«Κοιτάζοντας στην επόμενη μέρα…» (του Γιώργου Μανίκα, Δικηγόρου Κατερίνης).

Οι πιο αδιάφορες και υποτονικές εκλογές στη Μεταπολίτευση τελείωσαν και τώρα που η σκόνη «κάθισε» επιστρέφουμε γρήγορα στην καθημερινό αγώνα με την πραγματικότητα. Αφού λοιπόν ο Α. Τσίπρας τέλειωσε (ή μάλλον τελείωσε) με την ισχυρή εσωκομματική του αντίδραση σύροντας μία ολόκληρη χώρα σε μία αδικαιολόγητη εκλογική αναμέτρηση και αφού σχημάτισε και πάλι μία κυβέρνηση με εταίρο το κόμμα των ΑΝΕΛ, θα επιχειρήσει και αυτή τη φορά όπως ισχυρίζεται και ο ίδιος να προχωρήσει το έργο του. Ουσιαστικά πρέπει πρώτα να «κλείσει» την ζημιά που ο ίδιος και η κυβέρνησή του προκάλεσαν κατά το πρώτο 7μηνο που έκλεισαν στην εξουσία. Μία ζημιά, την οποία οι νυν κυβερνώντες ούτε ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα να αποτρέψουν ούτε την πλήρη της έκταση έχουν αντιληφθεί ακόμη. Άλλωστε κανείς δεν ξεχνά, αν και σίγουρα το παραβλέπει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παίζοντας με τους θεσμούς έριξε την προηγούμενη κυβέρνηση μέσα στην «αγωνία» και τη βιασύνη του να «σώσει» την χώρα. Φυσικά τα αποτελέσματα τα κατέγραψε η Ιστορία. Ο λαός, κουρασμένος από τη συνεχή προσφυγή σε κάλπες επέλεξε την αποχή από το να αποδοκιμάσει το ΣΥΡΙΖΑ, επιτρέποντας του να κυβερνήσει και πάλι. Τώρα πλέον κυβέρνηση έχουμε, η συμφωνία υπογράφηκε, μένει μόνον να εφαρμοστεί. Οι άνθρωποι που είδαμε ότι ανέλαβαν ως υπουργοί, θα βρουν αυτή τη φορά πραγματικά την κοινωνία απέναντί τους, τους αγρότες, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους μισθωτούς, αλλά και όλες τις κοινωνικές τάξεις που θα πληγούν και θα υποστούν τις συνέπειες του τρίτου «αριστερού» Μνημονίου.

Συνεπώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καλείται να κάνει τα εξής αντίθετα από αυτά που πρεσβεύουν τα κόμματα που την αποτελούν - κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ - αλλά και που αντιτάχθηκαν σθεναρά όσο αντιπολιτεύονταν:

-Να ακολουθήσει φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στην αγορά, ανοίγοντας επαγγέλματα, υιοθετώντας την εργαλειοθήκη του ΟΑΣΑΑ και απελευθερώνοντας γενικότερα την αγορά εργασίας, εφαρμόζοντας ταυτόχρονα τις επώδυνες κοινωνικά απαιτήσεις των δανειστών για την δημιουργία ακόμη πιο ευέλικτων σχέσεων εργασίας, με ότι αυτό συνεπάγεται.

-Να αλλάξει την γενικότερη φιλοσοφία τη λειτουργία και τους στόχους της παιδείας, η οποία είναι παντελώς κολλημένη σε παλιές νοοτροπίες και πρακτικές, ερχόμενη σε σύγκρουση με την στάση που κρατούσε ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια.

-Να επανιδρύσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας, κάνοντας το ευέλικτο και αποτελεσματικό, χτυπώντας ταυτόχρονα τα συμφέροντα που και τρέφονται από το χώρο αυτό εδώ και δεκαετίες.

-Να λύσει το μέγα ασφαλιστικό πρόβλημα που ταλανίζει κυβερνήσεις εδώ και πολλά χρόνια. Οι λύσεις που έρχονται σε αυτό το ζήτημα μέσω του τρίτου μνημονίου θα είναι εξαιρετικά σκληρές για την κοινωνία.

-Να αναζωογονήσει την ελληνική οικονομία μέσω της προώθησης της παραγωγής και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αντιμετωπίζοντας την παθογένεια της παντελούς εξάρτησης ιδιωτικού-δημόσιου τομέα, κόντρα για άλλη μια φορά στην ιδεολογία του.

-Να μετατρέψει τέλος, τον δημόσιο τομέα, από ένα δυσκίνητο και αναποτελεσματικό γραφειοκρατικό μηχανισμό, σε ένα λειτουργικό, αποτελεσματικό, ανεξάρτητο κομματικά και ευκίνητο μηχανισμό, που θα είναι φιλικός προς τον πολίτη. Ταυτόχρονα παραμένει σε εκκρεμότητα και το τεράστιο πρόβλημα του μεταναστευτικού ρεύματος, που πλέον πρέπει να μπει στην πρώτη γραμμή της κυβερνητικής πολιτικής.

Πολλά από τα παραπάνω είναι, δυσάρεστα, ενώ άλλα είναι αναγκαία, το σίγουρο είναι ότι δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν στην Ελλάδα από μία κυβέρνηση, όπως αυτή, δύο κομμάτων, ενός μικρού και ενός μεγαλύτερου όπως έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν. Χρειάζεται γενικότερη πολιτική και κοινωνική συναίνεση. Χρειάζεται κυρίως ένα πολιτικό σύστημα αποφασισμένο και δυνατό, που θα έχει προκύψει μέσα από γενικότερες και ευρύτερες συμμαχίες. Συμμαχίες που θα ξεπεράσουν παλαιά ταμπού και κομματικούς εγωισμούς και θα προτάξουν του συμφέρον και την πρόοδο της χώρας. Κοιτώντας και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κάνοντας μία ιστορική αναδρομή θα αντιληφθούμε ότι η φιλοσοφία των συνεργασιών και των συνθέσεων διαφορετικών πολιτικών αντιλήψεων είναι πραγματικότητα εδώ και πολλά χρόνια. Στην Ελλάδα το πολιτικό και εκλογικό σύστημα δεν ευνόησε κάτι τέτοιο, τα τελευταία όμως χρόνια ο ελληνικός λαός το θεωρεί αναγκαιότητα για να προχωρήσουμε ως έθνος μπροστά. Ταυτόχρονα και ο ρόλος της αντιπολίτευσης πλέον αλλάζει και θα πρέπει να στραφεί στην εποικοδομητική κριτική και προβολή προτάσεων και να αποφύγει νοοτροπίες και πρακτικές του παρελθόντος όπως ο λαϊκισμός και η δημαγωγία. Δυστυχώς η σύνθεση της σημερινής κυβέρνησης δεν δείχνει θέληση για κάτι νέο παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς προεκλογικά. Φαίνεται επομένως πως πάμε σε «μία από τα ίδια». Η χώρα μας απέχει ακόμη πολύ, από την επιστροφή στην «κανονικότητα»