Να
μερικά από τα συνθήματα αυτών που αντιδρούν στο Νομοσχέδιο Μπαλτά: «ΟΧΙ
ράβε-ξήλωνε στην Παιδεία», «ΝΑΙ στην αριστεία», «ΟΧΙ στην επιστροφή στο
παρελθόν», «ΝΑΙ στο διάλογο και τη συναίνεση». Καταλαβαίνουν τι λένε με τέτοια
συνθήματα ή υπηρετούν σκοπιμότητες και συγκεκριμένες πολιτικές; Δέστε παρακάτω
τι ακριβώς εκφράζουν:
Για
το «ΟΧΙ ράβε-ξήλωνε στην Παιδεία»
Το
ΟΧΙ στο ράβε-ξήλωνε στην Παιδεία είναι ψευδεπίγραφο, γιατί ουσιαστικά
ισοδυναμεί με ένα μεγάλο ΝΑΙ σε όλο το νομοθετικό πλαίσιο που διαμόρφωσαν οι
περιβόητες «μεταρρυθμίσεις» των προηγούμενων ετών για να υλοποιηθούν οι
κατευθύνσεις της Μπολόνια που υπαγορεύουν τη λειτουργία των πανεπιστημίων και
της παιδείας γενικότερα με βάση της ανάγκες της αγοράς, δηλαδή τη λειτουργία με
βάση ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Το «ράβε-ξήλωνε», όπως το διατυπώνουν,
παραβλέπει τις προωθούμενες πολιτικές και τα συγκεκριμένα συμφέροντα που τις
υπαγορεύουν και θεωρεί το εκάστοτε προωθούμενο νομικό πλαίσιο ως καπρίτσιο ή
φιλοδοξία των εκάστοτε κυβερνήσεων ή των εκάστοτε υπουργών να προωθήσουν τις
υποτιθέμενες «ιδεοληψίες» τους και να παράγουν υποτίθεται «έργο» για να μπορούν
να ισχυρίζονται πως έκαναν κι αυτοί κάτι. Τέτοιες αντιλήψεις για το ρόλο των
κυβερνήσεων και για τα κίνητρα που κρύβουν οι πολιτικές που προωθούνται στερούνται
σοβαρότητας και εκφράζονται συνήθως με κοκορομαχίες.
Για
το «ΝΑΙ στην αριστεία»
Αυτό
το ΝΑΙ στην αριστεία ισοδυναμεί ουσιαστικά με ένα μεγάλο ΟΧΙ στη συνολική
ενίσχυση και την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης και στην αντίληψη της
έννοιας της μόρφωσης και της κατάκτησης της επιστήμης ως κοινωνικών
αγαθών. Είναι δυνατόν να προτείνουν την «αριστεία» ως αυτοτελή κατεύθυνση της προωθούμενης
πολιτικής και να μην προτείνουν αυτό από το οποίο θα προκύψει, δηλαδή να μην
προτείνουν τη συνολική ενίσχυση της δημόσιας εκπαίδευσης από την αναβάθμιση της
οποίας θα αναδειχτούν και θα ξεχωρίσουν οι άριστοι μέσα από τη μόρφωση και την
έρευνα των πολλών; Αυτό το νόημα είχε, έχει και δεν μπορεί παρά να έχει και στο
μέλλον η αριστεία, ως η φυσιολογική και αυτονόητη ανάδειξη των άριστων μέσα από
τη μόρφωση και την έρευνα των πολλών και όχι ως ανάδειξη άριστων σε ένα
περιβάλλον μιας προδιαγεγραμμένης υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης το οποίο
αποδέχονται. Η «αριστεία» ως αυτοτελής κατεύθυνση της προωθούμενης πολιτικής
αποκαλύπτει το αποκρουστικό πρόσωπο αυτών που την προωθούν και τη στηρίζουν,
γιατί ουσιαστικά η «αριστεία» που προτείνουν προϋποθέτει την αποδοχή ή την
προώθηση της υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης. Το πρόσωπο των υποστηριχτών
μιας τέτοιας «αριστείας» γίνεται αποκρουστικότερο από την κατηγορία που
εκτοξεύουν εναντίον των αντιπάλων τους, πως επειδή δεν υποστηρίζουν αυτό που
αντιλαμβάνονται αυτοί ως «αριστεία» είναι εναντίον των αρίστων γιατί δήθεν λένε
πως δεν πρέπει να ξεχωρίζουν κάποιοι μέσα από τους πολλούς στο όνομα της
δικαιοσύνης και της ισότητας. Μεγαλύτερη γελοιότητα από αυτή δεν θα μπορούσαν
να πουν και όμως τη λένε. Είναι φανερό πως απευθύνονται σε αφελείς προσπαθώντας
να τους ξεγελάσουν.
Για
το «ΟΧΙ στην επιστροφή στο παρελθόν»
Αυτό το ΟΧΙ στην επιστροφή στο παρελθόν που
αναφέρεται κατά κύριο λόγο στη συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές και στα
διάφορα όργανα διοίκησης και στη λεγόμενη κομματικοποίηση ισοδυναμεί με ένα
μεγάλο ΝΑΙ στην οικτρή κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σήμερα στην Παιδεία λόγω
των ασκούμενων πολιτικών της συρρίκνωσης της χρηματοδότησης και της μη
ανανέωσης του προσωπικού. Όταν αναφέρεσαι στο παρελθόν όχι από την άποψη του
επιπέδου της εκπαίδευσης και της έρευνας, αλλά από την άποψη δευτερευόντων
παραμέτρων της λειτουργίας των εκπαιδευτικών μονάδων, όπως η διοίκηση, είναι
φανερό πως προσπαθείς να κρύψεις πως η επιστροφή στο παρελθόν για τα βασικά που
αφορούν την εκπαίδευση, χρηματοδότηση, προσωπικό, θα ήταν ευχής έργο και πως η
παρούσα οικτρή κατάσταση προέκυψε από τις ασκούμενες πολιτικές που θέλεις να
υπερασπιστείς και να διατηρήσεις. Αλλά ακόμα και η καταγγελία εναντίον της
συμμετοχής των φοιτητών και της κομματικοποίησης είναι εντελώς υποκριτική,
γιατί η κομματικοποίηση αυτού του τύπου όπως εκφράστηκε στο παρελθόν και
εκφράζεται και τώρα από συγκεκριμένες φοιτητικές παρατάξεις αφορά αποκλειστικά
και μόνο την κομματική έκφραση αυτών που την καταγγέλλουν. Χώρια που η εν λόγω
κομματικοποίηση δεν αναφέρεται μόνο στις φοιτητικές παρατάξεις, αλλά αγκαλιάζει
με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αλλά πιο διακριτικά, και το διδακτικό προσωπικό. Η
υποκρισία τους γίνεται ακόμα μεγαλύτερη και επιπλέον και ύποπτη ως φασίζουσα,
όταν καταγγέλλουν τα κόμματα για τα χάλια των πανεπιστημίων και από την άλλη
θεωρούν τα κόμματα ως στυλοβάτες της Δημοκρατίας, τα θεωρούν κατάλληλα να
σχηματίζουν κυβερνήσεις που θα κυβερνούν τη χώρα και τα ψηφίζουν. Το να
συμπεραίνεις τα χάλια των πανεπιστημίων όχι από το επίπεδο της εκπαιδευτικής
διαδικασίας και της έρευνας, αλλά από άλλους παράγοντες και να τα αποδίδεις στη
δράση των φοιτητικών παρατάξεων και στην «κομματικοποίηση», όποια κι αν είναι
αυτή, αποκαλύπτει αν μη τι άλλο την απόλυτη ένταξή σου στην άθλια πλευρά της
«κομματικοποίησης» που καταγγέλλεις.
Για το «ΝΑΙ στο διάλογο και τη συναίνεση»
Αυτό το ΝΑΙ στο διάλογο και τη
συναίνεση είναι κενό οποιουδήποτε περιεχομένου, τόσο κενό, όσο κενοί ήταν και
οι υποτιθέμενοι διάλογοι και οι συναινέσεις που έκανε ο πρώτος διδάξας, το
ΠΑΣΟΚ, όταν ήταν στην κυβέρνηση, με διάφορους «πρόθυμους», «εργατοπατέρες»,
«κυβερνητικούς συνδικαλιστές» και άλλους με σκοπό τη χειραγώγηση και την
εξαπάτηση. Απλά, αυτοί που στο παρελθόν ήταν από τη μια πλευρά στημένων διαλόγων
και συναινέσεων, διεκδικούν τώρα ρόλο και από την άλλη πλευρά για να
συνεισφέρουν το μερίδιο που τους αναλογεί στις από κοινού προωθούμενες
πολιτικές.
Ποια είναι η κατάσταση σήμερα
Ο υπουργός το είπε καθαρά, από
τα 80 άρθρα του νόμου Διαμαντοπούλου, τα 70 θα μείνουν ως έχουν. Είναι φανερό
πως με τα 10 που αλλάζουν, που αναφέρονται σε θέματα κυρίως διοίκησης και
μερικά σε ακραίες αδικίες όπως η διαγραφή των φοιτητών που ουσιαστικά
δημιουργούσαν κινδύνους στις προωθούμενες «μεταρρυθμίσεις» γιατί δικαίωναν τους
«ταραξίες» που αντιδρούσαν, δεν ανατρέπεται στο παραμικρό η δρομολογημένη και
σε εξέλιξη πορεία ανατροπής του δημόσιου χαρακτήρα των πανεπιστημίων. Εσείς που
«αντιδράτε» με τα ΝΑΙ και με τα ΟΧΙ σας και τις υποτιθέμενες «κινητοποιήσεις»
σας, μην ανησυχείτε καθόλου, αυτά που θέλετε να προωθηθούν, αυτά ακριβώς
προωθούνται και από την παρούσα συγκυβέρνηση.
Βεβαίως, η ταραχή σας, δεδομένου
πως δεν είστε αφελείς και δεν μπορεί παρά να καταλαβαίνετε πως με τις αλλαγές
Μπαλτά, που αφορούν θέματα διοίκησης, δεν αμφισβητείται η πορεία προς το
πανεπιστήμιο που σας ενδιαφέρει, το πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί με
ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, αλλά αυτό που αμφισβητείται είναι η δική σας
δυνατότητα ελέγχου της διοίκησής του, η ταραχή σας λοιπόν ερμηνεύεται εύκολα,
ανησυχείτε μην πάρουν τις διοικήσεις οι καινούριοι από σας τους παλιούς. Αυτό
είναι το πραγματικό νόημα των κινήσεών σας, των ΝΑΙ και των ΟΧΙ σας και των «κινητοποιήσεών»
σας! Αυτό κρίνεται τώρα, ποιος θα κάνει κουμάντο, εσείς ή οι καινούριοι, και όχι
ποια θα είναι η τύχη και η πορεία των πανεπιστημίων και της εκπαίδευσης
γενικότερα. Η πορεία των πανεπιστημίων και της δημόσιας εκπαίδευσης είναι
δρομολογημένη και καθορίζεται από την πολιτική της δραστικής συρρίκνωσης των
δαπανών, της μη ανανέωσης του προσωπικού και από τα 70 άρθρα του νόμου
Διαμαντοπούλου που παραμένουν, αυτή την πολιτική που ακολουθούσαν οι
προηγούμενοι κυβερνώντες και ακολουθεί και η παρούσα συγκυβέρνηση.
Προκόπης Κωφός
1679: Θεσμοθετείται στην Αγγλία το Habeas Corpus, που καθιερώνει την προστασία των πολιτών από την αυθαιρεσία της εξουσίας.
1912:
Ταραχές ξεσπούν στη Λεμεσό μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Επεμβαίνει η αστυνομία, η οποία ανοίγει πυρ. Πέντε νεκροί και 134
τραυματίες ο απολογισμός.
1942:
Τσέχοι και Σλοβάκοι αντιστασιακοί στήνουν ενέδρα σε κεντρικό σημείο της
Πράγας και τραυματίζουν σοβαρά τον αρχηγό της Γκεστάπο, Ράινχαρτ
Χέιντριχ. Θα πεθάνει λίγες μέρες αργότερα. («Επιχείρηση Ανθρωποειδές»)
