Παναγιώτης Σαββίδης : ΠΩΣ ΚΑΝΑΛΙΖΑΡΕΤΑΙ Η “ΑΠΟΛΙΤΙΚ “ ΣΤΑΣΗ…

Όταν η πολιτική έχει ταυτιστεί με την ρεμούλα, την αρπαχτή, με στενά ιδιοτελή συμφέροντα, προσωπικό πλουτισμό και κυρίως με την διακυβέρνηση αστικών κομμάτων στην εξουσία. Εναλλαγή για πολλά χρόνια, του συστήματος, του δικομματικού μπλοκ, στον θώκο της αστικής εξουσίας στην χώρα μας ( ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ.), τότε πράγματι μπορεί κάποιος να πει, ότι δεν αξίζει να ασχοληθείς με την πολιτική στην κατεύθυνση της συμμετοχής και προσφοράς και αποστασιοποιείται. Είναι όμως έτσι ?

Σταθερά το μπλοκ των αστικών πολιτικών δυνάμεων και κυρίως των δυνάμεων που διακυβέρνησαν την χώρα μας από την μεταπολίτευση και μετά, είχαν φτιάξει ένα πελατειακό κράτος, που μέσο της συναλλαγής και υποσχεολογίας, εγκλώβιζαν τον λαό σε μια διαδικασία << δούναι και λαβείν >> και αυτό διαμόρφωνε αυτόματα συνείδηση και παράλληλα συντηρούνταν σταθερά ολόκληρο το αστικό πολιτικό εποικοδόμημα, για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, της πλουτοκρατίας.

Βέβαια το αστικό πολιτικό σύστημα είχε και έχει χαραγμένη στρατηγική και πάνω σε αυτήν διαμορφώνουν την πολιτικής τους τα κόμματα της αστικής πολιτικής διαχείρισης, που είναι η διεύρυνση της κεφαλαιοκρατικής αναπαραγωγής, η αναπαραγωγή κεφαλαίων, η μεγιστοποίηση των κερδών των καπιταλιστών, μέσα από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, μέσα από την συνεχόμενη υποτίμηση της τιμής της.

Από αυτή την σκοπιά η πολιτική των αστικών κομμάτων δεν μπορεί να έχει φιλολαϊκά χαρακτηριστικά, για αυτό ότι δικαιώματα υπήρξαν στον λαό που σήμερα κονιορτοποιούνται με της πολιτικές των << μνημονίων >>, αλλά και πριν από αυτά, αποκτήθηκαν με σκληρούς, αιματηρούς, ταξικούς – λαϊκούς αγώνες, μέσα από μεγάλες αναμετρήσεις και συγκρούσεις με την πολιτική του κεφαλαίου και την καπιταλιστική εργοδοσία.

Η διαχείριση της αντιλαϊκής πολιτικής πέρασε και περνάει μέσα από πολλούς μηχανισμούς εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειες και στην μεταπολίτευση και μετά αυτό επιτεύχθηκε με ένα φαύλο σύστημα ρουσφετιού και λαϊκής εξαγοράς που σήμερα θέλουν να το αναπαλαιώσουν με νέους μεθόδους.

Το αστικό κράτος δρα ταξικά για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και αυτό το κάνει πολύ καλά. Παράλληλα το κράτος αξιοποιείται σαν λάφυρο από τον εκάστοτε διαχειριστή της αστικής εξουσίας, για να διαστρεβλώνει την πολιτική και να ουδετεροποιεί κάθε ταξική προσέγγιση και ανάλυση της. Έτσι εξασφαλίζεται μια επίπλαστη συναίνεση του λαού με την πολιτική του κεφαλαίου και συγκαλύπτεται ο αντιλαϊκός, ο ταξικός χαρακτήρα της πολιτικής και αυτό κάτω από προϋποθέσεις δημιουργεί μέσα στον λαό απολτικοποιημένη στάση και πρόκειται για συνειδησιακό σχεδιασμό του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε μέσα από την λαϊκή αδράνεια και απάθεια να περνάει αντιλαϊκές, αντιδραστικές ρυθμίσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να αναχαραχθεί.

Κάτι ανάλογο θέλει να κάνει η συγκυβέρνηση ( ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ), αφού η διαχείριση της αντιλαϊκής πολιτικής έχει δυσκολέψει, ελέω της οικονομικής κρίσης και οι ελιγμοί του παρελθόντος για την εξαγορά - ενσωμάτωση του λαϊκού παράγοντα στο σύστημα της ταξικής εκμετάλλευσης έχουν ελαχιστοποιηθεί, αυτό που υπερισχύει είναι η διέξοδος του κεφαλαίου από την κρίση και να ξαναμπεί σε νέο κύκλο κερδοφορίας και αναπαραγωγής του και αυτό απαιτεί σήμερα κυριολεκτικό τσάκισμα των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων. Αυτό τον στόχο υπηρετούν και όλα τα << μνημόνια >>, για αυτό τα μέτρα εξαθλιώνουν τον λαό.

Όταν είναι να σώσουν τα κέρδη του κεφαλαίου δεν υπολογίζουν κανένα κόστος τα αστικά κόμματα και το βλέπουμε αυτό παραστατικά τα τελευταία κυρίως 7 χρόνια με της πολιτικές των <<μνημονίων>>, που η μια αστική κυβέρνηση διαδέχεται την άλλη σε ένα είδος ειδικής αποστολής για να ανακάμψουν τα κέρδη του κεφαλαίου, που κλονίστηκαν με την κρίση και συμπιέστηκε το μέσο ποσοστό των κερδών τους, για αυτό είναι τόσο άτεγκτοι και αποφασισμένοι να τσακίσουν τον λαό, να κατεδαφίσουν τα δικαιώματα, της κατακτήσεις του, για λογαριασμό του κεφαλαίου και των κερδών του.

Η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού πάνω από το 85% έχει πληγεί από τα μέτρα των << μνημονίων >> με βαρύ τίμημα να πληρώνουν συνολικά οι εργαζόμενοι, μικρομεσαίοι αγρότες -κτηνοτρόφοι, μικροί έμποροι, καταστηματάρχες, αυτοαπασχολούμενοι, επαγγελματίες, συνταξιούχοι και με τους νέους επιστήμονες να αφήνουν μαζικά την χώρα και να μεταναστεύουν.

Οι 2 βασικοί πυλώνες του αστικού πολιτικού συστήματος, τα πολιτικά υποκείμενα παράγοντες σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ, χάνουν την ικανότητα να χειραγωγούν τον λαό με την ευκολία που το έκαναν παλιότερα, έτσι χάνουν πολλούς από τους υποστηριχτές – ψηφοφόρους τους και κυρίως το ΠΑΣΟΚ, αφού η σοσιαλδημοκρατία παραδοσιακά και ιστορικά έχει μεγαλύτερη ικανότητα να διεισδύει σε εργατικές - λαϊκές δυνάμεις και να της χειραγωγεί με ψέματα, τρέφοντας φρούδες ελπίδες. Αυτό ξαναγίνεται στην χώρα μας τώρα με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό αυτομάτως δεν δημιούργησε συνθήκες μαζικής αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος και κυρίως μαζικής λαϊκής δράσης για την ανατροπή του, αλλά πιο πολύ αμηχανία και έπειτα θυμό κυρίως σε μικρά και μεσαία κοινωνικά στρώματα που είχαν εφησυχαστεί με αυτό που ζούσαν μέχρι τότε και έλπιζαν στην παραπέρα οικονομική τους ενδυνάμωση.

Η εργατική τάξη εκφράστηκε κάπως πιο οργανωμένα σε αυτή την καθολική επίθεση και κυρίως εκείνο το τμήμα που εκφραζόταν από τον ταξικό πόλο του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος, το ΠΑΜΕ.

Το σύστημα απεργάστηκε και απεργάζεται σχέδια για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού με στόχο πάντα τον εγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων, στην αποτροπή ριζοσπαστικοποίησης τους, στην ενσωμάτωση τους.

Σε αυτά τα σχέδια έπαιξαν και οι <<πλατείες των αγανακτισμένων >>, για αυτό καθόλου τυχαία αποθεώθηκαν από το σύστημα και κυρίως από τα ΜΜΕ των καπιταλιστών, που θάβουν συστηματικά κάθε λαϊκή κινητοποίηση, τους οργανωμένους λαϊκούς αγώνες, της απεργίες. Οι <<πλατείες>> έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, αλλά έδωσαν και ζωτικό χώρο δράσης στους ναζί της << χρυσής αυγής >> και στους πάσης φύσεως φασίστες να δημαγωγούν και να λαϊκίζουν, ξορκίζοντας την οργανωμένη λαϊκή πάλη.

Η αποπολιτικοποίηση της πάλης ήταν χαρακτηριστικό των <<πλατειών>> που αποτελούσε κατεύθυνση, για τον αποπροσανατολισμό του λαού, για το ποιος φταίει και κυρίως σε ποια κατεύθυνση έπρεπε να παλέψει για την προοπτική του.

Για αυτό από την πρώτη στιγμή στις <<πλατείες>> πολεμήθηκε το οργανωμένο εργατικό κίνημα, συνθήματα όπως <<έξω τα συνδικάτα>> , <<έξω τα κόμματα>> , <<να καεί η βουλή>>, <κάτω και οι 300>> , συνέθεταν ένα σκηνικό, ετερόκλητων κοινωνικών δυνάμεων, με διαφορετικό βαθμό εμπειρίας κοινωνικοπολιτικής συμμετοχής και δράσης, με στόχο να αποβληθεί το ταξικό στοιχειό από την φωνή των <<αγανακτισμένων>> , ώστε να μην μετατραπεί σε οργανωμένο λαϊκό – πλειοψηφικό ρεύμα ταξικής αμφισβήτησης και ανατροπής.

Αυτή η εσκεμμένη τακτική από αυτούς που το πρωί φορούσαν τα κομματικά τους κουστούμια και το βράδυ το έπαιζαν στις <<πλατείες>>, <<ανεξάρτητοι>> και <<αγανακτισμένοι>>, διευκολύνθηκε με την <<απολιτίκ>> στάση που είχαν χρόνια τμήματα των εργαζομένων, των μικρών και μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, που ποτέ τους δεν είχαν απεργήσει, δεν είχαν συμμετάσχει σε μια λαϊκή κινητοποίηση, ήταν αμέτοχοι σε αγωνιστικές διεργασίες, ήταν αυτοί που έλεγαν για χρόνια <<εγώ δεν ασχολούμαι με την πολιτική>>, κοιτάω την δουλειά μου, την οικογένεια μου, την ζωή μου.

Σε αυτά τα τμήματα ήθελαν να επιδράσουν, να μην συναντηθούν με το οργανωμένο λαϊκό κίνημα της ταξικής αμφισβήτησης και ανατροπής και στόχευαν μέσο των <<πλατειών>> να εκτονωθεί ανώδυνα για το σύστημα ο θυμός τους, << εκπαιδεύοντας τους >> παράλληλα ότι με μερικές χιλιάδες μούντζες προς την μεριά του στο αστικού κοινοβουλίου και ίσως μερικά <<ντου>> σε αυτό, θα άλλαζε η πολιτική υπέρ του λαού. Και σε αυτή την περίπτωση, η χειραγώγηση λαϊκών συνειδήσεων με βάση το πάνω σκεπτικό ήταν έκδηλη.

Πόνταραν στην ανυπομονησία αυτών των κοινωνικών τμημάτων, αφού δεν υπήρχε άλλη εμπειρία σε πολλούς από αυτούς από μαζικές αγωνιστικές διεργασίες και με την ανάλογη προετοιμασία, πολλοίς κόσμος που κατέβηκε στις <<πλατείες>> στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού καλλιέργησε ψεύτικες προσδοκίες και παρουσίασε τον εαυτό του σαν λύση, αφού προέτρεπε τον λαό μόνο να τον ψηφίσει και αυτός μετά θα έσκιζε τα μνημόνια και θα χτυπούσε τα νταούλια για να χορεύουν οι << θεσμοί>> και η Ε.Ε. στον ρυθμό του. Η συνέχεια λίγο πολύ είναι γνωστή.

Σε αυτά τα κοινωνικά τμήματα με τα χαρακτηριστικά που περιγράφτηκαν πιο πάνω παίζει και η << χρυσή αυγή >>. Πολλοί που σήμερα ακολουθούν την << χρυσή αυγή >> ήταν ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. που η πολιτική τους στάση είχε αφετηρία και τερματισμό την προσωπική βόλεψη. Σε πολλούς δεν ικανοποιήθηκε αυτό το αίτημα, θυμωμένοι και με αυτό το κριτήριο άφησαν τα παραδοσιακά αστικά κόμματα και έγιναν εύκολη λεία για την << χρυσή αυγή >>, αφού η πολιτική χωρίς περιεχόμενο, με στοιχεία ανέξοδου θυμικού, εύκολα μπορεί να παραπλανήσει και κυρίως όταν το ακροατήριο έτσι έχει συνηθίσει την πολιτική χωρίς να την προσεγγίζει ταξικά ως προς το περιεχόμενο της.

Ντύνουν το <<απολιτίκ>> με τον μανδύα της πολιτικής στάσης, υπόσχονται αλλαγές υπέρ του λαού που το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να τους χειροκροτεί και να τους εκθειάζει.

Ότι δεν ουδετεροποιεί το σύστημα και δεν το περιθωριοποιεί πολιτικά το θέλουν στην παραπάνω κατεύθυνση, αστικά κόμματα, μικροαστικά, οπορτουνιστικά, φασιστικά, δεν θέλουν τον λαό στο επίκεντρο της λαϊκής πάλης, για να αφυπνίζεται πολιτικά – ταξικά, γιατί όλοι τους πασχίζουν για την μακροημέρευση του άθλιου, ιστορικά, ξεπερασμένου, καπιταλιστικού συστήματος.

Δρούνε σαν βαστάζοι του συστήματος και το βασικό που επιδιώκουν, πέρα για το πώς το κεφάλαιο θα αυγατίζει τα κέρδη του, είναι να έχουν στο δόκανο δεμένο τον λαό ώστε να μην αντιδράει, να δυσκολεύεται για αυτό και εύκολα να απογοητεύεται.

Υπάρχει εμπειρία και πείρα ο αγώνας για φιλολαϊκές εξελίξεις για την κοινωνική απελευθέρωση δεν θα είναι εύκολος, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, δεν είναι ευθύγραμμος, είναι όμως ο μόνος που απελευθερώνει εργατικές – λαϊκές δυνάμεις, της χειραφετεί από την αστική πολιτική, αστική ιδεολογία, πολιτικοποιεί τον αγώνα και την δράση τους, τους κάνει αποφασισμένους και δημιουργεί εκείνες της αντοχές για να νικήσουν στην βάση της κοινωνικής αναγκαιότητας, για την λαϊκή ευημερία και εξέλιξη.

Είναι ο αγώνας που οξύνει την ταξική πάλη, με την ενότητα των εργαζομένων σε ταξική κατεύθυνση, με την κοινωνική συμμαχία των μικρομεσαίων του χωριού και της πόλης ο λαός μπορεί να περάσει στην αντεπίθεση και να νικήσει.

Οποιαδήποτε αναβλητικότητα και καθυστέρηση σε αυτή την κατεύθυνση, βάζει τον λαό στον φαύλο κύκλο της απογοήτευσης και αποδοχής της βαρβαρότητας του καπιταλισμού σαν μονόδρομος.

Αυτό υπηρετεί και η <<απολιτίκ>> στάση όσες μεταμφιέσεις και να της δώσουν και οδηγεί στην συντήρηση, την αντίδραση, την αναδίπλωση και εν τέλει στον λαϊκό συμβιβασμό και υποταγή.

Σαββίδης Παναγιώτης

[op14]