτικού παιδικού σταθμού Λιτοχώρου Καίτη Νίκα-Μάνου.

Η δημοτική αρχή του Δήμου Δίου-Ολύμπου και ο Δήμαρχος Κώστας Δημόπουλος που παρέστη στη λαμπρή τελετή της βράβευσης, συν χαίρουν την Καίτη Νίκα-Μάνου για το υψηλό επίπεδο της εργασίας που παρέχει στα παιδιά μας, με επιστέγασμα την βράβευση από το φορέα της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς. [op10]

ΚΟΠΗ ΠΙΤΑΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 4-2 ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛ ΛΙΤΟΧΩΡΟΥ.

Άνοιξε η αυλαία των εκδηλώσεων «Φώτια 2017»

Την αυλαία των εκδηλώσεων «Φώτια 2017» άνοιξε η ημερίδα με θέμα «Ο Φόβος του Θεού και οι φοβίες των ανθρώπων» που πραγματοποιήθηκε με επιτυχία, την Κυριακή το πρωί, στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος «Ο Άγιος Φώτιος» με εισηγητές  τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ  και τον Ομότιμο Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής τού Α.Π.Θ. κ. Γεώργιο Μαντζαρίδη.

          Την ημερίδα προλόγισε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Γεώργιος, ο οποίος κήρυξε και την έναρξη των φετινών εκδηλώσεων του καταξιωμένου θεσμού. Δήλωσε χαρακτηριστικά ότι τα Φώτια αποτελούν και φέτος σημείο αναφοράς  για την Ορθοδοξία και τον πολιτισμό και αναδεικνύουν το πολυδιάστατο του τόπου μας,  περιλαμβάνοντας έναν ευρύ κύκλο ποικίλων εκδηλώσεων, λατρευτικών και θεολογικών, μουσικών, καλλιτεχνικών, επιστημονικών. Κλείνοντας, ευχαρίστησε για τη συμμετοχή τους, τους δύο διακεκριμένους ομιλητές με σημαντικό ποιμαντικό, επιστημονικό και παιδαγωγικό έργο.

          Ο Σεβασμιώτατος  Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ  καταρχάς αναφέρθηκε στον φόβο του Θεού σημειώνοντας ότι δεν πρόκειται για ψυχολογική κατάσταση, αλλά γέννημα της θείας χάριτος, αρχή σοφίας και βασικό στάδιο του πνευματικού αγώνος. Τεκμηριώνοντας αγιογραφικά και αγιοπατερικά τον λόγο του προσέθεσε επίσης, ότι ο φόβος του Θεού επιφέρει την ευαρέσκεια και το έλεός Του στους πιστούς, χρησιμοποιώντας επίκαιρα παραδείγματα από την εκκλησιαστική ζωή αλλά και την διδασκαλία των νεωτέρων αγίων της Εκκλησίας. Διευκρίνισε ακόμη, ότι ο φόβος του Θεού είναι στην πραγματικότητα γνώρισμα αγάπης ενώ αναφέρθηκε αναλυτικά και στις ανθρώπινες φοβίες.

          Στην εισήγησή του ο Ομότιμος Καθηγητής της Ηθικής και της Κοινωνιολογίας του Χριστιανισμού κ. Γεώργιος Μαντζαρίδης σκιαγράφησε την έννοια «Φόβος του Θεού» και εξήγησε τη σημασία του. Τόνισε ότι ο φόβος του Θεού αποτελεί βασικό στοιχείο της πνευματικής ζωής του ανθρώπου που εμφανίζεται τελικά ως «φαινομενική αντινομία» μιας και «είναι μια διαδικασία που συνεχώς εξελίσσεται  και καταλήγει στην τέλεια αγάπη, η οποία και τελικά εκτοπίζει τον φόβο», όπως ανέφερε.

          Μετά το πέρας των δύο εισηγήσεων  ακολούθησε συζήτηση με το ακροατήριο. Στην ημερίδα παρευρέθηκαν, μεταξύ άλλων,  ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αρούσας και Κεντρικής Τανζανίας κ. Αγαθόνικος, εκπρόσωποι των Αρχών, φορέων και συλλόγων και πλήθος κόσμου.

          Οι εκδηλώσεις συνεχίζονται στον ίδιο χώρο, την Τρίτη 31 Ιανουαρίου στις 7.30μ.μ., με τη συναυλία της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής και Παραδοσιακών Οργάνων της Ιεράς Μητρόπολης Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος με τίτλο «Ιχνηλατώντας τους ήχους της πόλης μας». [opb][op12]

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΣΗ: Η ΑΜΟΙΒΗ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Είτε βρίσκεσαι σε μία παιδική χαρά, σε ένα σχολείο, ή σε κάποιο πάρτι γενεθλίων μία φράση επαναλαμβάνεται συνεχώς: «Μπράβο!». Ακόμα και μικρά βρέφη επαινούνται που χτυπούν με τα χέρια τους παλαμάκια!

Ωστόσο, πολλές φορές υπάρχει σύγχυση στο μυαλό των γονέων και των εκπαιδευτικών για το ποια είναι τελικά η καλύτερη μέθοδος ενίσχυσης της «σωστής» συμπεριφοράς των παιδιών τους. Πολλοί μάλιστα δεν έχουν την υπομονή να σκεφτούν ποιος θα ήταν ο πιο σωστός τρόπος αντιμετώπισης μιας «μη αρεστής» συμπεριφοράς του παιδιού τους. Είναι γνωστό πως η θετική ενίσχυση αυξάνει τις  πιθανότητες των συμπεριφορών που ακολουθεί. Μπορεί να έχει τη μορφή απτής και συγκεκριμένης ανταμοιβής όπως τροφή, το χρήμα αποτελεί ένα γενικευμένο θετικό ενισχυτή, γιατί ελέγχει ένα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αλλά μπορεί να έχει τη μορφή κοινωνικής ενίσχυσης , όπως αγκαλιάζοντας ένα παιδί ή λέγοντας «μπράβο». 

  Κάποιες φορές λοιπόν, αμφισβητείται η πρακτική της δωροδόκησης των παιδιών με αυτοκόλλητα ή φαγητό. Αλλά δύσκολα βρίσκεται μία αποτρεπτική κουβέντα γι’ αυτό που ευφημιστικά ονομάζεται «θετική ανατροφοδότηση». Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το θέμα δεν είναι να αμφισβητήσουμε τη σημασία της υποστήριξης και της ενθάρρυνσης στα παιδιά, την ανάγκη να τα αγαπάμε και να τα αγκαλιάζουμε και να τα βοηθάμε να νιώσουν καλά με τους εαυτούς τους.

Ο έπαινος, όμως είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα.

  Αρχικά,  δημιουργεί παιδιά εθισμένα στον έπαινο. Οπωσδήποτε, δεν είναι κάθε δική μας χρήση επαίνου μία υπολογισμένη τακτική που αποσκοπά στον έλεγχο της συμπεριφοράς των παιδιών. Μερικές φορές κολακεύουμε τα παιδιά απλώς γιατί είμαστε αληθινά ευχαριστημένοι με αυτό που έχουν κάνει. Ακόμα και τότε, όμως, αξίζει να δούμε το θέμα βαθύτερα. Αντί να τονώσει το αυτο-συναίσθημα των παιδιών, ο έπαινος ίσως αυξάνει την εξάρτηση των παιδιών από μας. Όσο πιο πολύ λέμε «Μου άρεσε ο τρόπος που…» ή «Ωραία …» τόσο περισσότερο τα παιδιά στηρίζονται στις δικές μας αξιολογήσεις και αποφάσεις για το τι είναι καλό και λάθος, από το να μαθαίνουν να κάνουν τις δικές τους κρίσεις. Τα οδηγεί να μετρούν την αξία τους ανάλογα με τι μας κάνει να χαμογελάμε και τους δίνει περισσότερη αποδοχή. Mαθητές που επαινούνται γενναιόδωρα από τους δασκάλους τους ήταν περισσότερο διστακτικοί στις απαντήσεις τους, περισσότερο επιρρεπείς να απαντήσουν με ερωτηματικό τόνο. Τείνουν να αποσύρονται από μία ιδέα που προτείνουν αμέσως μόλις ένας ενήλικας διαφωνήσει μαζί τους. Και είναι λιγότερο πιθανό να επιμένουν σε δύσκολες εργασίες ή να μοιράζονται τις ιδέες τους με άλλους μαθητές. Τελικά, το «Μπράβο!» δεν καθησυχάζει τα παιδιά, στην ουσία τα κάνει να νιώθουν λιγότερο ασφαλή. Μπορεί ακόμα να δημιουργήσει ένα φαύλο κύκλο που όσο περισσότερο απλώνουμε έπαινο, τόσο περισσότερο τα παιδιά δείχνουν να τον χρειάζονται και έτσι τα επαινούμε ακόμα περισσότερο. Δυστυχώς, κάποια από αυτά τα παιδιά ως ενήλικες θα συνεχίσουν να χρειάζονται κάποιον να τους χτυπάει στο κεφάλι και να τους λέει αν αυτό που έκαναν ήταν ΟΚ. Και σίγουρα αυτό δεν είναι αυτό που ονειρευόμαστε για τις κόρες και τους γιους μας.

  Επίσης, κλέβει την ευχαρίστηση των παιδιών. Εκτός από το θέμα της εξάρτησης, ένα παιδί αξίζει να χαίρεται τα κατορθώματά του, να αισθάνεται περήφανο από το τι έμαθε να κάνει. Επίσης, του αξίζει να αποφασίζει πότε να αισθανθεί έτσι. Κάθε φορά που λέμε «Μπράβο!» ωστόσο, υποδεικνύουμε σε ένα παιδί πώς να νιώσει.  Δυστυχώς, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το «Μπράβο! Καλά τα κατάφερες» είναι μία αξιολόγηση ακριβώς όπως και το «Χάλια τα κατάφερες!». Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε στη θετική κρίση δεν είναι ότι είναι θετική αλλά ότι είναι κρίση. Παράλληλα, κάνει τα παιδιά να χάνουν το ενδιαφέρον τους στη δραστηριότητα. Ενα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι ερευνών δείχνει ότι όσο πιο πολύ ανταμείβουμε τους ανθρώπους για κάτι που κάνουν, τόσο τείνουν να χάνουν το ενδιαφέρον τους σε αυτό που είχαν να κάνουν για να πάρουν την αμοιβή. Το θέμα δεν είναι να ζωγραφίσω, να διαβάσω, να σκεφτώ, να δημιουργήσω -το θέμα είναι να κερδίσω: παγωτό, αυτοκόλλητο ή απλά ένα «Μπράβο!». Μικρά παιδιά τα οποία επαινούνταν συχνά για επίδειξη γενναιοδωρίας έτειναν να είναι λιγότερο γενναιόδωρα σε καθημερινή βάση από τα υπόλοιπα παιδιά. . Δεν έβλεπαν αυτές τις πράξεις σαν κάτι που έκαναν για δικό τους λόγο αλλά ως κάτι που έπρεπε να κάνουν για να πάρουν μία αντίδραση από κάποιον μεγάλο.  Τέλος, μειώνει την επιτυχία, ερευνητές αποδεικνύουν συνέχεια ότι τα παιδιά που επαινούνται για κάτι δημιουργικό που έκαναν τείνουν να σκοντάφτουν στην επόμενη εργασία ή δεν τα καταφέρνουν τόσο καλά όσο τα παιδιά που δεν επαινέθηκαν στην αρχή. Γιατί συμβαίνει αυτό; Εν μέρει γιατί ο έπαινος δημιουργεί  πίεση η οποία στην πραγματικότητα σε εμποδίζει να το κάνεις. Εν μέρει γιατί το ενδιαφέρον σε αυτό που έκαναν μπορεί να έχει μειωθεί. Εν μέρει γιατί είναι λιγότερο πιθανό να πάρουν ρίσκα, αφού σκέφτονται πώς θα συνεχίσουν να λαμβάνουν θετικά σχόλια.

      Αυτό που χρειάζονται τα παιδιά είναι απόλυτη υποστήριξη, αγάπη χωρίς όρους. Αυτό είναι όχι μόνο διαφορετικό από τον έπαινο, είναι εντελώς αντίθετο. Το «Μπράβο!» είναι συνθήκη. Σημαίνει ότι δίνουμε προσοχή, αναγνώριση και έγκριση μόνο όταν κάνουμε κάτι που μας ευχαριστεί. Αυτό το επιχείρημα είναι πολύ διαφορετικό από την κριτική που κάποιοι κάνουν ότι επιδοκιμάζουμε τα παιδιά υπερβολικά ή ότι το κάνουμε πολύ εύκολα. Προτείνουν να είμαστε πιο διστακτικοί με τον έπαινο και να απαιτούμε από τα παιδιά να τον «κερδίσουν». Αλλά το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ότι τα παιδιά περιμένουν ότι θα επαινεθούν για ό,τι κάνουν. Είναι ότι εμείς μπαίνουμε στον πειρασμό να κάνουμε παρακάμψεις, να χειραγωγούμε τα παιδιά με αμοιβές αντί να τους εξηγούμε και να τα βοηθάμε να αναπτύσσουν τις απαιτούμενες δεξιότητες και αξίες. Η  εναλλακτική είναι να δουλέψουμε με το παιδί, να αναζητήσουμε τους λόγους που αντιδρά έτσι. Ίσως πρέπει να αναθεωρήσουμε τα δικά μας αιτήματα παρά να ψάξουμε να βρούμε τρόπο να αναγκάσουμε το παιδί να υπακούσει. (Αντί δηλαδή, να χρησιμοποιήσουμε το «Μπράβο!» για να κάνουμε ένα τετράχρονο να κάτσει ήσυχα κατά τη μεγάλη διάρκεια ενός μαθήματος ή ενός οικογενειακού γεύματος ίσως αναζητούσαμε αν είναι λογικό να περιμένουμε από ένα τετράχρονο να κάνει κάτι τέτοιο)

  Επιπλέον,  αν ένα παιδί κάνει κάτι που ενοχλεί τους άλλους τότε είναι πιο πιθανό να λυθεί το πρόβλημα με το να κάτσουμε αργότερα μαζί του και να το ρωτήσουμε «Τι πιστεύεις ότι μπορούμε να κάνουμε για να λύσουμε αυτό το πρόβλημα;» παρά με λαδώματα και απειλές. Αυτή η διαδικασία βοηθά το παιδί να λύνει προβλήματα και του διδάσκει ότι οι ιδέες και τα αισθήματα είναι σημαντικά. Μιλήστε λίγο, ρωτήστε περισσότερο.  Γιατί να πεις ποιο κομμάτι της ζωγραφιάς σου άρεσε περισσότερο όταν μπορείς να ρωτήσεις τι είναι εκείνο που αρέσει περισσότερο στο ίδιο το παιδί. Ρωτώντας «Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι να ζωγραφίσεις;» ή «Πώς διαπίστωσες πώς να κάνεις τα πόδια στο σωστό μέγεθος;» είναι πιθανότερο  να καλλιεργήσεις το ενδιαφέρον για τη ζωγραφική. Αυτό δε σημαίνει ότι όλα τα κοπλιμέντα, τα ευχαριστώ και οι εκφράσεις ευχαρίστησης είναι βλαβερές. Πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη τα κίνητρά μας για όσα λέμε αλλά και τις πραγματικές συνέπειες τους. Οι αντιδράσεις μας βοηθούν το παιδί να έχει έλεγχο της ζωής του ή συνεχώς αποζητά τη δική μας έγκριση; 

   Έν κατακλείδι, τα κακά νέα είναι ότι η χρήση της θετικής ανατροφοδότησης δεν είναι στην πραγματικότητα τόσο θετική. Τα καλά νέα είναι ότι δεν χρειάζεται απαραίτητα να κρίνεις κάποιον για να τον ενθαρρύνεις. Απλές, κατανοητές, ουσιαστικές και εποικοδομητικές κουβέντες. Αν το καλοσκεφτείτε το ίδιο ισχύει και για εμάς, τους ενήλικες. Θέλουμε εξίσου την αναγνώριση, την επιβράβευση, την αποδοχή, την κατανόηση. Κάνουν και σε εμάς καλό οι καλές κουβέντες.

 

 

  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΣΗ, ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΗΣ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΛΙΤΟΧΩΡΟΥ

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ

Σ΄ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΗΣ

(1921-2017)

Ένας άρχοντας της τοπικής αυτοδιοίκησης

Γράφει

ο Σωτήριος Δ. Μασταγκάς

Στις 15 Ιαν 2017, πλήρης ημερών, αναχώρησε για την αιωνιότητα ο Ιωάννης Κούκουλης, ένας άξιος Κοινοτάρχης, που υπηρέτησε το Λιτόχωρο και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, στην οποία αφιερώθηκε με όραμα, συνέπεια, ήθος και αγωνιστικό πνεύμα.

Μέρες που διανύουμε αλλά και μέρες που θα έρ­θουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, δεν είναι δυνατόν να μην ανατρέξουμε σε ανθρώπους που άφησαν σφραγίδα στην τοπική κοινωνία και δυνάμωσαν τη φωνή του Λι­τοχώρου. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί ο Πρόεδρος της Κοινότητος Λιτοχώρου Ιωάννης Κούκουλης.

Χαρακτηριστικά γνωρίσματά του: η διαχρονική συ­νέπεια στις αρχές του, η ειλικρίνεια, η εργατικότητα, η αγάπη για τον τόπο και για τους συμπολίτες του. Η ει­κό­να που άφησε σ’ όλους εμάς αλλά και στην ιστορία ως Πρόεδρος, είναι αυτή που όρθιος στο τιμόνι της Κοινότητος και για 9 ολόκληρα χρόνια οδήγησε το Λι­τό­χωρο στη δύσκολη πορεία της διαδρομής από τη μι­κρή κώμη της δεκαετίας του 1950 στον μελλοντικό δυ­ναμικό Δήμο. Ένας άνθρωπος της αυτοδιοίκησης, συ­νε­τός και έντιμος.

Ο Ιωάννης Κούκουλης γιος του Κωνσταντίνου Κού­κου­λη (1877-1944) και της Ακριβής Πειστικού(1889-1958) γεννήθηκε στο Λιτόχωρο το 1921. Ήταν μονα­χο­παίδι. Είχε παππού τον Αθανάσιο Ιωάννου Πει­στι­κό (1860-1931), ονομαστό δάσκαλο και πρόσωπο των γραμ­μάτων, που δίδαξε επί 16 χρόνια στα σχολεία των Γιαν­νιτσών και διετέλεσε διευθυντής των δημοτικών σχολείων του Λιτοχώρου.  Η έφεση στα γράμματα και τη γνώση καλλιεργήθηκε από τα πρώτα μαθητικά του χρό­νια από τον δάσκαλο παππού. Ο πατέρας του Κων­στα­ντίνος πρώτα εργαζόταν στη Θεσσαλονίκη, όμως το 1918, λόγω των έκρυθμων καταστάσεων της πόλης, εγκα­ταστάθηκε μόνιμα στο Λιτόχωρο, όπου μέχρι τον πό­λεμο του 1940 διατηρούσε ιδιόκτητο καφενείο, το «ΠΑΡ­ΘΕΝΩΝ», στην κεντρική πλατεία, εκεί όπου σή­με­ρα είναι το μαγαζί του Φιλώτα Παπακω­ν­στα­ντίνου.

Το 1933 τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στο Λιτό­χω­ρο και συνέχισε τις εγκύκλιες σπουδές στο εξατάξιο Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης, το οποίο βρίσκεται στην οδό Ικτίνου της Αγίας Σοφίας. Επρόκειτο για ένα αξιό­λογο Γυμνάσιο, όπως βιογραφείται από τους μαθη­τές του. Αποφοιτήσας, κατόπιν εισαγωγικών εξετάσεων ενε­γράφη το 1940 στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Σπουδών (ΑΣΟΕ) των Αθηνών. Ήταν συμ­φοιτητής  με τον Λιτοχωρίτη Ιωάννη Τσιτσιρίκο, γιο του παπά Κωνσταντίνου Τσιτσιρίκου, ιερέα του Αγίου Δη­μητρίου. Δυστυχώς, λόγω του ελληνοϊταλικού πο­λέ­μου και της Γερμανικής κατοχής, από το πρώτο έτος εγκα­τέλειψε τις σπουδές.

Σημαντική είναι η συμμετοχή και προσφορά του Ιωάννη Κούκουλη στα χρόνια 1941-1944 στην Εθνική Αντίσταση του Λιτοχώρου. Ένας φλογερός πατριώτης, συ­νετός, εργατικός και επίμονος ανέπτυξε αντικα­το­χι­κή δράση με τους συμπατριώτες του. Παρά το νεαρόν της ηλικίας του, η καταξίωση στο πρόσωπό του ήταν κα­θολική. Οργανωμένος στο ΕΑΜ Λιτοχώρου διετέλεσε αντιπρόεδρος της οργάνωσης, λαϊκός επίτροπος (εισαγ­γε­λέας), υπεύθυνος σε τομείς δράσης. Ήταν γενικά απο­δεκτός.

Τον Μάιο του 1946 προσελήφθηκε μόνιμος υπάλ­λη­λος, ως λογιστής, στην Ένωση Γεωργικών Συνεται­ρι­σμών Πιερίας στην Κατερίνη. Η περίοδος αυτή ήταν πο­λύ σημαντική για το αγροτικό κίνημα και τους συ­νε­ται­ρισμούς, λόγω της αναδιάρθρωσης της καλ­λιερ­γή­σι­μης γης και των αγροτικών μεταρρυθμίσεων. Επί 35 σχε­δόν χρόνια υπηρέτησε πιστά τόσο το αγροτικό συ­νε­ταιριστικό κίνημα όσο και τις διοικητικές θέσεις της Ένωσης Συνεταιρισμών Πιερίας. Από το 1949 (Οκτώ­βριος) μέχρι το 1951 (Άνοιξη) εκπλήρωσε τις στρα­τιω­τικές του υποχρεώσεις ως γραφέας του Πυροβολικού.

Ως οικογενειάρχης ευτύχησε να έχει σύζυγο την Αι­κα­τερίνη Τσαχαλίνα (1929-2011) και να δημιουργήσουν μα­ζί μια εξαιρετική οικογένεια με τρεις κόρες, την Ακριβή (1952), τη Βασιλική (1954) και την Κωνσταντί­να (1959-1979).

Στα 1951 μετατέθηκε στο Λιτόχωρο, στο τοπικό πα­ράρτημα της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών Πιε­ρίας που ήταν αρμόδιο για τους παραγωγούς της κω­μόπολης. Το τοπικό γραφείο βοήθησε στην αύξηση της αγροτικής παραγωγής και στη βελτίωση των εισο­δημάτων των παραγωγών-μελών.

Ένα εκλεκτό άτομο της λιτοχωρίτικης κοινωνίας, με εξαίρετο ήθος και χαρακτήρα, διορατικός και ορα­μα­τι­στής συγχρόνως. Χάριν της χαρισματικής ιδιοσυγκρα­σίας του ο Ιωάννης Κούκουλης βρέθηκε δύο φορές στον προεδρικό θώκο της Κοινότητος Λιτοχώρου από το 1955 μέχρι το 1964. Άφησε σημαντικό και πλούσιο έρ­γο, φήμη ενάρετου Προέδρου Κοινότητος και άξιου αν­θρώπου. Στις κοινοτικές εκλογές της 21^ης Νοεμβρίου 1954 μια ομάδα έντιμων Λιτοχωριτών με επικεφαλής τον Ιωάννη Κούκουλη, ένιωσαν την ανάγκη και είχαν τη βούληση να αναλάβουν τις τύχες του Λιτοχώρου και να δώσουν μια νέα πορεία στην κοινοτική αρχή. Επι­κε­φαλής του συνδυασμού «ΕΝΩΣΙΣ - ΕΡΓΑΣΙΑ  - ΠΡΟ­Ο­ΔΟΣ» ο Ιωάννης Κούκουλης κέρδισε τις εκλογές και ανέ­λαβε Πρόεδρος της Κοινότητος από 1-1-1955. Πάλι στις επόμενες εκλογές της 5^ης Απριλίου 1959, επι­κε­φα­λής του συνδυασμού «ΕΡΓΑ», εκλέχτηκε για δεύτερη φορά Πρόεδρος με ένα συντριπτικό ποσοστό ψήφων.

Πρέπει να τονίσουμε ότι, παράλληλα με το αξίωμα του Προέδρου της Κοινότητος Λιτοχώρου, εξακο­λουθού­σε να ασκεί και τα καθήκοντα του υπαλλήλου της Ένω­σης Γεωργικών Συνεταιρισμών στο γραφείο της κω­μόπολης, κάτι που επιτρεπόταν από τον νόμο την επο­χή εκείνη. Πρόεδρος της Ένωσης Πιερίας ήταν ο γεω­πόνος Γεώργιος Γεωργουλής και διευθυντής ο Δημήτριος Καλακάνης, Λιτοχωρίτες και οι δύο. Κατά την προ­εδρική του θητεία διετέλεσε για πολλά χρόνια Γραμ­ματέας της Τοπικής Ένωσης Δήμων-Κοινοτήτων (ΤΕΔΚ) Πιερίας, επί προεδρίας του Δημάρχου Κα­τερίνης Βασιλείου Ταβαντζή.

Επιγραμματικά τα έργα 1955-1964

Στα πρακτικά συνεδριάσεων και αποφάσεων του Κοινοτικού Συμβουλίου υπάρχουν όλα τα πεπραγμένα της προεδρίας του. Ήταν μια εποχή δύσκολη με ανύ­παρ­κτα κονδύλια αλλά και σχέσεις πλήρους εξάρτησης της τοπικής διοίκησης από την κεντρική εξουσία, μια επο­χή δύσκολη αλλά και καθοριστική για την μετέ­πει­τα πορεία του τόπου. Στα χρόνια που ήταν στο πη­δάλιο του Λιτοχώρου ο Ιωάννης Κούκουλης, έγιναν ανα­πτυ­ξιακά βήματα, ξεκίνησαν και ολοκληρώθηκαν έργα υποδομής, τέθηκε σε εφαρμογή πρόγραμμα ανα­μόρ­φωσης της κωμόπολης.

● Έγινε διανομή οικοπέδων σε άστεγους κατοί­κους στην περιοχή της Αγίας Μαρίνης (προσφυγάτικα) και στη βόρεια πλευρά στο Χοροστάσι.

● Ολοκληρώθηκε η διανομή γαιών (κλήρων) σε άπορους δημότες στο αποξηραμένο Έλος Βαρικού.

● Ξεκίνησαν αρδευτικά έργα. Δημιουργήθηκε ο ΤΟΕΒ Λιτοχώρου και διοχετεύθηκαν τα νερά της Το­πό­λιανης και του Ενιπέα στην περιοχή της Πλάκας.

● Εξασφάλισε την παραμονή και λειτουργία του εξαταξίου Γυμνασίου Λιτοχώρου. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της θητείας του. Το Γυμνάσιο ήταν δημοσυντήρητο, με εισφορές και χορηγίες των κα­τοί­κων, συσσίτια για μαθητές κλπ.

● Συνεχίστηκε η παραχώρηση δημοτικών εκτάσεων για τη στέγαση των στρατοπέδων, που είχε ξεκι­νή­σει επί Προεδρίας Αθανασίου Σιτζιούκη. Η πα­ρα­χώ­ρηση γινόταν «προς χρήσιν» και όχι «κατά κυριό­τη­τα».

● Αποπερατώθηκε η ανέγερση των εξωκλησιών του Αγίου Ιωάννου και των Αγίων Αποστόλων, με τη συν­δρομή του Συλλόγου των εν Θεσσαλονίκη Λιτο­χω­ρι­τών.

● Εγκρίθηκε η κατασκευή εργοστασίου επεξερ­γα­σίας δασικής ξυλείας στη θέση Γρίτσα.

● Ανακαινίσθηκε ριζικά το υδραγωγείο της πηγής Τσιμπίλη.

● Συντηρήθηκε και επεκτάθηκε με προσωπική εργασία το δίκτυο υπονόμων.

● Εξωραΐστηκαν οι δημοτικοί χώροι (πάρκα, πλα­τεία, δρόμοι κλπ.) για την άνετη διαμονή των παραθε­ρι­στών.

● Τέθηκε η ιδέα της αναστύλωσης της κατε­στραμ­μένης παλαιάς Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου εν Ολύ­μπω.

● Υποδέχτηκε στο Λιτόχωρο στις 27-7-1963 τον Οι­κουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα. Ήταν η πρώτη επί­σκεψη Οικουμενικού Πατριάρχη.

● Επαναλειτούργησε το υδροηλεκτρικό εργοστά­σιο. Το πρώτον, ο ηλεκτροφωτισμός του Λιτοχώρου από τον ιδιωτικό υδροηλεκτρικό σταθμό διήρκησε από το 1937 μέχρι το 1947. Από το 1947 μέχρι το 1957 η κω­μόπολη δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα. Επί προεδρίας Αθανασίου Σιτζιούκη (1951-1954) αγοράστηκαν από τον ιδιώτη οι εγκαταστάσεις. Τα έτη 1957-1959  επα­να­λειτούργησε ο υδροηλεκτρικός σταθμός ως κοινοτική επιχείρηση, οπότε το 1959 η ΔΕΗ αγόρασε το εργο­στά­σιο και το αναδιοργάνωσε. Το 1965 το Λιτόχωρο συν­δέ­θηκε με το εθνικό δίκτυο της ΔΕΗ.

Κατά γενική ομολογία επί των δύο θητειών του Ιωάν­νη Κούκουλη έγιναν σημαντικά έργα που έλυσαν προ­βλήματα και σε μεγάλο βαθμό βελτίωσαν την ποιό­τητα ζωής των πολιτών, δίνοντας ταυτόχρονα δείγμα γρα­­φής για το πώς πρέπει να διοικούνται οι κοι­νό­τη­τες. Στις κοινοτικές εκλογές της 5ης Ιουλίου 1964 δεν συμ­­με­τείχε ως υποψήφιος Πρόεδρος, λόγω του «ασυμ­βι­­βά­στου». Η νέα εκλογική νομοθεσία προέβλεπε ότι οι υπάλ­­ληλοι των Συνεταιρισμών έχουν κώλυμα στην εκ­λο­­­γή τους σε κοινοτικές, δημοτικές και πολιτικές θέ­σεις.

Το 1964 συνέχισε την επαγγελματική ιδιότητα του υπαλλήλου της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών Πιε­ρίας, εγκατασταθείς μόνιμα στην Κατερίνη με την οικο­γέ­νειά του. Την 15-12-1973 τοποθετήθηκε Διευθυ­ντής της Ένωσης, πόστο που άσκησε μέχρι το 1982, οπότε συνταξιοδοτήθηκε. Ως συνταξιούχος προσέφερε τις υπηρεσίες του, λόγω εμπειρίας, για 2 τετραετίες ως σύμβουλος στο διοικητικό συμβούλιο του Ταμείου Υπαλλήλων Συνεταιριστικών Οργανισμών(ΤΑΥΣΟ).

Επανήλθε στα δημοτικά, πλέον, πράγματα του Λι­τοχώρου ως υποψήφιος δήμαρχος στις δημοτικές εκλο­γές της 17^ης Οκτωβρίου 1982, επικεφαλής του συνδυα­σμού «ΛΙΤΟΧΩΡΟ 1982 – ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΗΣ». Όμως τα μεταπολιτευτικά κοινοτικά ήθη, οι νέοι άν­θρω­ποι και κυρίως οι νέες πολιτικές καταστάσεις ήταν τα εμπόδια για την εκλογή του.

Ένας διεκδικητής και δημιουργικός άνθρωπος της αυτο­διοίκησης, ένας συνετός και ανεξίκακος πολίτης. Ευθυ­τενής, λεπτός, ωραίος στους τρόπους και τη συζή­τη­ση, ευχάριστος, ανοιχτόκαρδος, οξυδερκής, παρατη­ρη­τικός. Για όλους, όσοι τον γνωρίσαμε από κοντά, απο­τελεί πρότυπο. Τον Αύγουστο του 2010 σε συνο­μι­λία με τον συντάκτη του παρόντος άρθρου εξομο­λο­γή­θηκε: «Θεωρώ πετυχημένη την κοινοτική θητεία μου. Είμαι περήφανος για το έργο που προσέφερα. Η ζωή μου ως Πρόεδρος του Λιτοχώρου ήταν να προσφέ­ρω. Αντιμετώπισα μια πτωχή κατάσταση. Ξέρεις τι εί­ναι να είσαι Πρόεδρος σε ένα πτωχό χωριό; Η περίο­δος τότε ήταν δύσκολη και για το Λιτόχωρο και για την Ελλάδα. Όταν ανέλαβα Πρόεδρος, το Λιτό­χω­ρο είχε 800 μουλάρια και οι κάτοικοι ήταν ναυ­τικοί, μετανάστες, κτηνοτρόφοι και γεωργοί. Η υπε­ρα­ξία των ακινήτων και της γης που παρατηρείται σήμερα, δεν υπήρχε επί των ημερών μου».

Θα μείνει ζωντανός στη μνήμη μας, γιατί όπως αναφέρει ο στοχαστής «οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνον όταν λησμονούνται».

Αιωνία του η μνήμη.

Πυρκαγιά εκδηλώθηκε γύρω στις 11:00 μ.μ. χθες στον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας στην οδό Μ . Αλεξάνδρου 84, πιθανά απο τον καυστήρα θέρμανσης. Μέχρι και τώρα δέκα λεπτά πρίν από τα μεσάνυχτα, τρία πυροσβεστικά οχήματα επιχειρούν στην κατάσβεση της.

ΑΣ ΠΑΝΘΕΟΝ -ΑΤΛΑΣ ΚΙΛΚΙΣ 3-0

Με την έναρξη του πρωταθλήματος των παγκορασίδων στο Βόλλευ οι αθλήτριες του ΑΣ ΠΑΝΘΕΟΝ Λιτοχώρου  με σημαντική υπεροχή έναντι των αθλητριών του Άτλαντα Κιλκίς, κατάφεραν νίκη με σκορ 3-0 (25-15,  25-8,  25-15)

[opb][op27]