«Το μνημόνιο της Αριστεράς» Του Μανίκα Γεωργίου, Δικηγόρου Κατερίνης

Η ελληνική αριστερά, όπως αυτή εκφράζεται πλειοψηφικά από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α και τις συνιστώσες του ήρθε στην εξουσία για πρώτη φορά στην ιστορία στης Ελλάδας μετά την νίκη του στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015. Η κατάκτηση της εξουσίας από ένα αριστερό κόμμα που μέχρι τότε χαρακτηριζόταν έως και ακραίο από πολλούς δεν θα πρέπει βέβαια να προκαλεί μεγάλη έκπληξη. Ως γνωστόν, μεγάλη «μάζα» της εκλογικής δύναμης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α προήλθε από πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ευρύτερης κεντροαριστεράς οι οποίοι βρήκαν, μία ανοιχτή αγκαλιά στους κόλπους του τότε αντιμνημονιακού ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Φυσικά το καλωσόρισμα στους κόλπους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α συνοδεύονταν και από άφθονες και γενναιόδωρες υποσχέσεις προς κάθε κοινωνική τάξη που χτυπήθηκε οικονομικά την τελευταία 5ετία, δημιουργώντας έτσι την ψευδαίσθηση στους απλούς πολίτες ότι όλα τα οικονομικά προβλήματα θα λύνονταν εύκολα και πως η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν απλώς ο «κακός, δουλοπρεπής εντολοδόχος» της τρόικας των δανειστών. 

Το ΠΑΣΟΚ δεν άργησε να γονατίσει απέναντι στον εκτεταμένο λαϊκισμό και τη δημαγωγία, που έντεχνα χρησιμοποίησε ο  ΣΥ.ΡΙΖ.Α τα τελευταία χρόνια. Αυτό σε συνδυασμό με την εφαρμογή πολιτικών αντίθετων με την ιδεολογία και την ιδιοσυγκρασία του, έφεραν το ΠΑΣΟΚ σε σύγκρουση με την κοινωνική του βάση η οποία με ευχαρίστηση του χρέωσε άκριτα όλα τα δεινά της χώρας και εν τέλει το απογύμνωσε εκλογικά. 

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α βέβαια δεν αρκέστηκε μόνο στην εκλογική λεηλασία του ΠΑΣΟΚ αλλά ταπείνωσε και το έτερο κόμμα της μεταπολιτευτικής περιόδου της Ελλάδος, τη Νέα Δημοκρατία, πράγμα όχι ιδιαίτερα δύσκολο αφού η Νέα Δημοκρατία, καθηλωμένη από βαρίδια και αγκυλώσεις του παρελθόντος, αποδείχθηκε τελικώς εύκολος στόχος καθόσον αδυνατούσε να εφαρμόσει ακόμη και πολιτικές συμβατές με την φιλελεύθερη ιδεολογία της. 

Να λοιπόν που  έφτασε η ώρα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α να έρθει αντιμέτωπος με τις γαλαντόμες προεκλογικές υποσχέσεις του, που χωρίς φειδώ μοίρασε άφθονες προς όλες τις κοινωνικές τάξεις τα 3 χρόνια που βρισκόταν στον υπεύθυνο θεσμικό ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όταν όμως ήρθε αντιμέτωπος με την οικονομική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα και επιχειρώντας ταυτόχρονα μια στροφή προς το ρεαλισμό συνειδητοποίησε - ίσως αργά - πως συνθήκες δεν ήταν έτσι όπως τις ονειρευόταν. Λέω «ονειρευόταν» διότι ως καλόπιστος θέλω να πιστεύω πως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α πράγματι θεωρούσε πως είναι δυνατή μία αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη κόντρα στην λιτότητα που επιβάλει η Γερμανία και οι δορυφόροι αυτής στις οικονομικά αναιμικές χώρες του νότου. Το περιβόητο email Χαρδούβελη, που για πολλούς στάθηκε η αιτία της πτώσης της εξουθενωμένης συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έγινε τότε αντικείμενο σφοδρής κριτικής από την σημερινή κυβέρνηση. Σύμφωνα λοιπόν με την κυβέρνηση η διαπραγμάτευση άρχισε ουσιαστικά από την αρχή το Φλεβάρη του 2015 και ήταν σκληρή και λυσσαλέα. Ακούγαμε για κόκκινες γραμμές, για συνεχείς συνόδους του «eurogroup», για συνόδους κορυφής, βλέπαμε εντυπωσιακές θεατρικές συγκρούσεις «on air» ( το «ουάου» του κ. Βαρουφάκη), για να καταλήξουμε εν τέλει που; Στο απόλυτο αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων για το οποίο ευθύνονται βεβαίως εξίσου τόσο οι «θεσμοί» για την αδιαλλαξία τους, όσο και η ελληνική κυβέρνηση για την αψυχολόγητα αλλοπρόσαλλη τακτική της και την κωλυσιεργία της τόσους μήνες. Το πιο δυσάρεστο βέβαια όλων αυτών είναι πως οι συνέπειες των ανωτέρω εξελίξεων έπεσαν πάνω στην εξουθενωμένη ελληνική κοινωνία και όχι στους «εταίρους» μας, όπως ήλπιζε η ελληνική κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός, απελπισμένος και  δραματικά στριμωγμένος πολιτικά πήρε την απόφαση να νίψει τας χείρας του να αφήσει τον ίδιο το λαό να βγάλει να κάστανα από τη φωτιά – μην τυχόν και «καεί» το κόμμα του, όπως «κάηκαν» η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Μέσα λοιπόν από μία δραματική προεκλογική πορεία μόλις 6 ημερών, με ένα «capital control» να νεκρώνει την ελληνική αγορά φτάσαμε μέσω πολώσεων και διχασμών σε ένα ΟΧΙ του λαού με ποσοστό 61,31%. Γιατί είπαν ΟΧΙ οι έλληνες; Οι λόγοι είναι ποικίλοι και δεν θα τους αναλύσω στο παρόν. Σε τι είπαν όμως ΟΧΙ; Αυτό είναι και το κρίσιμο ερώτημα που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην επιλογή των πολιτών. Είπαν λοιπόν οι Έλληνες ΟΧΙ σε ένα σχέδιο-πρόταση των δανειστών που ήταν πολύ σκληρό για την ελληνική κοινωνία και οικονομία ή είπαν ΟΧΙ στο παλαιοκομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης; Ίσως και τα δύο. Όμως ο κ. Τσίπρας δεν φαίνεται ερμήνευσε σωστά το αποτέλεσμα. Διότι το σχέδιο διάσωσης που καλεί τους βουλευτές του Κοινοβουλίου να ψηφίσουν είναι εξίσου – αν όχι και περισσότερο -  σκληρό για τον ελληνικό λαό. Ποιος ο λόγος λοιπόν, όλης αυτής της αναστάτωσης και ταλαιπωρίας, κοινωνικής και οικονομικής, αφού η «δημοκρατική έκφραση» του ελληνικού λαού ουδεμία σημασία είχε (όπως αποδεικνύεται σήμερα) στην κατάληξη της συμφωνίας; Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση δεν μας εξηγεί γιατί πραγματικά έπρεπε να περάσουμε όλη αυτή την περιπέτεια, χωρίς μάλιστα να κερδίσουμε το παραμικρό αφού η συμφωνία που έρχεται είναι ένα τρίτο Μνημόνιο (και μάλιστα εξαιρετικά επώδυνο); Ίσως όλα αυτά είχαν στόχο την ικανοποίηση της αυταρέσκειας και του εγωισμού ενός πολιτικού κόμματος; 

Αφήνοντας λοιπόν, πίσω μας όλα τα παραπάνω, αλλά όχι ξεχνώντας τα, ερχόμαστε στην ιστορική αυτή στιγμή που ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α καλείται από την επόμενη εβδομάδα να εφαρμόσει με τη σειρά του ένα ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Γιατί ΜΝΗΜΟΝΙΟ θα είναι το πρόγραμμα που θα φέρει – αν όλα πάνε καλά στις διαπραγματεύσεις – όπως και αν θέλουν να το ονοματίσουν. Καλείται λοιπόν να το κάνει χωρίς να σκεφτεί το πολιτικό κόστος παρά μόνο το καλό της πατρίδας. Καλείται να πάει κόντρα σε όλες του τις προεκλογικές δεσμεύσεις και να έρθει και αυτός με τη σειρά του σε σύγκρουση με την κοινωνική βάση, όπως συγκρούσθηκαν όλα τα κόμματα που διαδέχθηκε στην εξουσία. Καλείται να κάνει όσα έκαναν και όσα δεν άντεξαν να κάνουν ενωμένα, δύο κόμματα που κάποτε εξέφραζαν το 85% του εκλογικού σώματος. Καλείται να μπει έστω και τελευταία στιγμή στο χώρο της αλήθειας και του ρεαλισμού αφήνοντας πίσω του το ρομαντικό κόσμο που του παρείχε η εύκολη θέση της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Καλείται να πει όχι στις φωνές που βρίσκονται στους κόλπους του και του ζητούν να εφαρμόσει τακτικές τρέλας και καταστροφής τύπου «Κούγκι». Καλείται τέλος να διαχειριστεί ένας απίστευτο χάος, στο οποίο και ο ίδιος ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α συνέβαλε με τη στάση του προεκλογικά και μετεκλογικά και να βάλει σε τάξη την οικονομία, δημιουργώντας ξανά τις συνθήκες σταθερότητας που παρέλαβε από την συγκυβέρνηση που κατακρεούργησε. Και όλα αυτά εφαρμόζοντας ένα από τα ποιο σκληρά προγράμματα στην ιστορία της χώρας με την ανοχή ακόμα και με την συμπαράσταση της αντιπολίτευσης. Αυτή η κυβέρνηση δεν έχει άλλη επιλογή από το να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις τις και όχι μόνο στις δεσμεύσεις της και να παραδώσει μία Ελλάδα πολύ καλύτερη από αυτή που παρέλαβε στις 25 Γενάρη του 2015. Και θα το καταφέρει μόνο αν αφήσει τα κομματικά βαρίδια και το πολιτικό κόστος πίσω της και προχωρήσει γενναία μπροστά. Εάν η κυβέρνηση αυτή σκεφτεί μόνον το κομματικό συμφέρον, όπως δυστυχώς δείχνουν μέχρι τώρα οι πράξεις της το τέλος δεν θα έρθει μόνο για αυτούς αλλά για όλους τους έλληνες. Ας το σκεφτούν καλά.  

[op14]