Αντώνης Σαουλίδης : Η “κεντροαριστερά” και το χρονοντούλαπο της Ιστορίας

Τα τελευταία χρόνια η πολιτική ζωή στη χώρα μας μονοπωλείται από την επικοινωνία σε βάρος των πολιτικών προτάσεων και ως συνέπεια της έλλειψης ουσιαστικής πολιτικής συζήτησης. Η επικοινωνία βρισκόταν στην κορυφή των προτεραιοτήτων των κομματικών επιτελείων με στόχο να καλύψει τη σε πολιτικό επίπεδο ένδεια, ενώ συχνά αρκούσε κάτι “εντυπωσιακό” για να ξεχάσουμε τα υπόλοιπα κενά. Δυστυχώς ακόμη και σήμερα που τα κοινωνικά προβλήματα αποκτούν χαρακτηριστικά μονιμότητας και οι πολιτικές προτάσεις θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο, το πολιτικό σύστημα αναζητεί πάλι τις ίδιες συνταγές.

Σε αυτό το περιβάλλον λοιπόν ποιο είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη; Η συμπόρευση του Γιώργου Παπανδρέου καθώς και των άλλων βουλευτών που εντάχθηκαν ή μπορεί να ενταχθούν στην Κοινοβουλευτική της Ομάδα δεν αρκεί για να λύσει τα προβλήματα του χώρου. Η πολιτική δεν είναι απλά μία εικόνα, είναι λύσεις στα προβλήματα, είναι πρόγραμμα για το μέλλον. Διαφορετικά η κουβέντα θα αναλωνόταν στο κατά πόσο θα έπρεπε να συνυπάρξουμε με τον Παπανδρέου ή αν, πριν την επιστροφή του, θα έπρεπε να εξομολογηθεί στον ιερέα της ενορίας της Χαριλάου Τρικούπη και να ζητήσει άφεση αμαρτιών για αυτά που έκανε ή δεν έκανε. Βέβαια υπάρχουν και άλλοι πολλοί που προσπαθούν να “σώσουν” τον προοδευτικό χώρο και οι οποίοι είναι πιθανόν μετά τις εξελίξεις να θελήσουν να επανεπιβιβαστούν.

Είναι σίγουρο ότι η χρονική συγκυρία που λαμβάνουν χώρα οι μετακινήσεις των πολιτικών στελεχών μάς θυμίζουν την ποδοσφαιρική μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου. Οι γνωρίζοντες τα ποδοσφαιρικά μπορούν να διαβεβαιώσουν ότι λίγες μεταγραφές “έπιασαν” τον Γενάρη. Οι λόγοι απλοί, διότι προσπάθησαν να καλύψουν τη δυσαρέσκεια του κόσμου με μεγάλα ονόματα, τα οποία όμως ήταν κορεσμένα από φιλοδοξίες και αναζητούσαν απλά τα “συντάξιμα”. Σας υπενθυμίζω ότι από το άθλημα της πολιτικής, η ιστορία έδειξε ότι λίγοι αποχωρούν οικειοθελώς και τέλος, όπως μας ενημερώνει ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης, για τα λεγόμενα “ενός θείου” του “αυτοί ποτέ δεν παραιτούνται και σπανίως πεθαίνουν”!

Τι μένει σήμερα; Αναπόφευκτα δημιουργείται μία δύσκολη εξίσωση που περιλαμβάνει αυτούς που έμειναν στα δύσκολα, εκείνους που έφυγαν στα δύσκολα και κάποιους από αυτούς που μας έφεραν στα δύσκολα… Γιατί θεωρώ πως με το μελάνι της Ιστορίας να είναι ακόμη νωπό, κανείς συνετός άνθρωπος δεν αποδέχεται ότι οι ευθύνες έχουν πλήρως και δικαίως κατανεμηθεί στους πραγματικούς υπαίτιους της οικονομικής και αξιακής κρίσης που βιώνει η ελληνική κοινωνία.

Έτσι λοιπόν, βασιζόμενος στα παραπάνω, θα μου επιτρέψετε να εκφράσω την άποψή μου για την προσπάθεια συμπόρευσης και επανένωσης όλων των “κομματιών” του προοδευτικού πολιτικού “παζλ”. Καλώς ήρθατε στις “Συμπληγάδες Πέτρες” της αξιολόγησης και της κρίσης από την εκλογική μας βάση, η οποία σίγουρα δεν θα είναι δίκαιη, γιατί είναι φορτισμένη συναισθηματικά. Το μόνο που μπορεί να μετριάσει το συναισθηματικό στοιχείο με το πολιτικό είναι η άρθρωση ρεαλιστικής αλλά και συνάμα οραματικής πρότασης υπέρβασης της κρίσης, και όχι απλής διαχείρισης αυτής!

Τότε και μόνο τότε οι πολίτες θα έχουν τη δυνατότητα, αλλά πιστεύω και τη θέληση, να συμμετέχουν και με τη δική τους συμμετοχή να λύσουν το “Γόρδιο Δεσμό” της παράταξης. Γιατί η δική μας παράταξη δεν είναι απλώς περήφανη για την ιστορία της. Είναι κυρίως περήφανη για τη δυνατότητά της να εμπνέει, να οδηγεί το μέλλον, να πορεύεται μαζί με τους πολίτες σε αυτό, με σιγουριά.

Δυστυχώς, εάν δεν προχωρήσουμε μπροστά, πολιτικά και όχι απλώς επικοινωνιακά, το μόνο που θα υπάρχει για να μας θυμίζει τις ρίζες μας θα είναι το “χρονοντούλαπο της Ιστορίας”, το οποίο τελικά θα κλείσει εμάς και όχι αυτούς για τους οποίους άνοιξε.

---

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία» το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017 [opb][op14]