Σε
εκδηλωση των 58 της κεντροαριστεράς μίλησε ο Τ. Γιαννίτσης. Ο πρωην
υπουργος του Κ. Σημίτη περιγράφει τα σημεία και τους στόχους που πρεπει
να τεθούν για μια νέα ελλαδα , σε μια νέα εποχη. Η εκδηλωση των 58 στη
Θεσσαλονίκη άφησε θετικά συναισθήματα , ενώ προετοιμάζεται την αλλη
δευτερα 9 Δεκεμβρίου , ανάλογα εκδηλωση και στην Αθήνα. Στην εκδηλωση θα
ειναι και ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Τα σημεία της ομιλίας του πρωην
υπουργού του ΠΑΣΟΚ έχουν ως εξης :
Κρίση και στρατηγικές εξόδου
Σε
μια κοινωνία όπου έχουν καταρρεύσει βεβαιότητες, άξονες αναφοράς,
αξιοπιστία και εμπιστοσύνη, το κεντρικό ερώτημα είναι αν έχει κανείς να
προσφέρει μια πειστική προοπτική. Τονίζω το ‘πειστική’, γιατί όταν
ακόμα και σήμερα, με τον πιο φυσικό τρόπο, χωρίς καμιά αιδώ,
διατυπώνονται δημόσια, φαύλες, κατάφορα άδικες και εξοργιστικές για τον
δοκιμαζόμενο Ελληνα προτάσεις ή εφαρμόζονται αντίστοιχες πρακτικές, η
κοινωνία πολώνεται. Από τη μια στοιχίζονται πολυποίκιλες δημιουργικές
δυνάμεις, σε ευρύτερους ιδεολογικούς και κοινωνικούς χώρους, που έχουν
καταλάβει ότι τις είχαν εγκλωβίσει μέσα στο πρόβλημα. Από την άλλη,
εμβρόντητοι, παρακολουθούμε το ανούσιο θέαμα όσων δεν κατάλαβαν ακόμα
τίποτα ή δεν έχουν να προτείνουν τίποτα ή γενικολογούν ή διχάζουν ή
αποδομούν τη δημοκρατία ή ουρλιάζουν ή συνεχίζουν αδιέξοδες, άδικες,
ιδιοτελείς, ακόμα και διεφθαρμένες πρακτικές ή πολλά από αυτά μαζί. Η
ελληνική κοινωνία έχει υπαρξιακή ανάγκη να ρίξει τα τείχη ασφυξίας μέσα
στα οποία αναζητούσε απαντήσεις στο παρελθόν, να διευρύνει αντί να
διασπά δυνάμεις, που, με όποιες διαφορές έχουν, θα ήθελαν να αθροιστούν,
προκειμένου να αλλάξουν την τροχιά της χώρας.
Θα
έλεγα, ότι έπειτα από πέντε χρόνια, εμείς πρέπει να επαναλάβουμε τη
φράση «Μέχρι εδώ, το παιχνίδι τελείωσε». Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τους
λογαριασμούς μας με το παρελθόν μας και να κερδίσουμε την αίσθηση μιας
νέας συλλογικότητας, μια αίσθηση για τα συμφέροντα της χώρας και για το
ότι οι πιο βαρύγδουπες θέσεις είναι και οι πιο δηλητηριώδεις για το
μέλλον μας. Ο καθένας μας ας ψάξει να βρει τις απαντήσεις μέσα του. Ας
σκεφτεί, όμως, και πού οδηγήθηκε η χώρα αυτή στην ιστορία της και τι
τίμημα πλήρωσε, κάθε φορά που οι απαντήσεις κινήθηκαν στον αστερισμό του
διχοτομικού, του συγκρουσιακού, του εξωπραγματικού ή της αποπλάνησης.
Ας σκεφτούμε, αν θέλουμε να τραγουδάμε «πιο χαμηλά Λόλα» ή να
εργαστούμε, ώστε να αρχίσει να κινείται, όχι απλώς κάτι, αλλά κάτι που
θα άξιζε πολύ, κάτι που όπως θα έλεγε ο Εγγονόπουλος, γράφοντας τον
Μπολιβάρ, θα ήταν κάτι μεγάλο, ωραίο και δυνατό.
Σήμερα,
είναι πιεστικά αναγκαίο να ξαναδούμε το ιδεολογικό υπόβαθρο πάνω στο
οποίο θέλουμε να στηρίξουμε μια πολιτική για την αντιμετώπιση της
κρίσης. Οσο η ιδεολογία μένει στα παλιά, και παύει να εκφράζει βαθύτερες
κοινωνικές ανάγκες και προσδοκίες, μετατρέπεται είτε σε ιδεοληψία, είτε
σε αδιέξοδο βολονταρισμό. Η εκδήλωση αυτή σήμερα είναι μια πρωτοβουλία
που βλέπει τον εαυτό της στον κεντροαριστερό χώρο. Όμως, ξέρουμε, ότι
οι τίτλοι κατακτώνται, ότι δεν είναι δεδομένοι, και ότι την κοινωνία θα
την κερδίσει όποιος δώσει πραγματικά προοδευτικές απαντήσεις στα μεγάλα
προβλήματα της κρίσης, των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, της
ανταγωνιστικότητας, της διαφθοράς, της ανικανότητας του Κράτους, της
ανεργίας και της φτώχειας, της σύγχρονης ανάπτυξης, της γνώσης και της
καινοτομικής δράσης, των ακραίων ιδεολογιών και της οικονομικής και
διαγενεακής ανισότητας. Οποιαδήποτε εκδοχή Αριστεράς, οποιαδήποτε εκδοχή
δημιουργικών δυνάμεων έχει να απαντήσει στο δίλημμα, ποιο είναι το
μεγαλύτερο διακύβευμα γι αυτήν: το πώς θα ξεφύγει η κοινωνία και η χώρα
από την κρίση και πώς θα εξυπηρετηθεί καλύτερα το συλλογικό, το
κοινωνικό και το εθνικό συμφέρον ή πώς θα διασωθούν δογματισμοί και
στερεότυπα, που έχουν στοιχειώσει, και απλώς περιμένουν να δώσουν τη
θέση τους σε νέα;
Σήμερα,
έξοδος από την κρίση προϋποθέτει μια απάντηση στη συνύπαρξη μιας
πρωτόγνωρης ανεργίας, φτώχειας, φόβου, αναξιοπιστίας της πολιτικής και
της παράλληλης κατασκευής εικονικών πραγματικοτήτων που διαδοχικά
καταρρέουν. Οσο η απάντηση αυτή εκκρεμεί, είναι πιθανό να δούμε ένα
απελπιστικό σενάριο: ότι τελικά η κρίση παρακάμπτεται, αλλά η κοινωνία
μένει σε ένα κυμαινόμενο τέλμα διαρκείας που θα στηρίζεται στις
περικοπές μισθών και συντάξεων, στην επιβολή φόρων σε όσους πληρώνουν
φόρους, στις νέες μορφές φτώχειας, στο δεύτερο μεγάλο μεταπολεμικό
μεταναστευτικό κύμα νέων στο εξωτερικό και στην πολιτική αδιαφορία για
την πραγματικότητα που διαμορφώνεται. Η σημερινή πολιτική δίνει το
μήνυμα, ότι πολλά από τα σημερινά χαρακτηριστικά δεν θα αλλάξουν παρά
επιφανειακά. Αυτή θα είναι η χειρότερη –και πολύ άδικη- πραγματικότητα.
Θα σήμαινε, ότι θα έχουν συντελεστεί
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.