ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΠΑΡΤΗ: Ένα δραματικό βράδυ στις Βρυξέλλες, ανάμεσα στις 21 και 22 Φεβρουαρίου του 2012, δώσαμε μια μάχη να κουρευτεί το χρέος κατά 180 δισεκατομμύρια

Ομιλία Προέδρου του ΠΑΣΟΚ στη Σπάρτη

Φίλες και φίλοι, χαίρομαι πραγματικά γιατί αρχίζουμε την πορεία μας προς τις εκλογές από δω από τη Σπάρτη κι από τη Λακωνία, από την Πελοπόννησο, με τους καλύτερους δυνατούς οιωνούς. Η Λακωνία έχει τη φήμη της συντηρητικής περιοχής, το γεγονός ότι εδώ στην πρωτεύουσά της έχουμε αυτήν την δυναμική συγκέντρωση, έχουμε πολίτες έτοιμους να μπουν μπροστά στη μάχη των εκλογών, σημαίνει πολλά, είναι ένα μήνυμα που στέλνει η Σπάρτη, στέλνει η Λακωνία, σε όλη την Ελλάδα.

Γιατί ο αγώνας μας είναι αγώνας για την πατρίδα, είναι αγώνας για την παράταξη, για το ΠΑΣΟΚ, που υπάρχει όχι χάριν του εαυτού του αλλά χάριν του τόπου, των πολιτών και του μέλλοντος των παιδιών μας.

Φίλες και φίλοι, όλοι οι Έλληνες πολίτες είναι στην πραγματικότητα διστακτικοί, ίσως και φοβισμένοι, γιατί όλοι λίγο-πολύ καταλαβαίνουν πόσο κρίσιμες είναι οι εκλογές σε τρεις εβδομάδες από σήμερα.

Αυτή η σύντομη προεκλογική περίοδος, μοναδική στα ιστορικά χρονικά των τελευταίων δεκαετιών κρίνει την πορεία του τόπου όχι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, αλλά για τις επόμενες πολλές δεκαετίες. Γιατί βρισκόμαστε πραγματικά σε ένα σταυροδρόμι και γιατί θα ληφθούν μια μέρα στις 25 του Γενάρη αποφάσεις οι οποίες θα είναι εξαιρετικά κρίσιμες ίσως και μοιραίες για την πορεία όλων μας.

Λένε -το είπαμε και προηγουμένως στη συνάντηση των στελεχών μας- στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, γιατί ο λαός δίνει τη λύση. Αλλά μπορεί δημοκρατικά να επιλεγεί με πολύ μεγάλη άνεση το αδιέξοδο. Είναι πάρα πολύ δύσκολη η σχέση Δημοκρατίας και αλήθειας, γιατί ο πολίτης ζητάει αλήθεια, ξέρει τώρα πια την αλήθεια, δε ζει μέσα σε ψευδαισθήσεις που υπήρχαν μέχρι το 2009, αλλά η αλήθεια είναι πικρή, η αλήθεια είναι δύσκολη, η αλήθεια απαιτεί προσπάθεια.

Γι΄ αυτό όταν λέμε την αλήθεια πολλές φορές συναντάμε μια αντίδραση, γιατί πάρα πολλοί φίλοι μας και σύντροφοί μας, πάρα πολλοί συμπολίτες μας ζητούν την αλήθεια, αλλά προτιμούν ένα εύκολο ψέμα, προτιμούν την ψευδαίσθηση σε σχέση με την πραγματικότητα.

Γι΄ αυτό τις τελευταίες μέρες έχοντας στο μυαλό μου και τη Σπάρτη, χρησιμοποίησα μια φράση που είπε ο Θεμιστοκλής στον μεγάλο σπαρτιάτη ναύαρχο τον Ευρυβιάδη λίγο πριν από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας «πάταξον μεν, άκουσον δε».

Γιατί η αλήθεια είναι ότι έχουμε κουράσει, βρισκόμαστε πέντε χρόνια τώρα σε μια μόνιμη σύγκρουση με το παρελθόν μας, αποφασίζουμε δύσκολα μέτρα, ζητάμε από τον κόσμο θυσίες και κανένα άλλο κόμμα δεν έχει αυτήν την συνέπεια, τη σταθερότητα, την καθαρότητα, που έχει το ΠΑΣΟΚ, η Δημοκρατική Παράταξη, όλα αυτά τα πέντε δύσκολα χρόνια.

Άλλες πολιτικές δυνάμεις μας βρήκαν καθ΄ οδόν, η Νέα Δημοκρατία που έκανε στροφή 180 μοιρών το Νοέμβριο του 2011, η παλιά ΔΗΜΑΡ η οποία ακολούθησε μια πολύ δυσάρεστη καμπύλη. Και τώρα βεβαίως υπάρχουν κι άλλες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες είναι αντιμέτωπες με τα διλήμματα της πραγματικότητας.

Ο κόσμος λοιπόν που είχε μάθει ένα άλλο ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ των παροχών, το ΠΑΣΟΚ που πήρε τον μικρομεσαίο και τον έκανε έναν ισχυρό πολίτη κι έναν ισχυρό επιχειρηματία, το ΠΑΣΟΚ που προστάτευσε τον μη προνομιούχο, το ΠΑΣΟΚ που επέβαλε την ισονομία την ισοπολιτεία, το ΠΑΣΟΚ που αποκατέστησε την εθνική αντίσταση και επέβαλε την εθνική συμφιλίωση, το ΠΑΣΟΚ που άλλαξε το επίπεδο ζωής όλων των Ελλήνων τα χρόνια που κυβέρνησε.

Πώς είναι δυνατόν αυτό το ίδιο το ΠΑΣΟΚ να σηκώνει από το 2010 και μετά μόνο του στην αρχή το βάρος της κρίσης και να ζητάει θυσίες, να επιβάλλει περικοπές μισθών και συντάξεων, να παίρνει πίσω παροχές, να αλλάζει το κλίμα και τη σχέση του με το δικό του κοινό;

Οι δικοί μας άνθρωποι είναι αυτοί που είχαν διαπαιδαγωγηθεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο και αντέδρασαν όταν το κόμμα τους αποφάσισε να εφαρμόσει μια πολιτική ευθύνης λέγοντας και πράττοντας την αλήθεια που είναι εξαιρετικά δύσκολη.

Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ακριβώς επειδή είναι δύσκολη η σχέση Δημοκρατίας και αλήθειας, όλα τα μεγάλα λάθη της μεταπολίτευσης τα τελευταία 40 χρόνια για να μην πάω μετά, να αρχίσω από την πολιτική αλλαγή του 1974, όλα τα μεγάλα λάθη της μεταπολίτευσης ψηφίστηκαν δημοκρατικά με μεγάλες πλειοψηφίες και μεγάλο ενθουσιασμό.

Αλλά η χώρα βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, βρέθηκε χρεοκοπημένη και έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τη χρεοκοπία αποφεύγοντας την καταστροφή, με τις μικρότερες δυνατές συνέπειες.

Πώς να πεις όμως σε έναν πολίτη που έχει υποστεί τα πάνδεινα κι έχει δει να μειώνονται τα εισοδήματά του, οι ευκαιρίες του, να ταλαιπωρείται η επιχείρησή του, να είναι το παιδί του σπουδαγμένο και άνεργο; Πως μπορείς να του πεις ότι κοίταξε, αυτό που έχει συμβεί είναι το μικρότερο κακό, γιατί αν δε γινόταν αυτό θα είχαμε οδηγηθεί στην απόλυτη καταστροφή, στην πραγματική χρεοκοπία.

Έχεις χάσει εισοδήματα και ευκαιρίες, αλλά εάν δεν είχε γίνει αυτό που έγινε θα είχες χάσει όλη σου την περιουσία, την αξία της δηλαδή, τις όποιες καταθέσεις σου, την προοπτική σου, δε θα είχαμε απώλεια του 30% του εισοδήματός μας ως έθνος, αλλά θα είχαμε απώλεια του 70% του 80%.

Είναι δύσκολο, δυσάρεστο, όλοι πιστεύουν ότι υπήρχε μια μαγική λύση, ότι θα μπορούσαμε χωρίς κόπο, χωρίς κόστος, στο τζάμπα, να τη γλιτώσουμε και πάλι. Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι έγινε μια διεθνής συνωμοσία εις βάρος της Ελλάδος και υπήρξαν και κάποιοι Πολιτικοί στην Ελλάδα που συνέπραξαν σε αυτή τη συνωμοσία.

Δεν το πιστεύουν αυτό στην Ιρλανδία, δεν το πιστεύουν στην Πορτογαλία, δεν το πιστεύουν στην Ισπανία, δεν το πιστεύουν στη Γαλλία, στην Ιταλία, σε μεγάλες χώρες, πανίσχυρες οικονομίες που αναγκάζονται να εφαρμόσουν πολιτικές λιτότητας για να μπορέσουν να λειτουργήσουν ανταγωνιστικά μέσα στην Ευρωζώνη και να αποφύγουν μια βαθύτερη κρίση χρέους και ελλείμματος.

Τι είναι αυτό που κάνει την Ελλάδα ξεχωριστή περίπτωση; Γιατί ενώ στην Ελλάδα έχουμε τα καλύτερα αποτελέσματα και τα μεγαλύτερα επιτεύγματα, έχουμε τα καλύτερα οικονομικά και δημοσιονομικά στοιχεία, το μεγαλύτερο πρωτογενές πλεόνασμα όχι στην Ευρώπη, στον κόσμο, ως διαρθρωτικό πλεόνασμα καλύτερο κι από τη Σιγκαπούρη. Έχουμε έναν ρυθμό ανάπτυξης θετικό μέσα σε μια Ευρώπη που είναι σε πολύ δύσκολη κατάσταση, σε στασιμότητα, ενώ έχουμε ένα ισχυρό τραπεζικό σύστημα, εν τούτοις έχουμε πρόβλημα και είμαστε εύθραυστοι. Γιατί η Πορτογαλία με χειρότερα οικονομικά στοιχεία δεν έχει κρίση στις αγορές και τα ομόλογά της γίνονται δεκτά;

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι πάλι δακτυλοδεικτούμενη και κρεμασμένη στα μανταλάκια και των αγορών και των διεθνών μέσων ενημέρωσης, για λόγους καθαρά πολιτικούς. Επειδή δεν υπάρχει συναίνεση, δεν υπάρχει ειλικρίνεια, δεν υπάρχει σοβαρότητα, δεν υπάρχει θάρρος, δεν υπάρχει γενναιοδωρία.

Επειδή δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε γύρω από απλά και αυτονόητα πράγματα, επειδή η Αντιπολίτευση αμφισβητεί τη συνέχεια του κράτους, επειδή η Κυβέρνηση αποδυναμώνεται στη διαπραγμάτευση κι επειδή οι εταίροι μας και οι αγορές βλέπουν την κατάσταση και ανεβάζουν τον πήχη των απαιτήσεων γιατί δεν είναι βέβαιες για το πώς θα αντιδράσει ο ελληνικός λαός.

Και η ασυνέπεια, όπως ξέρετε, δε δημιουργεί μόνο πρόβλημα με τις αγορές που είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτες και αόρατες, αλλά και με τους λαούς και τα Κοινοβούλια άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Η εξήγηση λοιπόν είναι καθαρά πολιτική και είναι κρίμα και άδικο να βάζουμε τα χέρια μας και να βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι, ενώ έχουμε τις καλύτερες επιδόσεις.

Άκουσα προηγουμένως όλους τους υποψηφίους μας, από το Λεωνίδα (Γρηγοράκο) που παίζει τόσο σημαντικό ρόλο στη Βουλή και την Κυβέρνηση και στο κίνημα, μέχρι τον νεώτερο υποψήφιό μας. Ξέρω ότι είστε αποφασισμένοι να δώσετε μια μάχη και για την περιοχή και για την πατρίδα και για την παράταξη.

Στόχος μας είναι το ΠΑΣΟΚ, η Δημοκρατική Παράταξη, να είναι το τρίτο κόμμα, να έχει την τρίτη εντολή, να είναι ο τρίτος πόλος, που είναι ολιγαρκές αυτό αναμφίβολα, συμφωνώ με τον Λεωνίδα. Πως έγινε αυτό; Πως το πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ του 48%, του 44%, άντε του 42%, ασχολείται τώρα με τις ομάδες της δεύτερης κατηγορίας. Τι έγινε, γιατί «πέσαμε κατηγορία», όπως συμβαίνει στο ποδόσφαιρο.

Ήρθαμε σε σύγκρουση με τον εαυτό μας, γιατί είχαμε διαπαιδαγωγήσει με έναν συγκεκριμένο τρόπο τα στελέχη μας, τα μέλη μας, τους οπαδούς μας, τους ψηφοφόρους μας και δεν μπορέσαμε να αλλάξουμε την κατεύθυνση και τον προσανατολισμό.

Οι ίδιοι μέσα στην ψυχή μας είχαμε αμφιβολίες, αμφιθυμίες, αντιφάσεις. Αλλά όταν δίνεις έναν πόλεμο, γιατί αυτό που κάνουμε είναι ο πόλεμος της γενιάς μας, δεν υπάρχουν περιθώρια για αμφισβητήσεις και δισταγμούς, πρέπει να κινηθείς γρήγορα συντεταγμένα αποφασιστικά, πρέπει να σώσεις τη χώρα.

Έχει λοιπόν πολύ μεγάλη σημασία να δούμε ότι και στον δικό μας χώρο υπήρχε και καιροσκοπισμός και τυχοδιωκτισμός, υπήρχαν υστεροβουλίες, προσωπικές στρατηγικές. Όταν το κριτήριό σου είναι να βγεις βουλευτής, όταν το κριτήριό σου είναι να συνεχίσεις να παίζεις ένα ρόλο χωρίς να σε ενδιαφέρει τι θα γίνει με την παράταξη και με την πατρίδα σου, τότε πράγματι υπάρχει μια δυσκολία συνεννόησης και υπάρχει μια δυσκολία συνεννόησης γιατί αν εσύ δε δίνεις ένα καθαρό παράδειγμα και δε στέλνεις ένα απλό μήνυμα, πως μπορεί να σε πιστέψει ο άλλος;

Μας μισούν πολλοί και μας μισούν γιατί σου λέει το ΠΑΣΟΚ που έκανε το κοινωνικό κράτος; Το ΠΑΣΟΚ που προστάτευσε τα δικαιώματα; Το ΠΑΣΟΚ που μας έδωσε ψωμί και δουλειά κι ελπίδα, είναι αυτό που θα έρθει να εφαρμόσει τις μνημονιακές πολιτικές; Και το έχουν πάθει αυτό τα σοσιαλιστικά κόμματα σε πάρα πολλές χώρες και στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία μετέχουν τώρα στην Κυβέρνηση με την ιρλανδικοί συντηρητική παράταξη και στη Γαλλία που κυβερνούν ο σοσιαλιστές και στην Ιταλία σιγά-σιγά που κυβερνούν οι σοσιαλιστές.

Άρα αντιλαμβάνεστε ότι δεν είναι ένα πρόβλημα μόνον ελληνικό, αλλά εδώ στην Ελλάδα στην πατρίδα μας είναι το μεγάλο εργαστήριο της κρίσης και το μεγάλο εργαστήριο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, γιατί εδώ κρίνεται η αντοχή των εναλλακτικών προτάσεων και πρωτοβουλιών της Ευρωπαϊκής Σοσιαλιστικής Κεντροαριστεράς.

Ακόμη και οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι έχουμε προβλήματα, τα οποία είναι κατά βάθος προβλήματα ηθικά. Προβλήματα συναισθηματικά. Προβλήματα συμπεριφοράς, γιατί όταν προτάσσεις την προσωπική σου στρατηγική, όταν δεν λογαριάζεις τίποτα, δεν έχεις κάποιο όριο, πώς έχεις την απαίτηση να δείξει αλληλεγγύη και σοβαρότητα ο κάθε πολίτης που του περικόπτεις τη σύνταξη, το μισθό; Όταν εσύ ο ίδιος δείχνεις να ενδιαφέρεσαι για ένα ρόλο πολιτικό, μικρό, μίζερο, δευτερεύοντα, τριτεύοντα; Όταν το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα μας γράψει η ιστορία, εάν θα μας θυμηθεί η ιστορία σε μια παράγραφο, ή σε μια υποσημείωση.

Γι’ αυτό ξεκινάμε την καμπάνια μας λέγοντας μια λέξη: «Ακούστε μας» ακόμη και εάν μας μισείτε, μας κατακρίνετε, μας φτύνετε, μας αδικείτε. Γιατί πόσο δύσκολο ήταν για μας να πούμε «ξέρετε, παραλάβαμε καμένη γη, φταίνε οι προηγούμενοι, έχουμε καταστραφεί, τιμωρήστε τους προηγούμενους. Φταίνε αυτοί που διαχειρίστηκαν την οικονομία μέχρι το 2009. Πάμε για άλλα με την Ελλάδα εκτός ευρώ, με τους Έλληνες φτωχούς και κατεστραμμένους, με χαμένες 10ετίες ολόκληρες». Πόσο θα στοίχιζε αυτό; Πόσο θα στοίχιζε να πούμε ότι εμείς δεν κάνουμε μόνοι μας τίποτα; Κάνουμε μόνο μαζί με άλλους; Μόνο εάν μοιραστούμε την ευθύνη δίκαια.

Αλλά γράφτηκε διαφορετικά η ιστορία των τελευταίων 5 ετών και ο κόσμος αντέδρασε και έριξε το ανάθεμα στους πολιτικούς και στο πολιτικό σύστημα, αλλά βλέπω μόνο στο ΠΑΣΟΚ τελικά. Η Ν.Δ. διεκδικεί ρόλο και ξαναδιεκδικεί ρόλο. Έχουμε μια ακροδεξιά που μας εκθέτει παγκοσμίως. Έχουμε μια κομμουνιστική αριστερά σταθερή στις απόψεις της που δεν βοηθάει στην πραγματικότητα σε τίποτα. Και επαγγέλλεται μια αντιευρωπαϊκή πολιτική.

Και τελικά τι έχουμε; Έχουμε ένα μέρος της βάσης του ΠΑΣΟΚ που επέλεξε να εκφραστεί μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ που ήταν ένα μικρό κόμμα και μεγάλωσε τεχνητά επειδή η κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ έκανε την επιλογή αυτή. Και εάν δεν είχαμε διαφυλάξει την ενότητά μας το 2007 και υπήρχε τότε ένα άλλο κόμμα του. Και εάν δεν είχαμε βάλει πλάτη το 2011, είχαμε προστατεύσει τη δημοφιλία μας και είχαμε μείνει στο απυρόβλητο, τι θα είχε συμβεί; Θα είχαν μοιραστεί διαφορετικά τα χαρτιά της πολιτικής τράπουλας.

Αλλά η πολιτική είναι η ιστορία, είναι το γίγνεσθαι, δεν είναι χαρτοπαίγνιο και το πρόβλημα δεν είναι οι σταδιοδρομίες οι προσωπικές, ιδίως για όσους δεν είμαστε παιδιά του κομματικού σωλήνα, αλλά προερχόμαστε από τη ζωή, από τα επαγγέλματα, από την κοινωνία, από την επιστήμη. Έχουμε δοκιμαστεί και σε άλλους χώρους και δεν κάναμε μια προστατευμένη διαδρομή μέσα στους μηχανισμούς.

Γι’ αυτό, φίλες και φίλοι, έφτασε πραγματικά η ώρα της αλήθειας. Αλλά δεν έφτασε η ώρα να πούμε την αλήθεια μόνο. Έφτασε η ώρα να ακούσουμε την αλήθεια ως πολίτες και να ψηφίσουμε την αλήθεια. Γιατί νομίζουν όλοι ότι όταν φτάνει η ώρα της αλήθειας αρκεί να πεις την αλήθεια.

Εμείς θα παραδώσουμε στις 25 Ιανουαρίου -γιατί είμαστε αυτή τη στιγμή μέσα στην κυβέρνηση που οργανώνει τις εκλογές, αλλά κυβερνά τον τόπο, χειρίζεται τα θέματα, τα οικονομικά, τα εθνικά- θα παραδώσουμε εμείς την πατρίδα ακέραιη. Την οικονομία με όλα τα επιτεύγματα. Το τραπεζικό σύστημα να λειτουργεί, τις καταθέσεις, τη σχέση μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη διαπραγμάτευση ένα βήμα πριν την ολοκλήρωση.

Αλλά το τι θα γίνει στις 26 Ιανουαρίου, θα το κρίνει ο ελληνικός λαός που θα καθορίσει τη μοίρα του, άρα τη μοίρα όλων μας. Γι’ αυτό υπό τις παρούσες συνθήκες έχει νόημα το σύνθημά μας το ΠΑΣΟΚ να είναι η τρίτη εντολή, γιατί αυτό σημαίνει ότι θα είμαστε ο εγγυητής, ο ρυθμιστής μιας εθνικής στρατηγικής που την ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία ο ελληνικός λαός μετά την κρίση.

Γιατί ο ελληνικός λαός άλλο ψήφισε το 2009, άλλο του προέκυψε το 2010. Αλλά το 2012 δυο φορές, Μάιο και Ιούνιο, ψήφισε εν γνώσει των συνεπειών του νόμου, ήξερε πού βρισκόμαστε, ήξερε τα διλήμματα και τις πραγματικότητες και ψήφισε με 47% και, την εθνική στρατηγική του ΠΑΣΟΚ στην οποία προσχώρησαν εκ των υστέρων οι άλλες δυνάμεις που πήραν μέρος στην εθνική προσπάθεια.

Γι’ αυτό είμαστε οι μόνοι που ξέρουμε, οι μόνοι που μπορούμε, οι μόνοι που έχουμε αποδείξει τη συνέχεια, τη συνέπεια, είμαστε εμείς που ξέρουμε το κώδικα αυτής της εθνικής στρατηγικής. Μπορεί να είμαστε τραυματισμένοι, ακρωτηριασμένοι, ταλαιπωρημένοι, αλλά κρατάμε στα χέρια μας το τιμόνι αυτής της εθνικής προσπάθειας.

Ακόμη και το μεγαλύτερο υπερωκεάνιο ή δεξαμενόπλοιο θέλει ένα πιλότο για να μπει στο λιμάνι. Ένα σκάφος που καθοδηγεί, που ξέρει τα νερά και έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να πούμε αυτή την εγγύηση δεν μπορεί να τη δώσει καμία άλλη δύναμη. Θα τη δώσουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του κ. Καμμένου;

Θα προσθέσουν στο εθνικό πολιτικό μείγμα τη δόση που απαιτείται για να είναι πιο προοδευτικό, πιο ορθολογικό, πιο σταθερό, πιο δίκαιο; Δεν μιλάω για την ακροδεξιά. Και αφήνω και το Κομμουνιστικό Κόμμα στο δικό του περιφραγμένο χώρο, αλλά οι άλλοι που διεκδικούν ρόλο και τον διεκδικούν από το ΠΑΣΟΚ, ποιοι είναι στην πραγματικότητα; Είναι αυτοί που ξέχασαν την ευθύνη τους, είναι αυτοί που δείχνουν να έχουν άλλες προτεραιότητες και αυτοί που υποδύονται ξανά τη ΔΗΜΑΡ, αλλά είπαμε η νέα ΔΗΜΑΡ έχει όλα τα προβλήματα της παλιάς ΔΗΜΑΡ. Και είδαμε την καμπύλη και την κατάληξη, αλλά κι τον κίνδυνο.

Για σκεφτείτε να μην ψηφίζω τα μέτρα του Νοεμβρίου του 2012 και να εγκαταλείπω την κυβέρνηση τον Ιούνιο του 2013, όταν όλοι τώρα καταλαβαίνουν πόσο δύσκολες ήταν οι στιγμές. Άρα πάμε σε εκλογές όπου το πραγματικό δίλημμα δεν είναι πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, δεύτερη η Ν.Δ., ή πρώτη η Ν.Δ. δεύτερος ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το δίλημμα δεν απαντά σε κανένα πραγματικό ερώτημα.

Και μετά τι θα συμβεί; Ποια κυβέρνηση; Ποια στρατηγική; Ποιες συμμαχίες; Ποια εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης; Μόνο το ΠΑΣΟΚ δίνει απάντηση στο ερώτημα πώς θα κυβερνηθεί ο τόπος, προς ποια κατεύθυνση, πώς ολοκληρώνουμε τη διαπραγμάτευση και πώς σχεδιάζουμε και εφαρμόζουμε τη μεταμνημονιακή Ελλάδα, την Ελλάδα που ξαναγίνεται ουσιαστικά ισότιμη μέσα στην Ευρώπη και μέσα στον κόσμο;

Δεν υπάρχει αυτοδυναμία. Αλλά δεν υπάρχουν και άλλοθι, γιατί κάποιοι λένε, «καλά είπαμε και μια κουβέντα παραπάνω, αλλά θα τα κάναμε αυτά εάν ήμασταν αυτοδύναμοι. Τώρα πρέπει να κάνουμε συμβιβασμούς». Αυτά όχι μεταξύ μας και όχι σε εμάς.

Δεν υπάρχει αυτοδυναμία δεν υπάρχουν και άλλοθι. Δεν υπάρχουν δεύτερες εκλογές γιατί εάν φάμε και το Φλεβάρη σε δεύτερες εκλογές οδηγούμε τη χώρα στο γκρεμό στα καλά καθούμενα, μια χώρα που έκανε τόσες θυσίες και έχει όλα τα χαρτιά δικά της.

Αλλά πρέπει να ολοκληρώσουμε τη διαπραγμάτευση, να περάσουμε στη νέα φάση, να βγούμε από το μνημόνιο, να ξαναγίνουνε αξιοπρεπείς και ισότιμοι μέσα στην Ευρώπη. Να φύγει η τρόικα, να λειτουργούν οι κανονικές ευρωπαϊκές διαδικασίες. Να μπορεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να μας χρηματοδοτεί και να μας στηρίζει χωρίς νομικά προβλήματα και νομικούς φραγμούς. Και έχουμε μόλις ένα μήνα για να το πετύχουμε αυτό με συστράτευση, με συναίνεση, με εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης.

Λέμε τίποτα καινούργιο; Λέμε αυτά που είπαμε το 2012. Δεν είπαμε το 2012 θα πάμε να κάνουμε κυβέρνηση με τη ΝΔ. Την κυβέρνηση με τη ΝΔ την αποζητούσαμε τον Ιούνιο του 2011, πριν τον ανασχηματισμό. Την κάναμε το Νοέμβριο του 2011 μετά τις Κάνες, την κάναμε μαζί με τον κ. Καρατζαφέρη τότε.

Εμείς διαλέξαμε και το σχήμα και τον Πρωθυπουργό. Το 2012 λέγαμε άλλο. Λέγαμε πάμε να κάνουμε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, μια κυβέρνηση των προοδευτικών δυνάμεων, μια κυβέρνηση έστω με προοδευτικό πρόσημο. Θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει κυβέρνηση από το Μάιο, αλλά όλοι θέλανε πόλωση και δεύτερες εκλογές για να κατασπαράξουν το ΠΑΣΟΚ που άντεξε στις δεύτερες εκλογές, όπως θα αντέξει και τώρα. Όπως άντεξε και στις ευρωεκλογές, όπου όλοι προβλέπανε την καταστροφή, αλλά δεν αντιλαμβανόντουσαν ότι ο κόσμος είναι πιο καθαρός, πιο γενναίος και πιο έντιμος από αυτούς.

Και τώρα θυμάστε τη φράση μου στην εκδήλωση της 3ης του Σεπτέμβρη για το παραβάν, που είπα ένας όρος υπάρχει: Να είσαι ΠΑΣΟΚ και μέσα στο παραβάν να ψηφίζεις. Τώρα απλώς σηκώθηκε το παραβάν και φάνηκε η πραγματικότητα. Τώρα λοιπόν που σηκώθηκε το παραβάν και φάνηκε η πραγματικότητα, τώρα καταλαβαίνουν όλοι ποιος είναι ο πραγματικός εγγυητής, ποιος μπορεί να παίξει το ρόλο του. Είχαμε πει και το 2012 ότι η κυβέρνηση που αξίζει στον τόπο και που αρμόζει στις περιστάσεις, είναι μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, των φιλοευρωπαϊκών.

Εν πάση περιπτώσει μια κυβέρνηση με τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή και ει δυνατόν με προοδευτική πολιτική. Αλλά η πολιτική είναι προοδευτική όταν είναι ασφαλής, όταν είναι σταθερή και όταν παράγει αποτέλεσμα και μπορείς να βοηθήσεις το λαό, να δώσεις δουλειές, να χρηματοδοτήσεις το κοινωνικό κράτος, να προστατεύσεις τις ευπαθείς ομάδες, τους αναπήρους, τους χαμηλοσυνταξιούχους.

Όταν μπορείς να φέρεις επενδύσεις, όταν μπορείς να δώσεις δουλειά στο νέο. Γιατί να σε ψηφίσει ο άνεργος; Με ρωτάνε. Γιατί ο άνεργος ξέρει ότι εάν δεν υπάρξει επένδυση, εάν δεν υπάρξει επιχειρηματικότητα, εάν δεν υπάρξουν δουλειές, δεν υπάρχει απάντηση στο πρόβλημά του. Τι θα του πεις; Θα σε διορίσω στο δημόσιο, όταν ξέρει ότι υπάρχουν περιορισμοί, ότι υπάρχουν πολύ συγκεκριμένοι φραγμοί δημοσιονομικοί. Όταν οι πολίτες δεν θέλουν διογκωμένο δημόσιο, όταν η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, θέλει ένα κράτος μικρότερο, καλύτερο στην υπηρεσία. Τι θα του πεις; Θα του δώσεις το όνειρο της δεκαετίας του ’70, ή της δεκαετίας του ’80 ως όνειρο για την Ελλάδα μετά το μνημόνιο;

Άρα αυτό που κάνουμε σήμερα δεν αφορά τη διαπραγμάτευση απλώς, αλλά όλο το όραμα της μεταμνημονιακής Ελλάδας, ένα κανονικό κράτος, μια οικονομία ανοιχτή, ανταγωνιστική, με επενδύσεις, με δουλειές. Και όταν λέω δουλειές δεν εννοώ κάτι πολύπλοκο. Αρχίζουμε από τον αγροτικό τομέα, από τη βιομηχανία τροφίμων, από τις δυνατότητες που έχουν οι μικρές τουριστικές μονάδες, από την ομορφιά του τόπου, από τη γη, από τους φυσικούς πόρους, από το μυαλό των Ελλήνων, από τις δεξιότητές τους, από τη μόρφωση των παιδιών.

Αλλά εκεί μέσα κρύβονται και οι φυσικοί πόροι. Άρα τα εθνικά δικαιώματα. Εκεί κρύβεται και η εξωτερική πολιτική. Εκεί κρύβεται και μια διαπραγμάτευση πολύ δύσκολη με την Ευρώπη που είναι σκληρή, γιατί όλοι προστατεύουν τα εθνικά τους συμφέροντα. Υπάρχει μια αλληλεγγύη, αλλά με όρους και οι όροι είναι σκληροί.

Βγήκε προχθές ο Ισπανός υπουργός Οικονομικών, δεν το έχει ξανακάνει -η Ισπανία πέρασε μεγάλη κρίση με τις τράπεζες, μπήκε σε πρόγραμμα- και είπε: θυμίζω στους Έλληνες ότι τους έχουμε δανείσει 26 δισεκατομμύρια, που μας τα χρωστάνε. Θα μπορούσαν να μας το πούνε αυτό οι Κύπριοι που μας έχουν δανείσει. Οι αδελφοί μας. Οι Μαλτέζοι, οι Σλοβένοι, οι Φιλανδοί, και θα πάμε να κάνουμε και τη διαπραγμάτευση για το χρέος, αλλά όχι με τζάμπα μαγκιές, όχι με εύκολα λόγια, αξιοποιώντας και εξειδικεύοντας αυτά που έχουμε διασφαλίσει ήδη από το 2012.

Γιατί ένα δραματικό βράδυ στις Βρυξέλλες, ανάμεσα στις 21 και 22 Φεβρουαρίου του 2012, δώσαμε μια μάχη να κουρευτεί το χρέος κατά 180 δισεκατομμύρια. Το μεγαλύτερο κούρεμα που έγινε ποτέ. Να αναδιαρθρωθεί, να περάσει στα χέρια των κρατών και των εταίρων μας και να φύγει από τις αγορές. Να μειωθεί το επιτόκιο, να μας επιστραφούν χρήματα. Και εκεί ανέλαβαν τη δέσμευση ότι θα κάνουν και περαιτέρω κούρεμα και περαιτέρω αναδιάρθρωση μόλις εμείς πετύχουμε το πρωτογενές πλεόνασμα και ήρθε η ώρα. Και αυτό θα φέρει αποτέλεσμα. Δεν θα φέρουν αποτέλεσμα οι λεβεντιές, τα μεγάλα λόγια.

Και απορώ ειλικρινά μετά από όσα έχει περάσει ο τόπος, πώς είναι δυνατόν να βγαίνεις 20 μέρες πριν τις εκλογές, ενώ διατρέχεις τον κίνδυνο μετά από 20 μέρες να κληθείς να διαχειριστείς τα θέματα και λες με τέτοια ευκολία και επιπολαιότητα πράγματα τα οποία είναι ανέφικτα και επικίνδυνα; Γιατί;

Γιατί ο κόσμος το επιτρέπει. Γιατί η στάση του ελληνικού λαού, δυστυχώς, μιας μεγάλης μερίδας των συμπολιτών μας το επιτρέπει αυτό το φαινόμενο. Γιατί δεν υπάρχει καμία δικαιοσύνη στην πραγματικότητα. Όλα γίνονται ανεκτά. Γίνονται ανεκτά στα λόγια, γιατί όταν φτάσουμε στην πράξη, λες ποιος πήρε τη δύσκολη απόφαση; Μα, τώρα κινδυνεύουν να αναλάβουν το βάρος των δύσκολων αποφάσεων. Και γι’ αυτό πρέπει να σταματήσει αυτή η διελκυστίνδα, αυτό το παιχνίδι σου είπα, μου είπες. Με επιπολαιότητα, με ανιστόρητο τρόπο.

Γιατί όλοι μαζί γράφουμε την ιστορία μας και τη μοίρα μας. Είπε κάποτε ένας πρώην Πρωθυπουργός -θα καταλάβετε σε ποιον αναφέρομαι– είμαι Έλληνας από επιλογή. Σοκαρίστηκα όταν το άκουσα. Γιατί εμείς είμαστε Έλληνες από μοίρα. Η μοίρα μας έκανε Έλληνες.

Είμαστε δημοκράτες από επιλογή. Είμαστε σοσιαλιστές από επιλογή. Είμαστε υπεύθυνοι από επιλογή. Αλλά η Ελλάδα είναι η μοίρα μας και αυτή την κοινή μοίρα πρέπει να την προστατεύσουμε και πρέπει να την προστατεύσουμε από τη λανθασμένη και επικίνδυνη επιλογή.

Γι’ αυτό σας καλώ να δώσουμε όλες και όλοι μαζί τον αγώνα αυτόν, που δεν είναι αγώνας επιβίωσης μιας ακρωτηριασμένης παράταξης, αλλά είναι αγώνας για τη θωράκιση της πατρίδας και για την αναγέννηση της Δημοκρατικής Παράταξης και του ΠΑΣΟΚ.

Πάρτε αυτή την υπόθεση στα χέρια σας. Είναι η δική μας υπόθεση. Είναι η δική μας μοίρα. Είναι η μοίρα του τόπου που θα ξαναβρεί τη θέση του μέσα στην Ευρώπη και μέσα στον κόσμο.

Γεια σας.