ΜΙΜΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ: Οι γλάροι.

Κατάστρωμα.

“Τι ηλίθιοι αυτοί οι γλάροι” σχολιάζει ο συνταξιδιώτης μου καθώς το πλοίο φεύγει με τους τελευταίους παραθεριστές. “Ξεπατώνονται τζάμπα και βερεσέ παίρνοντας από πίσω τα καράβια”.

“Κάνεις λάθος. Πάνε κι έρχονται δωρεάν. Σερφάρουν με την ελάχιστη δυνατή κατανάλωση ενέργειας στα ανοδικά κύματα αέρα που εκτοπίζει το πλοίο. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε ηλίθιοι με τη μίμηση των γλάρων”.

“Γιατί το λες αυτό;”.

“Κι οι άνθρωποι παίρνουν από πίσω τα πλοία. Κι αυτοί καβαλούν τα ανοδικά κύματα δίχως συχνά την ικανότητα να σερφάρουν, δίχως την εσωτερική ενστικτώδη μαγνητική “πυξίδα” των γλάρων”.

“Πες παράδειγμα κι άσε τους γρίφους”.

“Η παγκόσμια κρίση. Οι “γλάροι” πίστεψαν ότι σέρφαραν με ασφάλεια στο ανοδικό κύμα μα αυτό ήταν η φούσκα του χρέους, ιδιωτικού και δημόσιου. Και πριν μερικές μέρες είδα στην τηλεόραση τους φουριόζους “γλάρους” να σηκώνονται με κρωξίματα πάνω από το αμερικανικό πλοίο που έλυνε τους κάβους για τη Συρία αλλά τελικά εκτέθηκαν με τα πρόωρα κρωξίματα. Το πλοίο δεν έφυγε”.

“Ωστόσο αφού οι γλάροι ακολουθώντας το πλοίο εξοικονομούν ενέργεια δεν είναι μια έξυπνη στρατηγική και για τους ανθρώπους;”.

“Ναι, αλλά όχι παντού και πάντοτε. Αν καβαλάς το κύμα και δεν ξέρεις να σερφάρεις σε καταπίνει ή σε πετά στα βράχια. Πράγματι κατά καιρούς πρέπει να αφήνεσαι στη ροή των πραγμάτων αλλά πρέπει να επιλέξεις το κατάλληλο πέρασμα που πας κόντρα στο ρεύμα και κόβεις με σχετική ασφάλεια δρόμο. Αν οι γλάροι πετούσαν συνεχώς κόντρα στον άνεμο θα εξαντλούνταν και θα ψοφούσαν”.

“Κι οι άνθρωποι;”.

“Εξαρτάται αν μιλάς στον ενικό ή στον πληθυντικό. Σαν το άτομο, φιλοσοφικά, υπαρξιακά, ναι, μπορεί να είσαι ή να προσποιείσαι ότι είσαι πάντα κόντρα στον άνεμο φτάνει να μην παίρνεις κι άλλους στο λαιμό σου. Στην Κρήτη λέμε μια αγαπημένη μου μαντινάδα:

πάντα μ’ αρέσει να πετώ με κόντρα τον αέρα·

δεν τα διπλώνω τα φτερά κι ας με πετάξει πέρα.

Αλλά αυτή είναι μια υπαρξιακή προδιάθεση αλλά όχι παντού και πάντοτε η πραγματική ζωή ακόμα και σε επαναστατικούς καιρούς. Ένας ατομικός ηρωισμός desperado, μισο-πραγματικός, μισο-φαντασιωτικός, αλλά όχι μέθοδος πλοήγησης και ηγεσίας. Αν, ας πούμε, είσαι διαχειριστής αποταμιεύσεων ή κεφαλαίων ενός ασφαλιστικού ταμείου δεν μπορείς να ρισκάρεις να είσαι παντού και πάντοτε contrarian με τα λεφτά των άλλων. Με τα δικά σου κάνε ό,τι θες. Το ίδιο ισχύει γενικά με την ηγεσία σ’ όλους τους τομείς”.

Ο συνομιλητής μου, φιλόλογος, Καθηγητής Πανεπιστημίου, φαίνεται πως βαρέθηκε τη γλαρο-φιλοσοφία και θαυμάζει τώρα τους πραγματικούς γλάρους.

“Κοίτα, οι μπάσταρδοι μας ακολουθούν μια ώρα δίχως καν να κουνούν τα φτερά τους, δίχως κόπο”.

“Ανεμοπορούν. Σκέψου τα αποδημητικά πουλιά που κόβουν χιλιάδες μίλια προσαρμοσμένα στους αεροδιαδρόμους του πλανήτη”.

“Τέλος πάντων, δεν ξέρω από φυσική αλλά παίρνω πίσω τα περί ηλιθιότητας των γλάρων. Τώρα για τους ανθρώπους…”.

Αυτή τη συζήτηση στο κατάστρωμα θυμήθηκα καθώς το γερμανικό πλοίο με το αυτάρεσκο θριαμβευτικό πλήρωμα ανάβει τις δυνατές μηχανές του κι οι σοφολογιότατοι “γλάροι” μας αρχίζουν τα πρώτα κρωξίματα.

Θα επανέλθουμε επί του συγκεκριμένου στο “σύνδρομο του γλάρου” στη νέα φάση διαχείρισης της ελληνικής χρεωκοπίας.