ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ....ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΑΡΧΙΖΕΙ! ΓΡΑΦΕΙ Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΣΗ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

Πρέπει να διαβάζουμε το παιδί μας στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, είναι προτιμότερο να το ελέγχουμε μετά ή αρκεί να βρισκόμαστε μαζί του στο δωμάτιο  Τελικά τι να κάνει ο γονιός; Φυσικά, οφείλει να κατανοήσει  πως μαζί με το παιδί του ξεκινάει και αυτός ξανά το σχολείο. Ο τρόπος που θα οργανώσει ένα παιδί το διάβασμα του παίζει καταλυτικό ρόλο στις μελλοντικές του επιδόσεις στο σχολείο, αλλά και στη σχέση που θα αναπτύξει με τη μάθηση, για αυτό και η Α’ Δημοτικού αποτελεί την ιδανική ευκαιρία να το βοηθήσουμε να τα καταφέρει.

                                

      Μια βασική αρχή στα πρώτα τουλάχιστον χρόνια της μαθητικής του σταδιοδρομίας είναι να νιώθει πως σε ένα τόσο σπουδαίο εγχείρημα έχει συμπαραστάτες τους γονείς του. Η άποψη «αφήνω το παιδί να διαβάσει μόνο του για να αυτονομηθεί» δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί αυτόματα αλλά προοδευτικά. Αυτό σημαίνει πως βοηθάμε το παιδί στην Α’ Δημοτικού, σίγουρα όμως δε στεκόμαστε με τον ίδιο τρόπο κοντά στην Γ ΄Δημοτικού. Η αυτονομία  συσχετίζεται με την αίσθηση της παραγωγικότητας και κατ’ επέκταση με την αυτοεκτίμηση. Αν το παιδί δε μάθει να είναι παραγωγικό κα αποτελεσματικό από μόνο του πως θα χτίσει μια καλή εικόνα του εαυτού του; Προσπαθούμε να του μάθουμε να έχει συνειδητή στάση απέναντι στη μάθηση, βοηθώντας πλέον περιστασιακά, όταν δηλαδή του δημιουργείται κάποιο  αξεπέραστο πρόβλημα με μια άσκηση. Εννοείται πως υπάρχουν παιδιά που αυτονομούνται γρήγορα και άλλα με μεγαλύτερη εξάρτηση, που χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να βρουν  το δρόμο τους. Το σίγουρο είναι πως όταν μαθαίνουν να διαβάζουν σωστά, θα αποκτήσουν παράλληλα αυτοπεποίθηση και υψηλή αυτοεκτίμηση.

       Σημαντικό ρόλο στο διάβασμα διαδραματίζει ο χώρος , ο οποίος θα είναι σταθερός (π.χ στο δωμάτιό του ή στο σαλόνι) . Θα πρέπει να προσέξουμε , ώστε το παιδί να μελετάει σε ένα περιποιημένο, καθαρό και σταθερό χώρο που δε θα αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι και θα εμπνέει τη μελέτη. Φυσικά, όση ώρα διαρκεί το διάβασμα, δεν πρέπει να υπάρχει κανένα είδος τεχνολογίας στο δωμάτιο(τηλεόραση ,τηλέφωνο, Η/Υ). Παράλληλα, για να μην φαίνονται στον μικρό μαθητή τα σχολικά μαθήματα  βουνό θα πρέπει να μάθει να οργανώνει το διάβασμα  του αλλά και το χρόνο του. Καλό θα ήταν το διάβασμα να μη γίνεται τελευταία στιγμή, το ιδανικό θα είναι να δώσουμε στο παιδί 10-15 λεπτά χρόνο να παίξει και να ξεκουραστεί μετά το σχολείο και στη συνέχεια να ξεκινήσει τα μαθήματά του.        ‘Ένα παιδί που αρνείται να διαβάσει μπορεί να έχει δυσκολία στη συγκέντρωση ή/και υπερκινητικότητα . Στις περιπτώσεις αυτές, συχνά ήδη από το νηπιαγωγείο, ο εκπαιδευτικός έχει αντιληφθεί  τη δυσκολία του παιδιού και έχει παραπέμψει τους γονείς σε ειδικό. Αν πρόκειται για θέμα χειρισμού των γονιών από το παιδί, πρέπει να παραμείνουμε σταθεροί  στους κανόνες που έχουν τεθεί, χωρίς όμως να είμαστε  αυστηροί, αλλά σταθεροί στα όρια που θέτουμε. Το κατά πόσο το παιδί θα μπει στη διαδικασία της μελέτης για το σχολείο έχει να κάνει και με τις αναγνωστικές συνήθειες της οικογένειας ( π.χ ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων με τη βοήθεια των γονιών από μικρή ηλικία). Επίσης, στην εξάσκηση της προσοχής του παιδιού παίζει ρόλο και το πόσο επιμένουν οι γονείς στη συγκέντρωση του παιδιού όταν αυτό ασχολείται με μια δραστηριότητα. Δεν είναι λίγοι οι γονείς που έχοντας απίστευτες εκκρεμότητες μέσα στην ημέρα, δεν έχουν   υπομονή να ασχοληθούν, όπως πρέπει με το διάβασμα του παιδιού τους. Έτσι,   εκνευρίζονται όταν το παιδί αργεί να διαβάσει ή να καταλάβει κάτι!

              Όσο βοηθάμε το παιδί μας να διαβάσει δεν σπεύδουμε να διορθώσουμε τα λάθη που εντοπίζουμε, αλλά το προτρέπουμε να ξανακοιτάξει τις ασκήσεις και να τα εντοπίσει μόνο του. Αν δεν κάνει καλά γράμματα   ή επιμένει στα ίδια π,χ ορθογραφικά λάθη το ρωτάμε αν είναι ικανοποιημένο από τη δουλεία του, εξηγώντας το  πως έχει τη δυνατότητα να τα καταφέρει πολύ καλύτερα. Εννοείται πως δε σκίζετε τις σελίδες ούτε σβήνετε με μανία τα λάθη του παιδιού! Αμέσως μετά το διάβασμα μπορούμε να του επιτρέψουμε να παίξει με τους φίλους του ή με το αγαπημένο του παιχνίδι, φροντίζοντας το παιδί να μη  χάσει το κέφι του εξαιτίας της ψυχικής έντασης του διαβάσματος και των δικών μας υψηλών απαιτήσεων. Η επιβράβευση πρέπει να είναι κάποια δραστηριότητα ή παράταση δραστηριότητας που του αρέσει και όχι υλική αμοιβή (π,χ χρήματα, αγορά). Επιβραβεύοντας την προσπάθεια του παιδιού ενισχύουμε την αυτοεκτίμηση του που είναι καθοριστικής σημασίας για την πρόοδο του όχι μόνο για το σχολείο αλλά και για τη ζωή του. Και να θυμόμαστε πως καλός μαθητής δεν είναι μόνο ο πρώτος , δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι πρώτοι ή τέλειοι, τα κηρύγματα, οι αρνητικοί χαρακτηρισμοί και οι συγκρίσεις με τα άλλα παιδιά δεν βοηθούν.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΣΗ, ΤΡΙΤΟΕΤΗΣ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

[opb][op14]