ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΣ. Λιτόχωρο 1917 – 2013.

Έφυγε ο Μπαρμπα-Γιάννης Βλαχόπουλος, πλήρης ημερών, στα 96 του. Όσοι τον γνώριζαν από παλιά έχουν να λένε για το ευθύβολο του χαρακτήρα του και για το ότι δεν μασούσε τα λόγια του.

Τον γνώρισα τον τελευταίο χρόνο κατόπιν υποδείξεων φίλων οι οποίοι τον χαρακτήριζαν «ζώσα ιστορία». Και όντως η μνήμη του ήταν οξεία, παρά τα χρόνια του, η κρίση του ζυγισμένη και ορθολογική, οι εμπειρίες του πολύτιμες.

Μαχητής από την αρχή προσέφερε τον εαυτό του από τις πρώτες ημέρες της κατοχής της χώρας εναντίον του κατακτητή. Από τους πρώτους που αποχώρησε όταν εκείνοι εγκατέλειψαν την χώρα, γιατί πίστευε πως τέλειωσε έτσι, στην φάση εκείνη, το καθήκον του προς στην Πατρίδα.

Κατατάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό και λόγω των σπουδών του – ήταν απόφοιτος του ¨Ευκλείδη¨ του έτους 1940 - ήταν πολλαπλώς χρήσιμος στην Πατρίδα. Στενοχωρήθηκε πολύ, του κόστισε που κάποιοι «ανεγκέφαλοι», όπως έλεγε, τον πλήγωσαν, ταυτίζοντάς τον με κάτι που δεν ήταν.

Μετά τον πόλεμο απασχολήθηκε σε διάφορες υπηρεσίες συμβάλλοντας με τον τρόπο του στην ανασυγκρότηση της χώρας. Εργάστηκε σε ένα από τα 22 εκκοκκιστήρια βάμβακος, σε εκείνο της Ενώσεως Γεωργικών Συνεταιρισμών Θεσσαλονίκης, στο χωρίο Γέφυρα, το οποίο το έκανε υπόδειγμα. Το 1956 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής βρέθηκε στην περιοχή για τα εγκαίνια του δρόμου προς Ειδομένη, έμαθε για το εργοστάσιο  και απευθυνόμενος στον ιδιαίτερο του, κάποιον Πασχάλη Σκόντα, του λέει: «Πασχάλη, δώσε το τηλέφωνό μου να με πάρει αμέσως». Και στον Μπαρμπα-Γιάννη:  «Όποιος σε πειράξει, θα πάρεις τηλέφωνο αμέσως».

Ο Μπάρμπα-Γιάννης Βλαχόπουλος τίμησε το Λιτόχωρο. Στο χωριό πρόσφερε και κρυφά και φανερά. Και για τους συγχωριανούς η πόρτα του ήταν πάντα ανοικτή. Ήταν απλά ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ.

Αιωνία του η Μνήμη

Αντώνης Ι. Ζαρκανέλας