Χρώματα, μουσική, λόγος κίνηση, συνταιριασμένα με την ομορφιά της Άνοιξης και τη γιορτή της 25η Μαρτίου από τα παιδιά του παιδικού Σταθμού Λιτοχώρου. (ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΑΡΓΟΠΟΡΗΜΕΝΑ ΛΟΓΩ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ)

Την Δευτέρα 24 Μαρτίου τα παιδιά του Παιδικού Σταθμού Λιτοχώρου παρουσίασαν τη δική τους γιορτή για να τιμήσουν τη μεγάλη μέρα του Ευαγγελισμού και του ξεσηκωμού των Ελλήνων ενάντια στον τουρκικό ζυγό. Η γιορτή ξεκίνησε με το καλωσόρισμα της άνοιξης, συνεχίστηκε με τον Ευαγγελισμό, και κατόπιν ακολούθησαν θεατρικά δρώμενα με θέμα τον Αλή Πασά και την κυρα Φροσύνη, τον αγώνα των Σουλιωτών, τις ηρωϊκές μάχες των αγωνιστών της Επανάστασης, το ηρωϊκό παρών της Μπουμπουλίνας και της Μαντούς Μαυρογένους, τον αγώνα των κλεφτών και των αρματωλών, και τέλος έκλεισε με αφιέρωμα στην γαλανόλευκη που την άφησαν να κυματίσει ψηλά όλα τα παιδιά.

Στον λόγο της μεταξύ άλλων η Προϊσταμένη του Παιδικού Σταθμού Λιτοχώρου κ. Νίκα Μάνου Κατερίνα είπε: «Η 25^η Μαρτίου είναι σημαντικός σταθμός στην ιστορία μας, είναι το ξημέρωμα μιας μακρόχρονης νύχτας στη διάρκεια της οποίας οι σκλαβωμένοι πρόγονοί μας υπέφεραν πολλά δεινά... Μέσα σε κείνα τα δύσκολα και φοβερά χρόνια δεν έλειψαν οι φωτισμένες εκείνες μορφές, που με φλογερή αγάπη για τα γράμματα και την ελληνική παιδεία «θέριεψαν την αποσταμένη ελπίδα του Έθνους» και ξύπνησαν με το λόγο τους και την καρδιά τους μέσα στις συνειδήσεις των σκλαβωμένων ελλήνων τον πόθο για το λυτρωμό και την πολυπόθητη λευτεριά από την αμάθεια και τη δουλεία.

Φέτος συμπληρώνονται 200 χρόνια από την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας και 300 από την γέννηση του Πατροκοσμά του Αιτωλού, της επιφανέστερης λαοπαιδευτικής μορφής των σκοτεινών χρόνων. Ένας άνθρωπος με γνήσια πίστη και αγάπη για τους σκλαβωμένους αδελφούς του κατάφερε μέσα σε είκοσι χρόνια να οργώσει χωριά, νησιά, πόλεις και να πετύχει να χτιστούν 210 ελληνικά σχολεία και να λειτουργήσουν 1100 κατώτερα. «Πρέπει να στερεώνετε σχολεία ελληνικά για να φωτίζονται οι άνθρωποι…», έλεγε, «διότι διαβάζοντας τα ελληνικά φωτίζεται ο νους του ανθρώπου, όπως φωτίζει ο ήλιος τη γη όταν είναι ξαστεριά…»

…Δυστυχώς σήμερα η ιστορική μνήμη φαίνεται να αμβλύνεται συνεχώς. Αποκομμένοι οι σύγχρονοι Έλληνες από την ιστορία μας, και την πολιτιστική κληρονομιά μας, μειώνουμε και υποβιβάζουμε το ένδοξο χθες καταργώντας παρελάσεις, ευτελίζοντας τους ήρωες της επανάστασης, εξοβελίζοντας από τα σχολικά βιβλία όλες εκείνες τις φωτεινές μορφές που έδωσαν το αίμα τους για να ζήσουμε εμείς, κι όλα αυτά για να μην φαινόμαστε πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε εμείς σήμερα. Κτίζουμε όχι κάτι δικό μας, αλλά γκρεμίζουμε ό,τι έκτισαν με θυσίες και αίματα οι πρόγονοί μας. «Την Ελλάδα θέλωμεν και ας τρώγωμεν πέτρες», βροντοφώναζε ο Γέρος του Μοριά. Εμείς χάσαμε την Ελλάδα και μας απόμειναν οι πέτρες, καρδιές δηλαδή χωρίς αγωνιστικότητα, χωρίς πίστη, χωρίς ελπίδα.

Αν κλείσουμε μέσα μας το '21, αν μείνουμε απροσκύνητοι όπως οι ήρωες του 21, αν βροντοφωνάξουμε μαζί με τον ποιητή Νικηφόρο Βρεττάκο πως «σ' αυτήν εδώ την χώρα δεν χαμηλώνει ο Όλυμπος, πως δεν αλλάζει ο ήλιος και πως ποτέ δεν κόπηκε στη μέση το τραγούδι», τότε θα μπορούμε να νιώθουμε περήφανοι που λεγόμαστε Έλληνες, Ρωμιοί, άξιοι συνεχιστές μιας μοναδικής ιστορίας, μιας ανεπανάληπτης κληρονομιάς.

… Είναι βέβαιο πως οι θυσίες και τα αίματα των προγόνων μας δεν εκφράζονται με έναν μικρό λόγο, ούτε περικλείονται μέσα σε μια μικρή παιδική γιορτή. Μέσα σ' αυτήν τη γιορτή που με αγάπη και παιδαγωγική φροντίδα ετοιμάσαμε μαζί με τα παιδιά κλείνουμε μόνο τον θαυμασμό μας και την ευγνωμοσύνη μας για όλους αυτούς που έδωσαν την καρδιά τους και το αίμα τους για να ζήσουμε εμείς».