Ο Χάρης Τζαμακλής για τη Γενοκτονία των Ποντίων.

ΑΝΤΙ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ:

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΑΤΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Συμπληρώνονται φέτος 96 χρόνια από την 19η Μαΐου του 1919, τότε που οι Νεότουρκοι δολοφόνησαν 353.000 Έλληνες Πόντιους και εξεδίωξαν χιλιάδες άλλους από τις εστίες τους. Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και ως τέτοιο πρέπει να αναγνωρισθεί και από την πολιτική και πνευματική ηγεσία της Τουρκίας

Οι κατ’ έτος επετειακές εκδηλώσεις είναι ασφαλώς αναγκαίες, δεδομένου ότι συμβάλλουν όχι μόνον στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, αλλά και επειδή προβάλλουν επιτακτικώς το αίτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας. Έσεται ήμαρ ….

Για πολλά χρόνια στην πόλη της Κατερίνης και στο νομό Πιερίας γενικότερα γίναμε μάρτυρες και βιώσαμε την τεράστια και με αγώνες προσπάθεια του ποντιακού προσφυγικού πληθυσμού να ριζώσει στις νέες του εστίες, να προκόψει, να βάλει «ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του», να μορφώσει παιδιά κι εγγόνια, να ενταχθεί στον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό, να αναδείξει τη δημιουργικότητά του και τις δεξιότητές του, να καταγράψει την προοδευτικότητά του, να διατηρήσει την ιδιαίτερη πολιτισμική του ταυτότητα, να μην επιτρέψει να αφανισθεί το γλωσσικό του ιδίωμα (που – ειρήσθω εν παρόδω – παραπέμπει ευθέως στην αρχαία ελληνική γλώσσα). Η προσφυγική προέλευση και οι κοινές ανάγκες ένωναν τους Πόντιους και ανέπτυσσαν την μεταξύ τους αλληλεγγύη. Οι γνώσεις και η εργατικότητά τους συνεισέφεραν πολλαπλώς στην ανόρθωση του τότε καθημαγμένου κράτους και της τότε διαλυμένης κοινωνίας. Η συνεισφορά τους ίσχυσε διαχρονικώς.

Η διεκδικητική αυτή προσπάθεια αντιμετώπιζε πέρα από τις αντικειμενικές δυσκολίες της γενικευμένης φτώχειας και έναν ιδιότυπο ρατσισμό άλλων πληθυσμιακών ομάδων, που ήδη διέμεναν στα μέρη που εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες. Πιθανόν ο πόλεμος του ’40, η Κατοχή και η Εθνική Αντίσταση, όταν ενώθηκε όλος ο ελληνικός λαός, να έφεραν το πρώτο «μπόλιασμα», την πρώτη αποδοχή, το πρώτο «αγκάλιασμα». Στις επόμενες δεκαετίες υπήρξαν και άλλα – κοινωνικής φύσεως κυρίως - «μπολιάσματα». Ήδη η ζώσα πραγματικότητα αποδεικνύει καθημερινά ότι ο ιδιότυπος εκείνος ρατσισμός έχει εκλείψει ολοσχερώς.

Ζώντας τόσα χρόνια σ’ αυτή την πόλη έχω εδραιώσει ως πεποίθηση ότι οι πρώτοι Πόντιοι πρόσφυγες δίδαξαν αξιοπρέπεια, ήθος, αλληλεγγύη, αγωνιστικότητα. Τα δίδαξαν σε όλους – όχι μόνον στους απογόνους τους. Σ’ αυτούς μεταλαμπάδευσαν αρχές και αξίες - για να τις συνεχίσουν. Κι αυτοί το πράττουν.