ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΖΗΜΑ

ΑΡΘΡΟ

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΖΗΜΑ

(Έφορο Ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών Πιερίας,  Συντονιστή Δ/ντής Περιφ/κών Ασφαλιστικών Γραφείων Ανάπτυξης,  Σύμβουλο  Τραπεζοασφαλιστικών & Νομικής Προστασίας)

Όταν τα λέγαμε κανείς ΔΕΝ πίστευε…………..

Κίνδυνος κρατικοποίησης τραπεζών…

Σε περίπτωση που επιβεβαιωθούν οι φήμες, οι επιπτώσεις στην κεφαλαιακή βάση των τραπεζών θα ήταν πολύ μεγάλες για να τις αντέξει μια τραπεζική αγορά που βρίσκεται ήδη σε ύφεση και οι τράπεζες θα έπρεπε να στραφούν στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας - και να κρατικοποιηθούν - ή να καταρρεύσουν.

Την υφαρπαγή των υπογραφών των πελατών τους επιδιώκουν οι Τράπεζες, δια των ευνοϊκών (δήθεν) ρυθμίσεων των δανείων τους, ενόψει προφανώς του κινδύνου επιστροφής στην ΔΡΑΧΜΗ……. 

Η ανάπτυξη του καπιταλισμού είναι άρρηκτα συνυφασμένη με κρίσεις. Αυτό πλέον το γνωρίζουν όλοι, όχι μόνο οι μαρξιστές. Ήταν γνωστό άλλωστε σε «αιρετικούς» οικονομολόγους από την εποχή της Κλασικής Σχολής της Πολιτικής Οικονομίας.¹ Οι χρηματοοικονομικές κρίσεις είτε αποτελούν επιμέρους εκδηλώσεις των γενικότερων οικονομικών κρίσεων του καπιταλισμού (των κρίσεων υπερσυσσώρευσης) που πλήττουν τη συνολική διαδικασία διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου, είτε συνιστούν σχετικά «αυτόνομες» από την υπόλοιπη οικονομία εκδηλώσεις των αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν ειδικά τη χρηματοπιστωτική σφαίρα.

Η χρηματοπιστωτική σφαίρα ως σύνολο, αλλά και οι επιμέρους λειτουργίες της απέχουν πολύ από το να αποτελούν “κερδοσκοπικό παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος”.

Είναι προφανές επομένως ότι κάθε συγκεκριμένη χρηματοπιστωτική κρίση πρέπει να μελετηθεί τόσο σε αναφορά με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, όσο και σε σχέση με την αλληλεπίδρασή της με τις άλλες σφαίρες οικονομικής δραστηριότητας και τη γενικότερη οικονομική συγκυρία, προτού καταστεί δυνατό να εξαχθούν συμπεράσματα για τις αιτίες, την έκταση και τις επιπτώσεις της.

Μία τράπεζα είναι γενικά μία επιχείρηση η οποία στοχεύει στην παραγωγή κέρδους μέσω του δανεισμού επιχειρήσεων ή άλλων ομάδων οικονομικών υποκειμένων. Ο δανεισμός ενέχει δύο δραστηριότητες: Τη δραστηριότητα έκδοσης του δανείου και τη δραστηριότητα υπολογισμού και ανάληψης του πιστωτικού κινδύνου από την πραγματοποίηση του δανείου. Μέχρι την εμφάνιση των πιστωτικών παραγώγων οι τράπεζες μπορούσαν να αντιμετωπίζουν τις απώλειες από τη δεύτερη δραστηριότητα, κυρίως μέσω εταιριών ασφάλισης, αλλά δεν μπορούσαν να διαχωρίσουν τις δύο δραστηριότητες. Δηλαδή την ανάληψη κινδύνου⁷ από τη διαδικασία δανεισμού. Μέσω των πιστωτικών παραγώγων είναι δυνατό οι δύο δραστηριότητες να διαχωριστούν, δηλαδή είναι δυνατό να διαχωριστεί οικονομικά ο κίνδυνος ενός χρέους από το ίδιο το χρέος.