ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Θα εκπλαγούν όσοι βιάστηκαν να ξεγράψουν αυτή τη μεγάλη ιστορική παράταξη από το χάρτη των πολιτικών εξελίξεων

H παράταξη έχει ανάγκη από μια τόνωση της αυτοπεποίθησής της, την οποία εμείς θα την προσφέρουμε στον εαυτό μας. Όλοι θα καταλάβουν ότι δεν υπάρχει περιθώριο ούτε αποστασιοποίησης, ούτε προσωπικών προταγμάτων. Όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να συσπειρωθούμε και όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε θυσίες χάρη της συλλογικότητας. Και χαίρομαι γιατί βλέπω να υπάρχει ανταπόκριση και θα υπάρξει και αποτέλεσμα. Θα εκπλαγούν όσοι βιάστηκαν να ξεγράψουν αυτή τη μεγάλη ιστορική παράταξη από το χάρτη των πολιτικών εξελίξεων. Εμείς θα τις καθορίσουμε.  Οι δημοτικές, περιφερειακές και ευρωπαϊκές εκλογές του Μαΐου, δεν είναι εθνικές, δεν κρίνεται η κυβέρνηση, αλλά κρίνεται το κλίμα. Κρίνεται η εθνική ατμόσφαιρα. Κρίνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό η νομιμοποίηση των πολιτικών παραγόντων, γιατί ο καθένας θα κάνει μετά την ερμηνεία του αποτελέσματος.  Αυτό που κυρίως κρίνεται είναι η αντοχή μιας εθνικής στρατηγικής, που την εγγυάται το ΠΑΣΟΚ, η δημοκρατική προοδευτική παράταξη, η κεντροαριστερά της ευθύνης. Σε εμάς στο χώρο μας, στην παράταξή μας, στο ρεύμα μας είναι η υπόθεση αυτή. Η αντοχή αυτού του χώρου έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από οτιδήποτε άλλο. Υπάρχουν «αειπάρθενοι» που αγωνίζονται να σώσουν μια χώρα από την κρίση; Αλλά εάν κάποιοι θέλουν να είναι αειπάρθενοι, πρέπει να ξέρουν ότι ο ελληνικός λαός δεν αποτελείται από μωρές παρθένες. Όλοι καταλαβαίνουν τώρα.

16.2.2014, Ομιλία  στην ημερίδα με θέμα: «Τοπική Αυτοδιοίκηση, Υγεία και Κοινωνικό Κράτος» Πολλοί νομίζουν ότι η κρίση άρχισε το 2010 και δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η κρίση σοβούσε, έτρωγε τα σωθικά της χώρας. Και από το 2010 και μετά δεν βιώνουμε την κρίση, αλλά τις συνέπειες της μεγάλης προσπάθειας να ξεπεράσουμε την κρίση που έχει βεβαίως παρενέργειες. Παρενέργειες που οφείλονται και σε λάθη των Ευρωπαίων και διεθνών εταίρων μας, και σε δικά μας λάθη. Καθυστερήσεις, αδικίες. Όμως, υπάρχει και σχέδιο και αποτέλεσμα που οικοδομείται στην απόφαση του ελληνικού λαού, την ιστορική του απόφαση, να υποβληθεί σε θυσίες. [...]  Το πολιτικό κόστος που επωμίστηκε το ΠΑΣΟΚ πρωτίστως είναι το λιγότερο, το μεγάλο κόστος είναι η ανεργία, η ανεργία των νέων, η ύφεση, η απογοήτευση που έρχεται και φωλιάζει μέσα στην καρδιά της κοινωνίας και εδώ είναι που πρέπει να κάνουμε τις μεγάλες αλλαγές, εδώ είναι που πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας, τώρα που πραγματικά μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Έχουμε βέβαια κάνει ένα τεράστιο πολιτικό λάθος. Αφήσαμε, δυστυχώς, φίλες και φίλοι, περιθώρια, μεγάλα περιθώρια, για εύκολη «αντιμνημονιακή» όπως λέγεται –εντός εισαγωγικών- δημαγωγία και ανευθυνότητα. Σίγουρα έπρεπε να έχουμε χειριστεί το θέμα εξ αρχής έτσι ώστε να μην έχει κανείς το περιθώριο να δημαγωγεί, να ασχημονεί, να παραπλανεί, να συνωμοσιολογεί και τελικά να φθείρει τη συνείδηση ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού και της παράταξής μας. Γιατί πολλοί είναι οι σύντροφοι και φίλοι και συναγωνιστές, που έδωσαν προσοχή σε έναν πολιτικό λόγο που λέει πάρα πολύ απλά ότι καταγγέλλουμε τη μεταπολίτευση και τα κόμματα της μεταπολίτευσης, αλλά σου υποσχόμαστε ελληνικέ λαέ ότι θα συνεχίσουμε με το χειρότερο τρόπο αυτά που έγιναν στη μεταπολίτευση από τα κόμματα της μεταπολίτευσης. Σκεφτείτε σε ποια βάση κάποιοι θέλουν να συσπειρώσουν τον ελληνικό λαό και να σχηματίσουν πρόταση εξουσίας. [....] Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις οι οποίες γίνονται έξαλλες, επειδή ισχυρίζεται η χώρα ότι έχει πρωτογενές πλεόνασμα και ζητάει τις θετικές επιπτώσεις του πρωτογενούς πλεονάσματος. Το αμφισβητούν λοιπόν. Λένε ότι είναι στατιστική απάτη το πρωτογενές πλεόνασμα. Δηλαδή οι θυσίες του ελληνικού λαού. Λένε ότι το πρόγραμμα οδηγείται σε αδιέξοδο. Ότι δεν μπορούμε να βγούμε από το μνημόνιο, γιατί χωρίς μνημόνιο δεν υπάρχει αντιμνημονιακή δημαγωγία. Ότι δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από την τρόικα, γιατί ποιος θα είναι ο μπαμπούλας εναντίον του οποίου πρέπει να συσπειρωθεί ένα αντιμνημονιακό ρεύμα; Άρα τι προσφέρουν στον ελληνικό λαό; Απογοήτευση, εξανέμιση των θυσιών του, αποθάρρυνση της πραγματικής οικονομίας, των επενδύσεων, της δημιουργίας θέσεων εργασίας. [...]   Η φτώχεια δεν είναι ατομική ατυχία, ή αμαρτία. Είναι κοινωνικό πρόβλημα. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι αυτή η οποία μπορεί να δώσει ξανά απάντηση στο ερώτημα αυτό. Αυτή έχει τα δίκτυα. Αυτή μπορεί να συνδυάσει επίσης και τη δράση της εκκλησίας και τη δράση του κοινωνικού εθελοντισμού με δομές οι οποίες είναι επίσημες, θεσμικές, δημοκρατικές. Τώρα πρέπει να εφαρμόσουμε το εγγυημένο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης επί του πεδίου, γιατί μόνο ο δήμος ξέρει ποιος πράγματι έχει ανάγκη και πώς αντιμετωπίζεται η ανάγκη αυτή.  Εδώ πρέπει να στραφεί και το πρωτογενές πλεόνασμα. Η διανομή του πρωτογενούς πλεονάσματος πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να οργανώσουμε αυτό το εγγυημένο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης, αρχίζοντας από τις ευπαθείς ομάδες. Πρέπει αυτό να διασφαλίσουμε. Είναι οι ανάπηροι; Είναι οι μοναχικές γυναίκες που έχουν παιδί; Οι μονογονεϊκές οικογένειες; Είναι η παιδική φτώχια; Είναι ο εγκαταλειμμένος υπερήλικας ανασφάλιστος; Είναι ο χρονίως πάσχον που δεν αυτοεξυπηρετείται; Αυτό μπορεί να το εξατομικεύσει και να το οργανώσει ως δίκτυο η Τοπική Αυτοδιοίκηση και εκεί πρέπει να πάει πρωτίστως το πρωτογενές πλεόνασμα. [...] Με βάση την πρωτοβάθμια Τοπική Αυτοδιοίκηση, μπορείς να οργανώσεις πολύ καλύτερα ένα πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας το οποίο στην εκτός Αθηνών και Θεσσαλονίκης Ελλάδα, έχει τεράστιες υποδομές στην διάθεσή του. Έχει τα κέντρα υγείας της δεκαετίας του ’80, έχει τα πολυιατρεία του ΙΚΑ και έχει και τα εξωτερικά ιατρεία του ΕΣΥ, των νοσοκομείων του ΕΣΥ.  Θα καλύψει και τώρα η Τοπική Αυτοδιοίκηση όλα τα κενά και θα είναι πρωτοπόρος και στις νέες δομές πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.  * Ολόκληρη η ομιλια, εδω: http://evenizelos.gr/384-speeches/conferencespeech/conferencespeech2014/4355-2014-02-16-17-16-20